Baldur - 21.03.1904, Blaðsíða 3

BALDUR, 21. MARZ. I9O4.
3
ná föstum fótum, stefna þau að því
að mynda stofnun, þar sem allir
«6ðir fjelagsmeðlimir geta selt
framleiðslu sfna og keypt nauð-
synjar sínar. Það er bróðurleg
fjelagsstofnun, þessi Co-operative-
fjeíagsskapur, sem er að þvf leyti
frábrugðin vanalegum hlutafjelög-
um, að auk vaxtanna til hluthaf-
anna fá allir viðskiftamenn slíkra
fjelaga að taka þátt í gróðanum,
að tiltölu við það hve mikið hver
einn verzlar á árinu við fjelagið,
hvort sem hann er hluthafi eða
ekki.
„Annað fjelag, stofnsett í hinni
auðugu borg ’Los Angelos', og
þar af leiðandi nefnt ’Los Angcles
Co-operators‘, var auðugt strax í
byrjuninni, enda eru viðskifti þess
nú 8 þósund dollarar á mánuði, og
fer ávalt vaxandi. Það hefir eins
og stendur 3 búðir, en enginn efi
er á þvf að þær fjölga1-.
Ræningjarnir á
Rostungseyj unni.
(Framh.).
Hann taldi sjer nauðsynlegt að
komast f mjúkinn hjá skipsmönn-
um, en vissi jafnframt að hann
varð að varast allar spurningar.
Fyrst var maðurinn þver og önug-
ur eins og hann byggi yfiir ein-
hverri grunsemd, en þar kom að
hann varð skrafhreifinn og talaði
við Morrill um alla heima og geima,
en nú kom White skipstjóri upp,
og þegar hann sá þá vera að tala
saman, gekk hann strax til þeirra.
Morrill vissi hve tortrygginn
White var, en ljet ekki merkja það
& sjer f neinu, og hjelt samræðun-
UlR áfram óhindrað þó hann væri f
nánd.
Kl. 1 fór Morrill ofan til að
borða miðdagsmat, hann settist við
borðið og sagði þeim að morgun-
inn hefði verið skemmtilegur fyrir
sig núna.
,,Mjer þykir vænt um að hcyra
það,“ sagði Spokes, ,,jeg var far-
Inn að undrast um yður. Hvað
bafið þjcr verið að gjöra?“
>>Bara komið mjcr f mjúkinn hjá
sbipstjóra og manninum sem stóð
Vlð stýrið. Jeg varð auðvitað að
hrósa mjer dálítið, en jeg gat sann-
fært hann um að við gætum orðið
honum til stórra nota, og jeg hefi
fengið skipun um að byggja nýtt
skip fyrir hann“.
„Byggja nýtt skip fyrir hann !“
sögðu Moore og Dingham báðir f
einu.
,,Já, herrarmínir, jeg sagði hon-
um að jeg hefði látið smfða jakt
eftir minni fyrirsögn, sem siglt gæti
hringinn í kríng um þessa brigg f
hvaða vindi sem væri, og að jeg
væri stórvirkjafrœðingur hernaði
viðvíkjandi. Þctta gjörði okkur að
góðum vinum, og svo fjekk jeg
Baxter og Remberton lausa við
járnin“.
,,Þetta eru miklar framfarir,“
sagði Spokes, ,,ef við gætum enn
fengið tvo menn, er ekki ómögu-
legt —“
,,Að við gætum náð brigginni á
okkar vald,“ sagði Morrill og hló
ögn. „Nei, Spokes, það skulum
við ekki láta okkur detta f hug.
White, vinur okkar, hefir fyrir-
fram fullvissað mig um að það sje
árangurslaust og þeir sjeu slfku
viðbúnir“.
„Humm, það eru nú vcrri frjett-
irnar,“ sagði Spokcs.
,,Það sem fyrir mjer vakir, “
sagði Morrill, ,,er það, að þegar
þctta skip er búið, þá vcrðum við
á einhvern hátt að ná þvf á okkar
vald, og komast burt á þvf, en
þetta er enn þá að eins laus
hugsun“.
Þeir fóru nú allir að hugsa og
spjalla um þetta áform Morrills,
en þá heyrðu þeir rödd yfirstýri-
mannsins á þilfarinu, sem skipaði
að draga upp fleiri segl. Þeim
datt strax í hug að skip hcfði sjest
og ætluðu að þjóta upp, en Spokes
sagði að þcir mættu ekki opinbera
forvitni sína með þvf. Þeir sett-
ust þvf allir niður aftur og hjeldu
áfram að skrafa og bollaleggja um
ókomna tfmann.
Stundu seinna fóru þcir allir
upp. White stóð hjá manninum
við stýrið, sjáanlcga í vondu skapi.
Briggin stefndi nú f aðra átt en áð-
ur. Stýrimaður kom nú upp með
kfl <ir f hcndi sinni og klifraði strax
upp í mastrið, þaðan kíkti hann f
áttina fyrir aftan skipið. White
kallaði til hans f allcrgilegum róm
og sagði:
,,Hvað hafið þjer uppgötvað um
skipið sem kemur á eftir okkur?“
,,Það er að nálgast okkur meir
og meir“.
,,Þá þurfið þjer ekki lengur að
sitja þarna eins og ugla. Komið
þjer strax ofan“.
>>Já> íeS bem strax,“ svaraði
stýrimaðurinn, en fór svo hægt og
kæruleysislega að vonzkan sauð í
VVhite.
Innan hálfrar stundar sá maður
scglin á skipi þcssu með berum
augum, og áður langt leið sá mað-
ur að það voru segl á stóru skipi.
Skipbrotsmennirnir áttu erfitt
með að dylja gleði sfna yfir þeirri
von um frelsi sem nú lifnaði f huga
þcirra. White kom nú til þeirra
og sagði:
„Nú, nú, herrar mfnir, hjcr er
máske mögulegleiki fyrir ykkur að
sleppa, en jeg tel þó vfsara að þið
verðið að fylgja mjer til Rostungs-
eyjarinnar, þvf myrkrið er í nánd
og eftir fáar stundir skellur á
þrumuveður og rigning“.
Um leið og hann sagði þetta,
brosti hann ógeðslega og fór ofan
í káctu sfna.
Mcð nóttinni kom niðsvart
myrkur, og þrumuveður hjekk
yfir.
W’hite var í bezta skapi. Hann
sat aftur á og horfði f áttina til frei-
gátunnar sem var að elta þá. Svo
rjetti hann kfkirinn að stýrimanni
og sagði:
,,Hjerna, vitið þjer hvort þjer
sjáið hana?“
,,Nei, jeg sje hana ekki, og þó
sje jeg vcl,“ sagði hann eftir
stundarkorn.
White hló. „Haldið þjer að
þeir eigi hægra með að sjá okkur
en við þá ?“
,,Nei, alls ckki, það er miklu
dimmra framundan heldur en aft-
urundan“.
,,Já, það er tilfellið. Hvaðhald-
ið þjcr að skipstjóri freigátunnar
hafi síðast gert, áður en myrkrið
datt á?“
,,Tekið ákveðna stefnu í ein-
hverja átt“.
,,Hvað haldið þjer nú um
veðrið ?“
„Vcðrið? Jafnvel barn mundi
spá þrumuvcðri, það cr svo aug-
sýnilegt“.
„Og svo,“ sagði White hlæj-
andi, ,,cf þjer vilduð sleppa frá
freigátunni, ,-r- sem virðist auðvelt
f þessu myrkri — í hvaða átt
mynduð þjer þá stefna?“
,,í austur“.
,,Þetta vissi jeg. Við kveðjum
freigátuna og stýrum í austur.
Þegar þeir missa sjónar á okkur,
munu þeir stýra f norður. Segið
þjer nú skipssmiðnum að koma
með stóru vatnstunnuna, sem jeg
sagði honum f dag að búa út“.
Von bráðar komu 3 menn með
afarstóra tunnu og var löng stöng
fest f sponsholuna, en gagnvart
henni að ncðan var afardigur járn-
ás festur f tunnuna, svo hún hjeld-
ist þannig 4 sjónum að stöngin
vissi upp, efst á stönginni var horn-
lukt með ljósi f.
Tunnan var nú látin 4 sjóinn og
yfirgefin, en skipinu stcfnt til
austurs.
White sat grafkyr og horfði á
tunnuna. Eftir meira en eina
stund fór hann að hlæja og sagði :
„Nú er freigátan komin f nánd
við tunnuna og búin að opna fall-
stykkjahlerana, jeg sje það 4 ljós-
unum. Sko núna, nú eru þeir fast
við tunnuna og sjá hvað það er,
Hana, þar stefna þeir f aðra átt en
við, og fjarlægjast okkur þvf meira
sem lengur lfður“.
Whitc hafði rjett fyrir sjer.
Þeim hafði tckist að narra skip-
stjórann á freigátunni, svo hann
hætti cltingunum.
VII. KAPÍTULI.
,,Nú erum við hólpnir,“ sagði
White mjög kátur. ,,Farið þið
upp á rárnar, drengir, og takið þið
saman öll seglin, innan fimm mfn-
útna dansa cldingarnar í kringum
okkur, en með seglalausum möstr-
um þarf meira en vanalega sjón til
að sjá skipið frá freigátunni“.
Svo sneri hann sjer að Morrill
og sagði:
,,Jæ-ja, ofursti, núna lcit illa út
fyrir okkur, við vorum f reelule»-
um háska. Haldið þjer að þjer
getið byggt skip, sem þessi frei-
gáta nær ekki ?“
>>Já> je" er V1SS urn það, en þjer
verðið þá að sjá um að enginn
maður hlutist neitt til um störf
mfn“.
(Framh.