Baldur - 14.09.1904, Blaðsíða 3

BALDUR, 14. SEPTEMBER Í904.
3
K r ó k a 1 e i ð a r
Eftir Rcfoert Barr.
(Framhald)
,,0, jeg veit nö livað þjermein-
i-ð,11 sagði hann, „s/mrit úngfrú
Brewster mun ekki vera til að
lesa f þessu sunnudagsnúmeri
'The Argus’ “.
,,Auðvitað, og skiljið þjer ekki
Ifka, að þegar við komumst áieiðis,
ef það verður fyr en næsta sunnu-
dag, þá er jafntelii fyrir ykkur
hvað tfmann snertir“.
Kenyon hló. ;,Gott,‘' sagði
hann, ,,en orsðkin til þessa er
nokkuð stórkostleg. Finnst yður
l>að ekki ?“
Stuttu eftir kl. lo birti til, og,
jafnframt sáu menn stórt gufuskip i ur .
aðra hendina og peningana í hina’
leit út um gluggann og sá að bát-
urinn hjekk enn f kóðlunum, sneri
sjer svo við, rak upp hljóð og hop-
aði á hæl.
Fyrir |dyrunum stóð ungfrú
Longworth og sneri baki að hurð- (
inni. Ekki vissi Jennie nœr hún
hafði komið inn.
„Hvað cruð þjer að gjöra hjer ?“
spurði hún.
,,Jeg er komin hingað til að taia
við yður“.
,,Farið þjer frá. Jeg he6 eng-
ann tfma tii að tala við yður. Far-
ið þjer burt, segi jeg“.
, Jeg fer ekki burt“.
,, Hvað meinið þjer með því ?“
,,Það,að jeg ætla að standa kyr,
Þar sem jeg er“.
Þá- hringi jeg og læt kasta yð-
Sr
. -v. .-«»v V V N
í ~ y ^ ^ ~ y ^ ^
F 1 I Ð BEZTD SKILYIHDDNA
M B L O
T
T
T3 .
sem var á vesturicið. Til að gefa
þcssu skipi bendingar voru undir
,,Þjer fáið ekki að hringja, “
sagði Edith og lagði hendina ofan
•eins dregin upp flögg, en mfnúta 1 - *"’r rafrnagnsknappinn.
■eftir mfnútu leið án þess hitt skijv
ið gæfi þess raerki að það hefði
sjeð flöggin, og að liðinni einni
stundu var það horíið.
Þetta atvik, ásamt þvf að vjela-
mennirnír voru h;ettir við að reyna
að gjöra við vjdamar, og að dæl-
urnar unnu f ákafa, hafði fremur
lamandi álirif á farþegja.
Hásctarnir fóru nú til og losuðu
«inn stórbátinn og bjuggu hann
undir að vera settur á flot, og
jafnframt kvisaðist það að einn af
yfirmönnunum ásamt nokkrum há-
setum ætlaði að reyna að ná
iandi og sfmrita svo til Queens-
tovvn, að scnda gufubát til að
draga skipið þángað.
,,Vitið þjer hvað menn hafa
fyrir stafni ?“ sagði Edith ákaflega
við Kenyon.
,,Jeg hefi heyrt að þeir ætli að
reyna að ná landi ?“
,,Það er cinmitt það. Viljið
þjer þá ekki sfmrita til fjelagsfor-
ingjanna í Lundúnum og senda
skýrslurnar strax. Það er ckki
,,Er það áform yðar að verja
mjer útgöngu fir herbergi mfnu ?“
, Já hreint og beint“.
„Vitið þjer að það má setja yð-
ur f fangelsi fyrir það ?“
„Jeg hræðist það ekki“.
,,Farðu burtu norn, annars lem
jeg þig“.
„Berjið þjer“.
Augnablik stóðu þær þannig
hver frammi fyrir annari. Jennie
blóðrjóð af vonsku, hin róleg eins
og ekkert væri um að vera. Með
VJER SELJUM :
IRUOIIYC.X^SIEXILXrTlNrXðTTTL
TTTT?,T]STTITTG- BBTTS,
AG-BICUTTLTBA.T
SUCTIOU HOSE,
MELOTTE ÍTiEAM SEPARATOR Co.
124: PRUSTCESS STRFET
•wittiuidpe; G-
4S
4S

&
$
w
W
W
w
\i/
w
\j>
w
w
w
w
w
w
T
W
W
w
w
w
w
w
f
w
\j>
AV
lega nýbúinn að hitta Kenyon,
klappa á öxl honum og bjóða hon-
um í staupinu.
,,Mjer dettur það í hug núna, “
þvf að Ifta í gegnum gluggann sá sagði hann, ,,að jeg hefi aldrei
sagði
Jennic að báturinn var kominn á
sjójnn og mennirnir seztir niður f
honum.
, .Lofaðu mjcr út, óhræsi".
,,Já, þegar tfmi er til
Edith, sem lílta sá hvað bátnum !
leið. Jennie sá það nefnilegal
boðið yður glas. Jcg'vildrekka
með fillum sem hjer eru, sjerstak-
lega nfi,síðan þessi töf kom fyrir“.
,,Jeg cr yður þakklátur,“ sagði
svaraði! Kenyon kuldalega, , ,en jeg drekk
aldrei með ncinum".
,,Hvað þá? bragðið þjer það
strax, að sjer var ckki til neins að ; ckk.i ? ckki einusinni öl ?“
„Nei, ekki einusinni öl“.
,,Nú—jeg er hissa á því
Jeg
fara í handalögmál. Hún þrcifaði
ujjp vásann og Jjet peningana i
g máiþráðar skeytin ofan í' hjelt að allir Englcndingar drykkju
hann, svo orgaði hún svo hátt aðjöl“.
Edith hafði aldrei heyrt aíinað i
2/kIcgt aö fingfrfi Brewster dctti f
hug að scnda sitt skcyti núna og
cf að hún ; ekki gerir það, verðið
þjer einum eða tvcimur dögum á
undan og hennar
ónýtt“.
„Hamingjan, góða !“ sagði
Kenyon, ,,þetta er góð hugsun.
Jeg fer að finna yfirmanninn og
biðja hann fyrir skeytið“,
Yfirmaðurinn tjáði sig viljugánn
að taka skeytið mcð sjcr. Kcny- ]
pn fór svo að finna Wentworth og
sagði honum hvað á seyði voeri,
og þá var eins og hann vaknaði af
svefni, hann þaut þegar fil og
keypti frfmerki á skeytið á mcðan
Kenyon skrifaði það.
Maðurinn tók við skevtinu ogl
stakk því f vasa sinn, svo Kenyon
hjelt að nú væri öJIu borgið, cn
Edith var ckki eins viss um það.
Jennie sat á stól og las eins og
hún var vön, og virtist ckki vita
eins, en um leið kvað við þrum- kosti gjörir það ekki“.
andi ’húrra* uppi á þilfarinu. Báð- j „Jæja þá—það gerir ekkert.
ar litu 5?ær f áttina til bátsins, tn i En þjer missið., af mikilli ánægju
hann var nú horfinn
„Og af miklum höfuðvcrk líka,
hugsa jeg“.
„Nei-
sjónum. hr. Kenyon’ ‘.
skcyti verður Jenni* stökk UPP 1 legub'ekkinn, |
’ opnaði gluggann , og kalíaði j
„morð! hjálp,“ enaftur glumduj j|Nei_nei> Það er
við glcðiópm uppi á þilfarinu. !syn|efTt jc<T
Nú sáu þær b&tinn 6 bylgju- | meða* ^ h^fuðvcrk
hrygg sem allra snöggvast, hjer-
umbil iooo fet f burtu.
,,Nú, ungfrú Brewster, nú get-
ið þjer farið þcgar þjer ýiljið,“
hugsið ögn
—með kreppta hnefa—og
hárri röddu :
„Nú, John Kenyon, hvað finnst
yður um starf yðar ?“
,,Hvaða starf ?“ spurði hann
hálffeiminn.
„Þjer vitið mjög vel hvað jeg á
við. Þjer cruð fyrirmynd af
manni, eða hitt þó heldur. Sjálfir
þorið þjer ekki ofan til mín, til að
að koma f veg fyrir að jeg sendi
hraðfrjettaskeytið, og scndið svo
þessa stúlku yðar til að gjöra það“.
Undrunin sem lýsti sjer i heið-
arlega andlitinu hans Kenyons,
hefði getað sannfœrt hverja stúlku
sem var með öllum sönsum, um
það, að hanrt vissi ekkert um
hvað hún talaði. Og óljós grunur
um það, greipjennic allra snöggv-
ast, en áður en hún gat sagt nokk-
uð, sagði Fleming:
,,Sei, sci kæra ungfrú, þjer tal-
ið allt of hátt. Viljið þjer vekja
eftirtekt á yður hjá hvcrjum manni
hefi áreiðanlegt I á Þ^^rinu ? Þjer megið ckki vekja
slfkt hneyksli hjer“.
,, Hneyksli f“ orgaði hún. ,,Við
skúlum bráðum sjá
,,Einn Englendingur aðminnsta
ekki nauð-
Ef þjerl
um það, veit jeg að j
þjer skiljið það. Höfuðverkur- j
vart við sig þeg- j vcrður hne>'ksH eða ekki' Vekja
hans undirlagi, kom þangað og
varði mjer að komast út úr her-
bergi mfnu þangað til báturinn
var farinn, svo jeg gat ekki sent
skeytið ? Hugsið yður líðilegheit-
in f þessu, en verið þjer ekki að
segja mjer að jeg tali vltlej’su“.
Það lýsti sjcr bæði ánægja og
undrun f andliti Kenyons, sem
sannfœrði hana um að hann hcfði
ekkert vitað um þetta.
„Hver varnaði yður útgöngu ? ‘
squrði Fleming.
„Kemur yður ekkert við,“ svar-
aði hún.
,,Ef þjer viljið trúa mjer,“ sagði
Kenyon loksins, þá veit jeg ekk-
ert um þetta, cn það fer fjarri þvf
að það hryggi mig“.
Þetta var að ausa olfu f eldinn,
og hún ætlaði að fara að svara,
þegar Kenyon sneri sjer við og
fór. Þegar hún sá það, snerí hún
sjer einnig við og fór beina leið til
káctu skipstjórans. Þar sat hann
með sjómæiingabrjef fyrir framan
sig og var ekki hýr á svip.
sagði Edith.
IG. KAPITULI.
Þegar Edith Longworth var
farin, hamaðist Jennic dálitla stund j
1 f vonsku, cn bráðla áttaði hún sig
aftur, og fór nú að ásaka sig fyrirj
að hún hefði ekki ráðist á Edith,
þar næst fyrir það að hún tafði sigj
við að skrifa greinina um óhappið
sem Caloric vildi til, hcfði hún
inn gjörir að eitis
ar maður er alveg ódrukkinn.
Meðalið er að vcra aldrei alveg
ódrukkinn. Nú skiljið þjer hvað
jeg meina“.
neitt um hvað til stóð, og Edith
sat nálægt henni og gaf hcnni ná.
kvœmar gætur, en nú kom cinn
af skipsyfirmönnunum og kallaði :
,, Herrar mfnir og frúr, það á að
reyna að ná landi á stórbátnum,
vilji einhver senda vinum eða ætt-
ingjum skcyti, þá er nú tækifœri
að koma þvf“. Jennie þaut upp
af stólnum, flcygði bóki íni á þil-
farið og hljóp til yfirmannsins sem
ætlaði að fara. „Viljið þjer taka
af mjcr skeyti ?“ spurði hún.
,,Já, en það verður að koma
rjett strax“.
Gott. Jeg cr ckki iengi,“ ogi
ofan þaut hún eins og elding, i
skrifaði nokkur orð um tilviljanina j
rríeð Cáloric, gréip svo hámuskeyt- j
ekki gert það, gat skeð að allt
hefði lánast betur en nú varð.
Svo fór hún að hugsa um Edith
,,Og hvernig liður yður þá í
| höfðinu ?“
,,Ó, ágætlega. Gott brennivfn
styrkir heilann óviðjafnanlega.
Reynið þjer það nú einusinni,
j komið þjer og drekkið eggjapúns
1 með mjcr, það er það bazta sem
j nokkur maður getur drukkið, það
j er að segja eins og það er búið
j til f Amer/ku, en í Englandi,
hamingjan gó>ða, ekki einn einasti
aftur, og þá varð hatur hennar og „ , ,
Englendmgur kann að búa tu
reiði óstjórnleg, hún ásetti sjer að
fara'upp á þilfar og skamma Edith ] ehbJaP<'insi
í alJra áheyrn. F)>rst ætlaði hún I
að hrinda henni flatri á þilfarið af!
cms
þjcr vitið
1 John“.
„Jeg skil naumast hvernig
JU
stólnum og svo að skamma hana:jættl að V lta shht> har sem het
eins og hún vai 4 sig komin, er
líklcgt að henni hcfði tckist þctta,!
þvf reiðin eykur kráftana.
an hefndarhugurinn
aldrei smakkað það“.
,,J4, það er satt,
jeg gleymdi j
og hatrið var
Með- Þvf“-
John
Kenyon var einmitt að
á sem hœstu stigi, lætur hún á;hugsa um hvernig hatin ætti að jafnar sig“
ið og það sem hún hafði skrifað f gi'iga saman
sig hattinn og þýtur tipp 4 þ'lfar,j sleppa frá þessum
hún æðir fram eins og brjáluð mælskugarp, þegar
manneskja, en finnur Edith hvergi.
Þá vildi svo til að hún mœtti Ken-
yon og Fleming, sem voru að
Fleming var nefni-
vingjarnlega
o •> o
,Nú ?“ sagði hatin stuttlega,
livert það j Þcgar bún kom.
, Jeg er komin ti! aðtala við yð-
eftirtckt þcirra sem á þilfarinu j ur> skipstjóri, af þcim ástæðum að
skammarleg athöfn hefir átt sjer
stað hjer um borð, ogjeg vil h a f a
rjetting mála“.
„Hvaða ’skammarleg atlvöfn’
er það ?' ‘
, Jeg hafði hraðfrjettaskcyti að
senda til ’The Argus, sem jeg
vinn fyrir".
„Einmitt það—“ sagði skip-
stjóri hugsandi.^ „Skeyti um það
sem skipinu hefir viljað til?“
Annað . skeytið var uis það,
hitt ekki“. ;
,,Gott, jcg vona að þjer hafið
ekki ýkt neitt í frásögunni um
skipið’ ‘.
i.Jeg befi ckkert skcyti sent, af
þeirri ástæðu að mjer var varnað
þess“.
„Er það svo,“ sagði skipstjóri,
sjáanlega ánægður yfir því, þó
hann reyndi að láta ckki á þvf
bera, „segið þjer mjer nú hver
varnaði yður þcss að geta scnt
skcytin ?“
, Jeg var í herbergi mfnu að
eru. Það er einmitt það sem jeg i
vil, áður en jcg lýsi yfir þrœl-
mennskunni sem þcssi aumingji
hefir sýnt af sjer. Það eru hans
ráð allt saman, óg hann veit það.
Hún hcfir ckki haft vit á því, cn
hann var of mikill aumingi til að
framkvœma það sjálfur”.
,,Það er sama,“ sagði Flcming,
,,þó hann hafi gj'irt allt þetta,
hvað setn það nú cr, þá er það
engin ástæða til að hafa svona
hátt. Sjáið þjpr ckki að allir eru
að hlusta. Þjer cruð allt of reiðar
til að tala núna. Þjer ættuð að
fara til herberg s yðar“.
„Viljið þjcr ígjöra svo vel og
halda yður saman," orgaði Jennie,
°g gckk fast að honum. „Fassið
þjer yðar athafnir. Þjer ættuð að
vita að j'eg get pSssað mfnar".
„Já, já, jeg veit það. Ef þjer
vilduð nú tala um þctta með ró-
j scmi við John, þá veit jcg að allt
,,Þjer vitið ekki hvað þjcr talið |
hann sjer um,“ kallaði Jennie upp. „Vitiðjenda við skðytin, og þá kemur
Jenme koma brunandi fyrir öllum : þjer að jcg hafði árfðandi hrað-j Miss Longworth þangað og varn-
seglum bcint á móti sjcr, með frjcttaskeyti, scm jcg þurfti að! ar mjer útgöngu þaagað til bátur-
hvössu augnaráði áð af þvfjsendatil ’The Argus’, og að vin- > inn' var farinn".
svo
! leiftraði.
Hún gekk að homitn s;úika þcssa manns, sjálfsagt að
(Framh.).