Baldur - 18.04.1904, Qupperneq 3

BALDUR, l8. APRÍL. I9O4.
3
Ijómandi fróðlegar grcinar, sjer-
staklcga ætlaðar útlendingum, um
ýmislegt sem íslandi kemur við.
Þar cru bendingar til þeirra, sem
vilja skrifast á við íslendinga, í
því skyni að fá hjá þeim eina eða
aðra upplýsingu. Einnig segir frfi
þvf, hvernig útlcnd bókasfifn eigi
að fara að þvf, að komast yfir fs-
lenzkar bækur, og hvernig menn
eigi að koma á framfæri þeim
útlendum bókum, sem þeir vilja
gefa til fslenzkra bókasafna, og
hverskonar , bækur hverju safni
komi bezt að fá. Þá er íslandi
lýst mjög fagurlega og þó sann-
gjarnlega, eins og sæmir góðgjörn-
um og smekkvfsum fræðimanni.
Þann kafla ættu fslenzk ungmenni
vestan hafs sjerstaklega að lesa.
Þau orð eru ekki töluð af foreldr-
um, sem hafa blinda ást á harð-
ýðgisfullri fósturjörð, heldur af
enskum vísindamanni, sem hver
unglingur mundi tclja sjer sóma að
hafa kynni af. Þcssari landslýs-
ingu fylgir upplýsing um loftslag
Islands, og skilyrði þau, sem land-
ið hefir til þess, að hafa góð áhrif
& heilsu ferðamanna; og ennfrem-
ur upplýsingar um ferðalög um
landið, og að þvf og frá. Loks er
getið um sfðustu stjórnarfarsbreyt-
ingar á íslandi, framför landsins á
yfirstandandi tíð, hinn nýja fs-
lenzka fána, og utn fslenzkar póst-
gönghr.
Ef rit þetta lcemur út oftar, er
lfklegt að upplagið þurfi að vera
stórt. íslenzkt fólk sem getur
lcs:ð ensku, en lítið veit um land
■sitt eða þjóð, ætti að kaupa það,
°g auk þess þarf það að komast f
höndur amerfkanskra uppfræðslu-
stofnana, sem nú cru farnar að
gefa meiri gaum cn fiður að ís-
lcndingum.
Fyrir hvern, sem vildi vita
meiia um rit þctta, eða veita þvf
upplýsingar, er þcssi utanáskrift
tilkynnt f ritinu sjálfu :
M í m i r
Lungo il Mugnone 11,
Florence,
Italy.
Hjer mcð tilkynni jcgöllum þeim,
sem hafa f hyggju að fá sjer útsæð-
■shafra, að snúa sjerþað allra-bráð-
asta til mín, því mikil cr cftip
sóknin. Enn fremur hefi jegnægt-
ir af allskonar mjöli og fóðurteg-
undum til að selja.
Yðar cinlægur
K. VÁLCARoSSON.
f KYRKJU. Veórið var ynd-
islegt og þcss vegna glæptist
jeg til að fara til kyrkjunnar, jeg
vissi það reyndar, að blessaður
’sálusorgarinn* sem prjedikaði þar,
vissi ekki ögninni meira um leynd-
ardóma guðsrfkis heldnr en jeg
-T-,fávfs maður.
Hann stóð þar í stólnum mcð
ræðuna sfna, höfuðburðurinn og
augnaráðið og vangavelturnar
lýstu þvf grcinilcga, að nógan
þættist hann hafa merginn til þess
að snara f sálarsvang safnaðarins,
og að hann teldi sig standa and-
lega söfnuðinum þeim mun hærra,
sem hann bar höfuðið lfkamlega úr
stólnum.
Um alla biblfuna öslaði hann og
rak bara höfuðið upp úr einstöku
sinnum, að lokum greip hann um
Jósúa, cins og annan bjarglinda,
og hann bjargaði honum. í,Ef
þið breytið eins og guðsmaðurinn
Jósúa, þá munuð þið sáluhjálpina
öðlast,“ sagði hann.
Hvernig maður var svo þessi
Jósúa ?
Flettið upp bók hans, og þið
munuð sjá hann f anda læðast milli
trjánna á Libánonshæðum, þyrst-
an f blóð cins og ref, og sólginn í
hræ eins og hýenu.
Hann stígur fæti á hfils konung-
unum og hcngir þá á gálga.' 31
konung líflætur hann. Angistar-
kvein kvennanna og grátur barn-
anna fær jafnt á hann og fúafausk-
ana á hæðnnum, og fnannlegar
tilfinningar eru eins langt frá hon-
um og austrið vestrinu, fjenaðinn
drepur hann, til þess að svála sjer,
og hann bölvar og formælir öllu,
lifandi og dauðu.
Slfkur maður var Jósúa.
Veslings fólkið ! Það var sem
það sæi f opið Helvfti undir iljum
sjer, svo snortið var það, kvcnn-
fólkið flóði í tárum og karlmönnun-
um vöknaði um augu, svoþökkuðu
allir prestinum fyrir góðgætið mcð
kossi og handabandi.
,,Oft hefir gamla blessuðum
karlíftUm tekist upp,“ sagði Jón
gamli meðhjálpari, ,,en aldrci
eins og í dag Þcir taka ekki af
honum þessir ungu. Ekki cr um
það að fást, góð er kenningin, cf
þá væri breytt eftir henni að sama
skapi,“ og hann tók upp vasaklút-
inn og snýtti sjer.fast, til þess að
gcfa orðunum áherzlu. ——-—,,Já,
hann veit hvað hann segir bless-
aður“.
,,Ja, það má nú segja,“ sagði
fólkið. Það var ekki vant að mót-
mæla þvf scm Jón gamli meðhjálp-
ari SaGðI.
Ræningjarnir á
Rostungseyjunni.
(Framh.).
inu og gengur ofan að bátnum sem
beið við sandinn með mönnum f,
eftir honum. Morrill gekk f veg
fyrir hann og heilsaði honnm, og
hafði með sjálfum sjer gaman , af
að sjá hve bilt honum varð við að
hitta sig þarna.
,,Góðan morgun, ofursti,“ sagði
hann innilega, en auðvitað af tómu
falsi. ,,Inndælt veður f dag,
sannarlega inndælt. Mjer þykir
slæmt að geta ekki flutt ykkur öll
til lands, en þessi Grikki—jeg má
nú ekki vcra að að tala mcira, þeg-
ar jeg kem aftur, vona jeg að nýja
skipið verði langt komið, og þcgar
það er búið skal jeg sannarlega
flytja ykkur til lands. Verið þjer
sælir“.
,,Jeg vona áð skipið verði búið
þegar þjer komið aftur. En með-
al annara orða, getum við fengið
vopnin?“
„Vopnin? Nú er jeg hissa.
Þeim hefi jeg alveg gleymt. En
jeg vona að það komi ekki til þess,
að þið þurfið þeirra, en ef til þess
skyldi koma, þá, “ og nú hvíslaði
hann að Morrilí, „takið þið þau
ineð valdi“. Um leið og hann
sleppti orðinu, kvaddi hann aftur
og hoppaði út í bátinn.
Fáum mfnútum sfðár var White
kominn um borð, hafði tekið kík-
irinn og horfði til lands og veifaði
húunni. Svo voru sett upp scgl og
skipið rann af stað.
„Skammt frá Morrill stóð Grikk-
inn og horfði á burtför skipsins.
,,VertU sæll, vertu sæll“, sagði
hann háðslcga, ,,þú veizt ekki að
það er í síðásta sinni sem þú sjerð
okkur. Vertu sæll, einusinni enn,
f sfðasta sinni,“ og veifaði hattin-
um brosandi móti White.
XII. KAPÍTULI.
Þegar Rostungur var horfinn út
úr hafnarmynninu, sneri Grikk-
inn sjer við og kom auga á
Morrill. Gekk til hans og sagði
háðslega:
,,Nú, hr. hermaður, nú er vinur
yðar farinn“.
,,Já,“ svaraði Morrill rólega, ef
þjer með þessu meinið White, En
jeg mótmœli því að hann sje kall-
aður vinur minn, þvf það er hann
ekki“.
,,Nú,“ hvæsti Grikkinn, „þegar
hann er farinn, viljið þjer ekki
kannast við að hann sje vinur yðar,
en það er hann hvað sem þjer seg-
ið. Hann cr óvinur minn, og
hans vinir eru óvinir mfnir, enda
skal með þá farið sem slfka. Skilj-
ið þjer mig?“
Nei, alls ekki, jeg veit ckkert
hvað þjer meinið. Þó jeg haldi
að orð yðar eigi að innihalda hót-
un af einu eða öðru tagi“,
Grikkinn horfði fast á Morrill.
Hann gat ekki skilið þenna mann,
sem með mcstu rósemi hlustaði á
að hann væri álitinn óvinur þessa
þrælaflokks og ætti áð sæta þeirri
meðferð sein slfkum mönnum er
boðin.
,,Já,“ sagði hann f einskonar ó-
vissu, ,,þjer megið taka orð mfn
fyrir hótun. Það er áform mitt að
láta alla þá hefnd, sem White & að
mjer, bitna á ykkur. Jeg ætlaað
hcfna mfn tvöfalt, bæði á White
og á ykkur“.
Morrill hló glaðlega um leið og
hann dustaði öskuna af vindlinum
sfnum. Það sem hann heyrði var
hræðilegt, en hann vildi ekki með
neinu móti láta Grikkjann sjá að
hann Væri hræddur, og sagði þeSs
vegna brosandi:
,,Þjer verðið að fyrirgefa að jcg
hlæ að yður, en kringumstæðurnar
orsaka það að jeg get ekki annað.
Vanþekking yðar á ástæðunum er
svo hlægileg. Hafið þjer þá enga
hugmynd um að bæði þjer og
menn yðar eru komnir upp á okk-
ar liðsinni. Samsæri yðar gegn
Whitc er ncfnilega augljóst orðið.
Komi ekki Whitc hingað aftur,
svo kemur Rostungur hcldur ekki,
og hvernig ætlið þjer þá að fara
að? Ætlið þið að bfða dauðans
hjcr ?
(Framhald).