Baldur - 27.07.1904, Síða 3

BALDUR, 27. jtfLl 1904.
3
Krókaleiðar
Eftlr Eobert Barr.
Framhald.
Blaðstjörmn leit við henni og virt-
ist yfirvega með sjálfum sjer, hvort
hyggilegt væri að veita henni ó-
takmarkað lán f borginni, og segir
svo: „Hjerna er ávfsunin, þú get-
ur fengið pcningana niðri.
jennie tók við ávfsaninni og
fór. Þegar hftn sýndi gjaldker-
anum hana, tautaði hann við sjál'f-
an sig : ,, 500 doHarar. Hvað skal
Jennie nú hafa fyrir stafni?“
II. KAPITULI.
Það var búið að hringja í þriðja
sirmi, og þeir sem ætiuðu í land,
vorubúnir að kveðja. Mannmarg-
ir hópar stóðu á bryggjusporðinum
og upp hjá vöruhúsunum. Þegar
þetta stóra skip seig aftur á bak f
hægðum sfnum, voru óteljandi vasa
kiútar á lofti, bæði hjá manngrú-
anum sem var um borð og hópun-
um í landi. Dráttarbátur sneri
skipinu við, og að þvf búnu byrj-
uðu vjelarnar á ,,Caloric“ æðaslög
sfn, sem ckki áttu að hætta fyr en
komið væri til hinna eldri siðment-
uðu landa. Mannfjölrlinná bryggj-
unni var að hverfa sjónum, og
fjöldi af farþegjum fór ofan í skip-
ið, sem braut sjer leið milli óvenju-
stórra ísjaka út úr höfninni,
Tveir af farþegjunum að minnsta
kosti báru engan harm í huga við
burtförina. Þeir yfi*gáfu enga vini
nje ættingja, en sneru andlitum
sfnum f áttina til vinanna heima.
,',Við skulum fara ofan," sagði
Wentworth við Kenyon, ,,og fá
okkur sæti hver hjá öðrum, áður
en búið er að merkja þau öll“.
,, Rjett, ‘ ‘ ansaði fjelagi hans, og svo
gengu þeirofan f afarstórann borð-
sal incð tveimur langborðum, sem
búið var að breiða dúk yfir og bera
á þau ýmsan skrautlegan borðbún-
að úr silfii, gleri og ýmsum hvft-
fáguðum málmum. Og margur var
sá, sem sá þessa viðhöfn alla, er
datt f hug að hún kynni að vita á
illt; en gerði sjer þó von um kyrt
veður og fíjóta ferð. Veturinn
stóð nú sem hæst og allra veðra
von, eins og vant er um þann tíma
árs.
Við eitt af minni borðunum saf
brytinn og tveir aðstoðarmenn
hans. Þeir höfðu fyrir sjer upp-
drátt yfir sætin, og merktu þau
sæti sem sjerstaklega var beðið um,
og eins ef einhverjir tveir vildu
sitja saman. Þegar búið var að
ákveða cinhverjum sæti, skrifaði
annar aðstoðarmaðurinn nafn hlut-
aðeiganda á seðil, en hinn fór með
seðilinn og lagði hann á þann til-
tekna stól.
Ung stúlka í nýjustutfsku fötum,
framúrskarandi failcgum, stóð lít-
ið eitt til hliðar við þá sem tróðust
að borði brytans og aðstoðarmanna
hans Við og við brá vonbrigðis
sbuggayfir andlit hennar, þegar
hún bjóst við að einhver maður
hjeti annað en hann reyndist að
heita, en allt í einu glampaði gleði-
geisli f angnm hennar.
,,Nafn mitt er Wentworth,“
sagði ungur maður nokkur, um leið
og hann gekk að borðinu.
i.Einmitt það. Nokkurt sjcr-
stakt pláss, hr. Wentworth?“ sagði
brytinn svo kunnuglega, eins og
hatm hefði þekt Wentvvorth frá
blautu barnsbeini.
,,Nci, okkur er sama hvar við
sitjum, en Kenyoil vinur minn og
jeg viljum helst sitja saman“.
„Það er rjett, “ sagði brytinn.
, ,Númer 23 og 24, hr. Kenyon
og hr. Went\vorth“.
Aðstoðarmaðurinn tók við nafn-
miðunum oglagði þð á hina tilteknu
stóla. Hin unga stúlka gekk f
hægðum sínum að borðinu, eins og
hún hefði gaman af að skoða nöfn-
in. Hún leit snöggvast á nafn-
míða Wentworths, og svo á þann
nafnmiða sem var á næsta stól og
sá að þar stóð nafnið ,,Brown“.
Sfðan litaðist hún um í borðsaln-
um og sá þessa tvo ungu eigend-
ur nafnanna ganga í hægðum 'sín-
um að uppgöngunni. Hún tók
upp nafnmiða hr.|Browns og lagði
f staðinn annan miða á stólinn,
með nafninn ,,úngfrú Jennie Brew-
stcr,“ Ijet svo nafnmiða Browns
þar, sem hennar áður lá.
,,Jeg vona að hr. Brown standi
á sama hvar hann situr," sagði hún
við sjálfa sig, ,,en jeg skal f öllu
falli gæta þess að koma nógu
snemma að borðinu. Hver helst
sem þessi Brown er, mun hann
varla vera svo ókurteis að fara að
tala um skiftin, þó hann muni á
hvaða stól nafnmiði hans lá“.
Það kom í ljósað Jennie átti koll-
gátuna. Brown ráfaði meðfram
borðinu þángað til hann sá nafn-
ið sitt, og settist þar niður, beint
á móti Jennie, sem hafði verið sú
fyrsta við borðið. Þegar hún var
fullviss þess að engin óþægindi
mundi leiða af seðlaskiftunum, fór
hún að hugsa um hvernig hún ætti
að leiða athygli Wcntworths að
sjer strax f byrjun, og meðan
hún var að því heyrir hún Went-
worth segja:
,,Hjerna, Kenyon; hjer eru sæt-
in okkar“.
„Hvert þeirra er mitt sæti?“
hcyrði hún Kenyon spyrja.
,,Það er alveg sama," svaraði
Wentworth, en Jennie var samt
ckki sama, henni hafði ekki kom-
-jr ■**■ *- ■*'■*' ■**■ **■ ■A*' -.gr ■.*r -*r **--*r--*r
FÁIÐ B E Z T U SKILYINDCJA
w
jVL 3±] 11i O T T
VJER SELJUM :
ZRTOnyC^SLKZILVTTTsTIDTT R
THEESHINTG T3H3LTS,
1 yVOT^IOTTLTITieyLL
W
W
W
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
STTOTIOTsT HOSE.Í
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124: PEINTCESS STEEET
"wiisrisriPEG
W
w
w
w
W
w

rg-J*-**■**'■ **■*!■**■■•
igíié
•g-vA- -T
ið til hugar að Wentworth væri
svo kærulaus að hann Ijcti sjer
standa á sama hvar hann sæti, og
var nú hálfnrædd um að hún fengi
Kcnyon fyrir sessunaut. Að öðru
leyti virtist fyrsti grunur hennar
um menn þessa ætla að rætast, og
hú’.i þóttist þess fullviss að hægra
væri að fleka Wentworth en Ken-
yon, sem 1 hennar augum var enn
eins og Bunyan. Á nœsta augna-
bliki var óttinn viðvíkjandi sæt-
unum horfinn, því strax og Keny-
on tók eftir þessari ungu laglegu
stúlku, valdi hann sjer sætið sem
var fjær henni, og með kurteisis-
orðunum „afsakið þjer“ smeygði
Wentworth sjcr mður í sætið við
hlið hennar.
„Nú,“ hugsaði Jennie og glaðn-
aði yfir henni, ,,nú höfum viðsömu
sætin alla leiðina“. Hún hafði
htigsað upp ráð til að kynnast þess-
um unga manni, en það virtist
þarfláust.því hinn glaðlyndi Went-
worth greip matauglýsinguna og
rjctti henni hana.
,,Ó, jeg þakka,“ sagði hún svo
innilega.að Wentworth !eit aftur á
hana og tók þá eftir þvf hve unglcg
fríð og sakleysisleg hún var.
,,Þetta er lán fyrir mig,‘- hugs-
aði WentwOrth með sjálfum sjer’
Ln upphátt sagði hann: „það eru
ckki margar stúlkur með skipinu
núna“.
,,Nci,“ svaraði Jennic, „það fer
víst enginn yfirhafið um þenna
tfma árs, nema hann megi til“.
,,Jeg játa það, að minnsta kosti
þekki jeg tvo farþegja, scm það á
við“.
„Það hlýtur að vera unaðslegt"
sagði Jennie, ,,að ferðast með vini
sínum, og geta eytt leiðindunum f
fjelagi við h*wn. Jcg er þvf ver
alveg einsömul“.
„Jeg verð að fmynda mjer að
það verði þá yður að kenna, efþjer
verðið mjög einmana á skipinu f
þessari ferð,“ sagði Wentworth.
Jennie hló yndislega.
,, Jeg skal ekkert um það segja,“
sagði hún. ,,Jeg ætla að ferðast
til Mckka Ameríku manna—til
Parísarborgar. Faðir minn ætlar
að mæta mjer þar, og svo förum
við bæði þaðan til^Riviera"'
,,Ó, það verður mjög skemtileg
ferð. Riviera er mjög yndislegt
pláss,“ sagði Wentworth.
, ,Mjer hefir verið sagt svo frá“.
„HaJfið þjer aldrei komið þar?“
,,Nei, þetta er fyrsta sjóferðin
mfn. Þjer hafið eflaust ferðast oft
á milli Englands og Amerfku?"
„Nei, þctta er f annað skiftið.
Jeg er á heimleið“.
1 ,Ó,þjer eruð þá ckki Ameríku-
maður!“ sagði Jennie, svo auðsjá-
anlega hissa. Henni kom það ti!
hugar að karlmenn álíta vanalega
slfk misgrip hól fyrir sig. Það
stendur á sama hve hreykinn hlut-
aðeigandi eryfir ættjörð sinni, hon-
um þykir ávalt vænt um að heyra
að framburður hans á málinu ekki
bendir á hvaðan hann sje.
„Það er sjaldgæft að jeg sje álit-
inn annað en jeg er, nefnilega Eng-
lendingur,“ sagði Wentworth.
, Jeg hefi kynst Engiendingum
svo lftið, að þjer megið ekki vænta
þess að jeg vissi það, sagði Jenme
sakleysislega.
,,Jeg hefi tekið eftir því að flest-
ir Ameríkumenn álíta ranglega, ao
hver og einn einasti Englendir.gur
sleppi h-unum f framburði þeirra
orða sem þau eru f, og þekkist á
því“.
Jennie hló aftur svo yndislega,
hún reyndi að standa upp. Hún
þakkaði honum svo innilega fyrir
að Wentwhrth var hrifinn yfir
ástúð hcnnar. ,,Jcg ætla upp á
þilfar,“ sagði hún ,,mig langar svo
mjög til að sjá hvernig hafið lítur
út að nœturlagi, þegar horft er á
það frá þilfarinu“.
,,Jeg vona að þjer leyfið mjer
að fylgja yður,“ sagði Wentworth,
þilfarið er dálftið sleipt, og þó að
skipið ruggi ekki milcið, þá er það
ekki ráðlegt fyrir stúlku, sem óvön
er skipshrcyfingunni, að vera þar
ein á ferð f myrkri".
, ,Ó, jeg er yður sannarlega þakk-
lát,“ sagði Jennie undir eins.
„það er vel gert af yður að bjóða
mjer fylgd, og ef þjer viljið lofa
mjer þvf, að þjer reykið vindilínn
yðar eins fyrir þvf þó jeg sje með,
tel jeg fylgd yðar sjerstakt lán fyr-
ir mig. Jeg skál finna yður við
uppgönguna eftir 5 mínútur".
„Þú nuddar við það,“ sagði Ken
yon, þegar hún var farin.
,,Hvaða vit er f þvf að vera á
ferð með skipi, og nota ekki tæki-
færið til að kynnast öðrum. Það
er eitthvað sjerstakt við að ferðast
með gufuskipum, skal jeg fullvissa
þig um, og það er lfklegt að þú
verðir þess var áður en ferðinni er
lokið,“ svaraði Wentworth.
„Þú reynir að bera í bætifláka
fyrir það, að láta mig vera ein
samlann".
Goerge Wentworth var búinn
að bfða lengur en 5 mfnútur við
stigann, þcgar Jennie loksins kom.
Hún var klædd skrautlegri yfir-
höfn og með ljómandi faliega húu
á höfðinu, sem jók fegurð hennar
liðlega undir handlcgg sinn, cn
hún miðaði sfn skref eftir hans.
Þau voru alein á gangi um þilfarið,
þvf flestir af farþcgjunum vildu
heldur vera niðri f hlýjum og björt-
um herbergjum, en uppi á þilfar-
inu í kulda og kraparregni. Ken-
yon og nokkrir aðrir komu samt
upp og settust á stólana, sem bund-
nir voru við málmrimina er var
fest langs með vegg reikingahcr-
bergisins, Ilann sá glóra f cld-
inn f vindlinum hans Wcntworths
f hvert sinn sem þau sncru sjcr
við lengst f burtu frá honum, og
þegar þau gengu fram hjá honum
heyrði hann óminn af samræðum
þeirra, ogvið Og við hlátur. Hann
varf slæmu skapi og óánægður.ekki
af þvf samt að Georg hafði yfir-
gefið hann, og hann gat ekki sjálf-
ur sagt af hverju það var, en hon-
um fannst eins og einhvcr ógæfa
vofði yfir, að eitthvað óþægilegt
værl í nánd. Að stundarkorni
l:ðnu fór hann ofan í salinn ,og
reyndi að lesa sjer til afþreyingai
en gat ekki. Svo leið Iangur tfmi
þangað til fjelagi hanskom.
. ,,Sefur þú Kenyon?" spurði
hann.
„Nei“.
, Jeg skal segja þjer að hún cr
sú áhrifamesta stúlka scm jcg hefi
að Wentworth minntist ekki “að
hafa heyrt jafn aðlaðandi hlátur.
Vesalings Kenyon óskaði með
sjúlfum sjer að hann hefði kvöld-
blað til að Ifta f, þar eð Wentworth
sinnti honum að engu en gaf sig
allan við að skemta Jennie. Þeg-
ar kvöldverðinum var lokið virtist
„Þjer eruð máske sjálfur annar! Jennie eiga hálfbágt með að standa
þeirra?“
upp, svo Wentworth fór að sýna
til stórra rauna f augum Georgs.
Þau gcngu fram á dekkið og urðu
þess þá vör, að þar var ekki eins
dimmt og þau höfðu hugsað. Litl-
ar rafmagnsluktir voru hengdar
hjer og þar með jöfnu millibili, og
yfir þeim var þak úr tjörguðum
striga, sem ekki leyfði kafaldi nje
kraparegni að komast ofan á þil-
farið. Þegar litið var ú'c fyrir öld-
ustokkinn blasti við kolsvört nótt-
in svo ekkert sást,. nema einstöku j
bárufaldur sem brotnaði o:
aði gcgnum myrkrið.
Jennie hjclt þvf fast fram að j
Gcorg skyldi kvcykja f vindlinum i
sínum, som hann gjörði eftir lftil-■
nokkru sinni kynnst, og svo af-
bragðs gáfuð að manni finnst mað-
ur vera hcimskingi í samanburði
við hana. Hún hefir lesið næst-
um þvf allar bækur. Þfn vcgna
vildi jeg óska þess að hún ætti
systir hjer á skipinu“.
,,Þakka þjcr fyrir gamli kunn-
ingi. Það er fjarskalcga góð ósk
frá þinni hendi,“ sagði Kcnyon;
, ,en heldurðu ekki að það sjc koin-
inn tfmi til að fara að hátta og
slökkva á ræfils lampanum þarna“.
,,Nú, nú, nöldrunarseggur, það
skal strax gjört“.
Á meðan á þcssu stóð var Jenn-
ie að spegla sig í sínu svcfnher-
bergi, lcysti langa fallcga hárið sitt
svo það fjellniður um bakið, brosti
yndislega og sagði:
,Vesalings Wentworth! Strax
| J J o
blik- j fyrsta kvöldið scgir hann mjcr frá
I þvf, að skfrnarnafn sitt sjcGcorg".
(Framh.).
„Einmitt, og vinur rninn hjcrna,' henni hvernig hún ætti að snúa fjörlega mótspyrnu. Svotókhann
er hinn“.
sjerf hálfhring í sætinu áður en hendi hennar og smeygði henni
er ti! sölu hjá
. TíIORSTF.ISSON
Á GIMLI.