Baldur - 11.07.1904, Qupperneq 3

15ALDUR, ix. jtfLí. 1904.
3
Ræning:jamir á
Rostungseyjunni.
mm
(Framh.).
,,Nú, drengir," sagði Jamison,
„skulum við fara ofan í fjöruna og
taka búða hvalfangarabátana, svo
förum við 8 í hvorn bát,cn enginn
má fara út f bátana, fyr cn allt
Victoriufólkið er komið f þá. Ver-
ið gctur að við lcndum í bardaga
ef allt kcmst upp, og þvf er betra
að vcra á þurru landi þangað til
við gctunx ýtt út og farið“.
Þeir gengu nú til sjávar, en sáu
sex menn af bræðrabandinu á
leiðinni, scm fyrir forvitnissakir
höfðu gengið út til að sjá hvað um
væri að vera.
Jamison bað þá að fara hcim og
hátta, en þcir vildu heldur sjá
hvað á seiði væri.
Remberton lá í felum og sá
þaðan hvað gjörðist. Þegar hann
sá að þeia voru ailir horfnir ofan f
fjuruna, lagði hann leið sfna upp
að svartholinu. Þeir sem á verði
voru spurðu hann hvað hann vildi.
Ilann kvað Archill hafa skipað
sjer að sækja þá, og þeir ættu að
finna hann í Spokes húsi.
>iHvað vill hann okkur þang-
að ? spúrði annar.
>>Jeg veit ekki með vissu, en
jeg held að hann ætli að sctja
fleiri af þeim þar, f svarholið, en i
mjer skipaði hann að vera hjer á
meðan“.
„Það er vel lfklcgt, komdu
Frcd. Og þú, vcsalingur, ef þú
gætir ckki vcl að hjer þá verður
þú hengdur".
>>Þið getið verið óhræddir um
mig, jcg skal passa holið, en það
getur skeð að þið vcrðið varir við
spottaun hans Archills ct þið ekki
hlýðið strax '.
Varðmennirnir fóru og voru
þegar horfnir.
Rcmberton bcygði sig niður og
kallaði inn um lykilsgatið :
,,Standið þið til hliðar, jeg ætla
að skjóta lásinn f sundur“.
„Skjóttu fjciagi, “ var sagt inni |
fyrir.
Remberton skaut tvö skct og |
spyrnti svo hurðinni upp með fæt-
inum.
Spokes og Morrili komu þegar
út.
„Þakua yður fyrir Remberton," i
sagði Spokes, ,,hvað cigurn við nú
að gjöra?“
„Flýta okkur ofan að lcnding-
unni, en hvar cru járnin ?“
„Við smokkuðum þcim afokkur
Þegar við heyrð.un rödd yður, þau
voru ofstór, Nú, Morrill ertu til-
búinn ? Mjcr heyrist jeg heyra
gengið“.
>,Jeg er tilbúinn,“ sagði Mor-1
rill.
,,Þá förutn við, “ sagði Rember-
ton. „Þessa leið—stórann krók, !
sem er nokkur hundruð yards og
svo beint til sjávár“.
Þeir hlupu nú af stað, og var
Remberton ögn á undan. Þeiri
stefndu fyrst til iiægri hatidar og'
va*‘ það lán fyrir þá, þvf á þann
hátt sluppu þeir hjá því að mæta
hóp sem kom hlaupandi frá lend-
ingunni.
hám mínútum áður var fólkið
í,r Spokes húsi komið ofan að
bátunum. Jamison gat komið þvf
f gegnum hópjnn af ræningjunum
með því að hrópa ;
„barið þið frá drengir> þrg
pláss, hjerna konia fangarnjr <_
Ræningjarnir riiðuðu sjcr til
beggja h!;ða á meðan Victoriu-
meimirnir gengu fram hjá þeim.
Það var ekki fyr en Victoriu-
mennirnir voru komnir f bátana
og Jamisons flokkur með reiddum
sverðum raðaði sjer á milli þeirra
og ræningjanna, að þá fór að
gruna nokkuð.
Þeir fóru að hvíslast á, og renna
grunsöt’hum augum á Jamisons
menn og svo á byggingarnar.
Þegar þeir heyrðu skothvellinn frá
svartholinu, þegar Remberton
sprengdi lásinn, þutu þeir af stað
f áttina þangað, þvf tiú þóttust
þeir vissir um að eitthvað var á
seiði.
Þeir voru komnir miðja vega
þegar þeir sáu Remberton og hina
tvo, og á augnabliki breyttu þeir
stefnu og fóru að clta þá.
* XXIII. KAPÍTULI.
Báðir hóparnir hlupu nú allt
hvað þeir gátu. Morrifl og Spo-
kes voru máttdregnir af fangav’st
inni, og gátu ekki hlaupið cins
hart og þeim var eðlilcgt, og þess
vegna nálguðust skálkarnir þá
meir og mcir. Remberton heyrði
másið í þcim sem fremstur var
og sagði :
„Hlaupið þið cins og þið gctið
fjelagar, jeg skal stansa þcnnan
pilt“.
Svo stökk hann til hliðar, en
þegar fremsti ræninginn kom á
móts við hann, Iagði hann högg í
höfuð honum með skammbyssu
skaftinu svo mikið, að hann fjelí I
til jarðar. Þegar hinir ræningj- |
arnir komu til hans, fóru þeir að
stumra yfir honum, en á mcðan j
komust þeir * Spokcs, Morrill og I
Remberton ofan að bátunum og
út f þá. Jamisons menn stukku
samstundis út f bátana og ýttu frá
iandi.
Þegar bátarnir voru komnir
spottakorn frá landi, tók Jamison í
ofati hattinn, heiisaði Spokes og
sagði :
„Nú cr áform okkar byrjað, jeg
óska að það láiiist. Jeg vil bara
segja yður að við skoðun )rður j
sem foringja og erum reiðubúnirj
að fylgja skipunum yðar“.
Spokes þakkaði Jamison orð j
hans. Svo var honum sagt frá
öllu sem við hafði borið og þar á j
meðal um Mabe! og Archili. ,,Ef
jeg nokkru sinni mæti Grikkjan-
um aftur, þá skal jeg jafna á hon- !
um fyrir meðfcrð hans á Mabel,“i
sagði Spokes.
Mabel var ákaflega viðkvcem
öxhn, svo Morrill fór að þreifa
um hana og fann að hún var úr!
liði, og kippti henni því f liðinn. ;
-Nú var róið með mesta hraðaj
þangað sem- skonnortan stóö á!
stokkunum.
Þegar þangað var komið stigu j
aliir á land. Moore og Rcmber-
ton fylgdu stúlkunum til káetunn-
ar, sem var mj ig rúmgóð.
Spokes skipaði að kinda tvoj
elda, sinn á hvora hlið iendingar-j
ittnar. bæði til þess að þeir gæfu'
birtu til að vinna við og svo til j
þess, að þeir gætu sjeð ef óvinirnir
koemu, þvf níðamyrkur var og
þcirra gat verið von á hverjuj
augnabliki.
Strax og búið var að kynda!
eldana, fengu þeir Morrill og
Markham sjcr blys, og fóru að j
aðgæta hvað til vantaði að skonn-
ortan gæti hlaupið af stokkunum, I
Morrill ftleit að það mundi þurfa.
hjer um bil tveggja stunda vinnu !
til að fuligera stokkabrautina.
þcir byrjuðu þegar að vinna á- j
samt lamison og 5 öðrum, og!
unnu af miklu kappi.
Spokes og hinir mcnnirnii voru j
$
/iS
;
M
Á\
j\\
!/é\

S?~ z;999999999999999999999999
F Á I Ð B E Z T U S K I L V INDU N A
Wt
w
i\£E DB IL, O T3 T1 IE3 _
w
w
w
w
VJER SELJl
é scroiÆ_A._si^:xxJ"V".TjArx3izrpí,
| THEE SXXXXsTG- HXDXiTS,
é
é
é
tos
Éi
l _A_<3-_"aiOX3'X_iT,TJX?,_A_XJ
w
w
w
w
w
w
w
w
w
SXJOTIOH HOSEj
w
w
w
w
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124: PKmCESS STKPET
'Wl3SrTsriP5IDG3-
um borð, og hlóðu skammbyssur
sfnar og að auki nokkrar byssur,svo
fengu þeir sjer einnig svcrð. Að
þessu búnu fór Rembcrton upp í
vfgið og negidi aftur fallbyssurnar,
kveikti svo í hamptigil sem hlaut
að sprengja upp púðurklctann
innan skamms.
í þessum svifum gj-irði Dawes,
scm var á vcrði, aðvart um að
tveir bátar kœrnu, fullir af mönn-
um. Samstundis sá Morrill þá,
kallaði til Spokes og spurði hvort
hann sæi þá.
„Já, og við skulum ser.da þeim
kvcðju,“ sagði Spbkes“.
,,Kallið ]);ð f okkur cf þið þurfið
hjálp,“ sagði Morrill.
„Við gjörum það,“ sVaraði
Spokes, svo sneri hann sjer aö
mönnunum á þilfarinu og sagði :
,, Bcinið þið fyllbyssunum þann-
ig, að kúlurnar úr þeirn, fari mcð
fram b&tunum um leið og þeir
lenda, svona, þetta cr rjctt, þcgar
jeg skipa þá skjótið þ:b“.
Bátarnir voru nú kyrrir utn
stund, svo komu þcir nær. Þá
kallaði Spokes til þcirra og sagðist
skjóta á þá cf þeir lentu. Bátarn-
ir stönsuðu aftur, svo fór einn mað-
ur fram f hvcrn bát með hvfta
veifu á stöng, og svo nálguðusí
bátarnir aftur.
Um leið og bátarnir renndu að
landi, var skotið af báðum fali-
byssunum, og þegar reykurinn var
horfinn, sáu þeir að kúlurnar höfðu
hitt bátana.
Ræningjarnir veiniiðu og bölv-
uðu á víxl og bjuggust til að halda
á brott aftur, til þess að forða sjcr,
cn þcir á skonnortimni lustu
upp gleðiópi og ijetu þá fara í
friði.
A meðan þessu fór fram, unnu
hinir að smfðunum af mesta
kappi.
Aö lftilli stundu liðinni kallaði
Davvcs að þcir kœmu aftur.
Fallbj’ssurnar voru tiú hlaðnar
á nýjan leik, og aftur var slcotið úr
þeim, en nú fóru kúlurnar yfir bát-
atia.
Óvinirnir voru íéntir svo ckk-
var um annað að gj'">ra en moeta
þeim, enda fór Spokes og hinir
allir með honum ofan að skipinu
og á móti þeim. Sló nú f harð-
an bardaga sem stóð yfir f háifa
stund uns ræningjarnir fiftðu.
XXIV. RAPÍTUI.I.
ivkki ljet Spokes elta þá, en fór
nú að athuga hvað fallið hcfði af Allt í einu heyrðist ógurlegt
sfnum mönnum, og saknaði hann brak, og dimmrauðri birtu sló yfir
strax níu af þeim.
Kúla hafði brotið vinstri hand-
legginn á Markham, og Dingham
hafði fengið vont sár á höfuðið,
Jamison og tvcir aðrir voru dauð-
ir, Remberton og Dawes báðir
særðir.
Þeir sem mest voru særðir voru
fluttir f káetuna, þar sem kvenn-
fólkið var, en kinir hjeldu áfram
smíðinu.
Hálfri stundu síðar rann skonn-
ortan af stokkunum og gekk það
ágætlega. Hún flaut róleg á sjón-
um jþvf blæjalogn var og kom
þeim saman um að kalla hana
I ,
jMávtnn. , I þessum svifitm
sprakk púðurbúsið og vfgið.
Að nokkurri stundu liðlnni
hcyrðu þcir eins og veikt þrumu-
hljóð, sem ekki var langt burtu,
og svo hækkaði það meira og
tneira.
„Þetta er annar jarðskjálptinn,1'
sagði Mórrill. „Guði sje lof að
skipið er komið á sjóinn. Ilc-fði
hann komið meðað þeð stóð fi
stokkunum, er það mjög líkicgt aö
j það hefui fallið saman f hrúgu.“
Nær og'riær kom hijóðið, og aö
sfðustu voru drunurnar aiveg ó-
sjótnn og landið.
Óttaslegnir litu nú allir menn-
irmr, scm á þilfarinu . voru, til
'ands, og sáu nú að hærsti fjali-
tindurinn ii*t.fði sprungið og út um
glufuna gaus bæði eldur og reyk-
ur, um sama ífeyti gerði ógurlegt
þrumuvcður, svo lftið hlje varð á
milli þrumanna og loftið sýndist
allt logandi af eldingum, en við
þetta boettist það þó enn þá, að
hliðtn á fjaflinu rifnaði, og þar
streymdi út afarmikið fióð af
bráðnu grjóti, sem innan skamma
fyiti dalinn og stefndi svo ofan að
sjónuin.
Mönnunum á skipinu fjeilust
hen^ur, svo óttaslcgnir voru þeir,
samt höfðu þeir rænú á að draga
upp scghn, og stóðu svo cins og
agndofa og horfðu til lands.
Alit f einu sagði einn þeirra :
„Skjpstjóri Spokjps; iítið þjer f
>and! Guð minn góður, þaS er
Grikkinn ! ‘ ‘
Já, það var Grikkinn. Annað-
iivort höfðu fangaverðimir ckki
gefið sjer tíma til að finna hann,
cða þá ekici leitað
ru vel, en
einhvernvcginn hefir hann samt
gctað iosað sig, þvf þarna kom
þoiandi. Smáar bylgur kome j ðann hlaupandi á undan eldfióð-
fyrst á sjónum, cn svo stækkuðu ! ‘nu scni var meira en 10 fct
þær og virtist mönnunum eins & eftir honum, og oepti á hjáip.
sjórinn sjóða og-koma froða ofan á Spokes skipaði að sctja b&t &
han.n. í skonnortunni brakaði ðot> >>l>vf,“ .sagði hann, „þó haun
eins og hún væri dregin yfir fiata SÍ° ftemur djöfull en maði+r þá má
kletta. Ógcðslegt brakhljóa' :!ann cUci dcyja þarna ef annars
heyrðist frft Iandinu, og fiá ræn-
ingjabátunum heyrðust óp og vein.
Stórar skriður fjellu úr fjailinu og
stórir klettar ultu aila lc.ð ofan í
sjó.
! vindurinn
I hdfurn von um að komast burt
Jarðskjálptinu hætti nú nokkur
augnabiik, en svo kom annar enn
þá sterkari. Öldurnar urðu enn
stœrri, og getigu sumar af þeim
yfir dekk ð, svo ficigðist skipið
t;l og frá cins og strá fyrir vindi.
Scinast kom langur og hár
bylgjuveggur inn um hafnarmynn-
ið, sem stefndi beint á skipið, þcg-
i ar hann lcnti á þvf, brakaði i
í hvcrju trje og sjórinn gekk yfir
I það langs eftír þvf og lleygði þvi1
I inn í víkurbotninn. , , ,v , > _ ,
! um mcð þaö, hvort nann ætti að
,, Látið þið akkcrin falia,1 sagð. | vog.a sjcr út á liafið eða ckki, en
j Spokes, ,-,dragið þið svo upp seg!- j samt rjeði hannafað fara. Skömmu
in þvf senn fáum við vind, Oo-1 slðar fundu þeir r.eningjabátana &
! hann verðum við að nota til að í ,noU cn ,n*ar mcnnirl>iv voru
, ' . - • , _ . j vissi cnrtnn. Að hidli stundv
komast hjeðan sem fyrst; teg veit ■ -> 1 ., ..
J ’ ■> 0 VC1LI liðmnt voru þc:r koninu* út u
jckLi hvað þctta ætlar að vcrða11 höfoinni. ^Frr.mh.).
er kostur11.
En um leið og hann talað; þetta
Jiftð: eldflóðið Grikkjanum, flcygði
honum flötum og rann svo yfir
hann tii sjávar.
XXV. KPAITUI.I.
„Þetta er skelfihig nótt,“ sagði
Spokes, og leit nú af cldfióðinu
og upp f seglin. Guði sje lof,
er að koma, svo við
frá
ölium þctm hörmungum scm )-fir
oss hafa dunið hjer“.
Smátt og smátt fjarlægðist
’Mávurinn hættuna og komst út
f hafnarmynnið.
Fyrst var Spokcs á báðum átt-