Baldur - 26.10.1904, Side 3

BALDUR, 26. októíver T904.
3
K r ó k a 1 e i ð
Eftir Robert Barr.
a r
(Framhald)
,,Það cr ánægjulegt að heyra
þetta frá yður. Jeg bjóst við
þvf gagnstæða. En hvert á jeg
að senda mánaðarlaunin yðar?“
Jcnnie Brewster hallaði sjer
aftur á bak í stólnum mcð hálflok-
uð augu, sem Edith virtist skjófa
eldingum, en að lítilli stundu lið-
inni hló hftn og sagði:
,,Þjer getið talað móðgandi orð
mcð meiri ró og faliegar en nokkur
annar scm jcg hefi fundið, jeg
ófunda yður af þvf. Jeg get ckki
malað cins og köttur og klórað um
lcið“.
,,Er það móðgun að bjóða yðnr
þá pcninga scm þjcr hafið unnið
fyrir ?“
,,Já, það cr, og þjer vissuð það
um leið og þjcr töluðuð. Þjer skilj-
ið mig ckki minnstu vitund“.
,,Er nauðsynlcgt að jcg gjöri
það?“
,,Jeg he!dyður finnist það ekki,“
sagði Jcnnic hugsandi, ,,það er
þar, sem skoðanir okkar fjarlægj-
ast- Jeg vil hclzt vita allt. Jeg
vil vita hvað fólkið f kring um •
mig hugsar og segir, cn af ein- '
hverjum ástæðum legg jeg minni
áhcrzlu á hvcr það er scm segir
þetta cða hitt. Jcg var miklu
hrifnari yfir pólitfskum skoðunum
kjallaravörðsins yðar, hcldur en
Iávarðar Friðrik Dingham. Báðir
eru konscrvativ, en Freddi er svo
laus á sfnum skoðunum að það má
snfta honum frá þeim á fimm mfn-
útum, kjaliaravörðurinn þar á móti
cins fastur fyrir eins og fjall. Jeg|
dáist f raun rjcttri að þessum
og jcg voua að þjcr ,
frá burtför minni
heldur en inn f hallir höfð.ingjanna
—þess utan er minni kostnaður
við að dvelja á meðal þcirra“.
Edith sat þegjandi og horfði yjf\
mcð undrun og aðdáun á hina /ns
ungu stálku, sem talaði svo fljótt /j\
að stundum var erfitt að skilja /fc
hana“
,,Nei, lávarður Freddi er ekki, y*
líkt þvf eins ljúfmannlegur og j
kjaliaravörðurinn, heldur ckki eins jL
málsnjallur, cn svo hefir nú kja.ll-
aravörðurinn meiri æfmgu, ln í
Freddi er ungur. Mjer hafa stór
lega brugðist vonir um aðalsmenn
ina, þeir hafa ekki þesslegt þá yfir-
burði sem jeg bjóst við * En það
scm mig undrar mest, cr, hverni g m
13 þið stftlkurnar farið að cyðileggja
karhnennina. Þið eruð allt of
góðar fyrir þá. Þið dekrið við þá, A
smjaðrið fyrir þcim, og þetta gjör- j i|í
ir þá þóttafulla og reigingslega, og
það er slæmt, flestir af þeim eru
myndarlegir menn. Ef maður
mætir ungum persónum — sem
-S ^ ■A*'^^^ ■^'■^■rsA
F Á I Ð B E Z T U S K I L V I X D U X A
nvn ib Hi o t t
VJER SELJUM :
RvJOJVL_^SSZXL"V"IIsriDTJI?,3
TXXXŒJSXXITSTG!- BELTS,
-A_G-XIIOTJXjT"0’XÍ-A_Xí
%
vM
M/
M/
w
M/
M/
M/
M/
M/
w
\1/
M/
M/
M/
I
M/
M/
M/
M/
M/
STJ OTIOXsT
HOSE.I
M/
segið honum
rncð vægum orðum, af þvf hann ■
, c ,, l torvfgiskona og jeg
biðlaði td mfn og hcfir enn ekkert , , _ , _ .
svar fengið“.
þið kallið almúgafólk — þá er hann
niðurlútur og sýnir í öllum hreifing-
um sfnum að hann er hertekinn.
Hún þar á móti horfir djarflega
framan í þá sem mæta þeim, eins
og hún vildi segja : ’JeS hefi náð
honum, guð blessi hann ! Hafið
þið nokkuð um það að segja ?’
Þið þurfið að gjöra karimönnunum
skiljanlegt að þið eruð að sýna
þeim vclvild, þegar þið talið kurt-
eislega við þá, og þessari skoðun
verðið þið að halda kyrri hjá þeim,
þá er innan handar að gjöra við þá
hvað sem maður vill. Jcg er
vön að koma honum til að biðja
mfn nógu sncmma, svo hann geti
afborið neiið, á þann hátt fær við-
burðurinn góðan enda og við
vcrðum oft bcstu vinir á eftir.
■ Þannig fór jeg að við Frcddi. Við
j fórum öll upp eftir ánni dag nokk-
urn—tveir ungir ’vlnir Frcddi,
ein
Getið þjer1
j trúað þvf að þessar tvær ungu
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
* 124 PHmCESS STKEET
J •WldSTTTIdPEiG-
-C-C-C-g' -C'C
' V'
M/
M/
M/
M/
W
S/>
tvær ungar
laglegar stúlkur,
O O >
Þegar jeg og Freddi drógum bát-
inn á heimleiðinni, þá beiddi hann
mín, cn jeghló að honum. Stund-
arkorni síðar fór hann líka að
hlægja og við skcmmtum okkur
vel. Nú, hjer sit jeg og tala,
cins og jeg fcngi borgun fyrir það,
en ekki fyrir að skrifa. Hvers
vegna horfið þjer svona á mig ?
Trúið þjcr ekkiþvf scm jeg segi ?“
,,Jú, hvcrju orði. En jeg skil
ekki hversvegna jafn gáfuð stúlka
og þjcr eruð, gangið f vist f svona
húsi, og — gj'h’ið, það sem þjer
hafið gjört hjer, til dœmis ?“
,,Þvi ekki það ? Jeg þarf ná-
kvæma þekkingu óg jeg næ henni
það samt, og Jennie kvaddi hana
friðsamlega með þessum orðum:
, ,Jeg ætla samt scm áður ekkert
að skrifa um yðar hús“.
XVI. KAPITUEI.
Þegar skrifstofurnar fyrir ,,hið
canadiska gljásteinsnámufjclag“
voru loksins búnar, tókst Kenyon
f fang að gcgna þcim. Honum
óaði skrautið og tilkostnaðurinn,
og kvcið stundum fyrir þvf að
þeir yrðu gjajdþrota, ef ekkert
I y-#ði af fjclagsmynduninni. Hann
hafði aðsctur sitt f aftasta her-
berginu, en f fremri herbergjunum
var aðstoðarmaður hans, sem
ef hún væri nokkur, “ og rjctti
KenyötT um l^ið prentaða lengju.
Fyrirsögn greinarinnar var , ,hið
canadiska gljásteinsnámufjelag,“
og var greinin aðallcga hrós um
námuna.
,,Það er mjög góð grein, og al-
veg villulaus,“ sagði Kenyon.
,,Það er ágætt, “ svaraði hinn,
tók við blaðinu, braut það sainan
og stakk þvf f vasann, ,,svo átti
jeg um leið að minnast á auglýs-
ingu við yður“.
,,En, þier vitið að við höíum
cnn engan fund átt með okkur, og
gctum. þvf ckkcrt auglýst cnn“.
,,Já, það er okkur ekki nóg.
- ‘ stúlkur buðust til að draga bátinn í með minni aðferð’ R'thfJfundam- gegndi ýmsum smáfyrirspurnum. j Við höfum hálfan dálk auðan £
[1 ^ • í t r _ r * 1. » . I t • . I TTI rt n n L-nm iiilfTlli' marllir Kloflimt bil mAnnrl'irreittc (\ lo.n<T-
„Það er enn nægur tími,“ sagð. með okkur f upp ána> og> ungu
Edith og brosti móti vilja sfnum,: mcnnirnirnir levfðu þeim þetta.
„á jeg að hringja 4 hann ?“ Jcg sat og stýrð- var svo rcið
„Nci, gjönð þjer það ekki, jcg að jcg gat ekki talað Freddi
f>að áleit að betra væri að halda sam-
; svar-
pfpuna
sína, kveikti í henni og fór að
reykja. Hinir lögðust fyrir í bátn
ir ykkar fara inn f hús fátæklin
anna f leyfisleysi og sækja þangað j
Einn daginn kom ungur inaður,
scm kvaðst vcra sendur frá „Thej
sfnar ál) ktanir og birta á prenti. T' inancial I-icld, til að fá sem
En—-hversvegna ætti rfka fólkið | Hánasta lýsingu af námunni, sem
vil hclzt umflýja það atvik.
er lfka svo lciðinlegt af þvf, að ta!inu við liðii en þegar jc
kjallaravörðurinn er einmitt fyrir- aði honum ckkÍ! Wk hann
rnynd þcss, sem mjer finnst að ■
aðalsmcnn ættu að vera, Hin
ráðvanda djörfung hans vekur
að vera uudanþcgið ?“
,,í báðum tilfellunum er það
njösn“.
„Látum svo vera, njósnarinn
cr ckki óheiðarlegur maður. Hann
um og jeg held þcir hafi sofið, en
v.rðingu, eh Ereddi er einfaldur, j stúlkurnar lðbbuðu cftir bakkanum djarfur
memlaus, hversdagslegur unglmg- Qg drógu bAtin„ á cftjr sjcr Jcg
ur, cf jeg fær. mcð hann til Banda-, hcfði s(ikkt bátnum hefði je vitað
fylkjanna, myndi enginn trúa því
þar að hann væri lávarður, en
þvert á móti með kjallaravörðinn,“
sagði Jcnnie og stundi.
, ,Það er lciðinlegt að kjallara-
vörðurinn skyldi biðja yðar, cn
ekki Friðrik I4varður“.
,,Já, allt of leiðinlegt.V sagði
Jennie cins og f draumi. ,,Ó,
hamingjan
bciddi mfn
þarf að vera vark.ár, hugrakkur og
Margur njósnari hefir
jört meira fyrir föðurland sitt en
heil hcrfylking“.
,,Jcg held allt að cinu—“
,,Já, jeg veit það. Það er hægð-
tcið átti að drekkast, hrósuðu' arlcikur fyrir ríkt fólk að vanda
þcssir ungu menn þvf hvað það!um Það, að aðrir ko.past ekki
hefði verið skcmmtilegt að láta[áfram’ Jeg *k»l scgja yður leynd-
hvernig
Þegar
scm
jeg átti að fara að þvf. j
við vorum komin þangað j
i Kenyon ljct honum undir eins í
tje.
Longworth ljet sjaldan sjá sig í
nýju skrifstofunuin. Hann kvaðst
eiga annrfkt við að finna ýmsa
kunningja„ sem ætluðu að vcra
með í fjeiaginu, og gat þess, að
Melville væri snúinn hugur og
ætlaði nú að vera með, sömuleiðis
annar postulfnsgj'irðarmaður,. King j dýrt f stóru bkiðunum“.
draga sig upp ána, löbbuðu svo
yfir að trjárunna og lögðust þar,
cn ljetu þcssar sömu góðlátu Stúlk-
ur um að búa það til, en þá þoldi
hjálpi yður, Freddi jeg ckki mátið lcngur, gekk til
fyrir h&lfum mánuði, spjátrunganna kvaddi þá og gekk
blaup-
l'Mgu áður cn jcg sá kjallaravörð- svo á stað. l'rcddi kom
inn. Jcg sje að þjer trúið ekki! andi á eftir mjer og spur
cinu orði af þvf sem jeg er að; jeg ætlaði
blaðinu til mánudagsins, á lang-
bezta staðnum, scm þjcr getið
fengið“.
„Eins og jeg sagði yður, þ&
getum við ekkert auglýst enn-
þá“.
„Það er yður sjálfum fyrir bez:tu
að nota þenna hálfa dálk. Ycrðið
á honum cr 300 pund, og svo
tiikum við liluti f fjelaginu um
leið‘
„Finnst yður ckki verð:ð v-era
( hærra lagi. Það er efcki svona
armál. Jcg cr að senjja bók, og
ef hún hrefir lán mcð sjer kveð jeg
blaða ritstörfin. Mjer Ifkar held-
ur ekki að njósna.. Ef jeg verð
hjer lengi, býst jeg við að mjer
fari svo mikið aftur að mjcr fari að i armaðurinn, að anglýsingasmalinn
líka blöðin ykkar. En eftir á aðj fr& )Thc Einancial Eield“ hcfð
að nafni.
Næstkomandi m&nudag. átt:
fyrsti fundur að vera mcð þeim
’inönnunn, sem þegar höfðu feng-
ist, og Longvvorth bjóst við að
fjelagið yrði myndað áður cn vikan i
væri liðin.
Þegar Kefiyon kom inn f skrif-
stofuna einn daginn, sacði aðstoð
ði hvert1 hySSja — vit;ð Ide»’ hvar Went-
worth á heima?“
Edith hikaði ögn, en sagði svo
Jeg sagði honum að
scgja. Jæ-ja, spyrjið þjer Freddi j jcg ætlaði til Lundúna aftur, en
Iávarð að þvf. Jcg skal gjiira ykk-. hann hló og sagði að jeg gæti það! að kfm vdss' Það'
ur kunn, og segja honum að þjer ekki, það væru 50 mflur þangað.
trúið þvf ckki að hann hafi bcðið Þegar hann sá að mjer var alvara, hans ? Jcg hcld jeg eigi að sendaj
mig að vcrða lafði Freddi. Hann ! vildi hann vita ástæðuna. Jcg honum afsökun fyrir þeirri angist j
munlfta út eins og sauður, en , sagði honum að jeg hefði haldið að j er jeS olli honum um borð. Þjer |
verið þar þrisvar að spyrja að
honum, og hann kæmi aftur kl. 3-
: ,,Gott,“ sagði Kenyon, og fór
að raða áritunum hinna fyrirhug-
,, Viljið þjcr gcfa mjer áritun j uðu hluthafa.
Kl. 3 kom maður þessi.
,,Ó, herra Kenyon, það var gott
jeg fann yður. Gct jeg fcngið að
hann'mun ekki neita þvf. Þegar .jcg væri hingað komin mcð þrcm j ti'úið því cf til v 111 ekki, cn það er tala við yður undir fj igur
göfugmcnnum, cn þar eð jcg nú [ ckki laust við að jeg hafi stundum j sagði hann.
jeg sá að jeg varð að dvelja um
tfma f Englandi, skrifaði jcg Arg-
usritstjóranurn og bað hann að
senda mjcr f&ein meðmælingar-
brjef, til þess að jeg g,Eti kynst
aðlinum hjer. Hann sendi mjcr ganga til
sæi að mjer hcfði missýnst, ætlaði! samvizkubit at þcim atburði, og! „Gj’h'ið þjcr svo vcl og fylgja
jeg að ganga til baka. Hann roðn- j Það er máske þess vcgna að jcg j mjer f níesta hcrbergi," sagði Ken-
aði mikið þegar jpg lýsti framkomu hefi hállt f hvoru fvrirgcfið yður; yon, og þangað fóru þeir.
hans og hinna, og kvaðst ætla að j að þjer komuð f vcg fyrir að skeyt- j
ið væri sent“.
strákanna og hrista úr
,,Nú,“ sagði gesturinn,
jeg með sýnishorn af grein
þau, og jeg gct fullvissað yður um j þeim ókurteisina, og það held jeg j Edith var sjálf hissa & þvf að j ritstjórinn ætlar að setja f
að það var miklu örðugra að koin-' að hann hafi gj ">rt, því eftir það ,’hún skildi gcfa þessari stúiku árit sitt og bað mig að sýna yður hana
ast inn f vinnukonuhcrbcr£Íð yðar, 1 voru þeir miklu stimamjúkari. un Wcntworths, en hún gjörði * fyrst, svo þjer gætuð bent á villu
j „Það gctur nú verift, cn allir
j peningamenn borgariunar lcsa
okkar blað, og það eru einmitt
þeir scm þjcr cruð eftir“.
„Þó jeg viðurkenni það, þá er
það hið saraa, við getum ekki aug-
lýst neitt á m&nudaginn“.
,,Jæ ja, það hryggir mig að
verða að segja yður, að við getum
þá ekki tekið greinina f blaðið á
mánudaginn“.
„Jeg ræð ckki við það, það er
undir ykkur komið“.
„Nær verður ykkar fyrsti fund-
uri“ . .
,,Á m&nudaginn kl. 3.
„Gott, við gætum tcfkið auglýs-
inguna um hann f annan dálk“.
„Gctur vcrið, cn jeg gct ekkert
augu,“ i auglýst fyrri en cftir fund“.
„Mjerþykir leitt að við komum
okkur ckki saman, hr. Kenyon",
og um lcið dró hann annað blað
upp úr vasa síi u n og fjckk Keny-
on það segjandi: ,,Ef okkur
kemur ckki saman, þá ætlaf rit-
stjórinn að láta prenta þessa grein
f stað hinnar“.
(Eramhald).
kem
sem
blað