Baldur - 31.10.1904, Blaðsíða 3

BALDUR, 31- októb-er 1904.
3
Krókaleiðar
Eftir Ro'bert Barr.
(Framhald)
Kenvon fletti sundur blaðinu og
las þar hina mestu lítilsvirðing.u og j
skammir um námufyrirtækið.
,,Er það íiform yðar að prenta j.q
þessa skammagrein, cf jeg múta! ekk hann
yður ekki með 300 pundum ?“ sett{st^ við
spurði John Kcnyon fokvondur“.
,,Jeg segi hreint ekki að það sje
XVII. KAPITULI.
Fegar John kom inn á skiTfstof-
una, virtist honum aðstoðarmaður
sinn gjöta hornatrga til sfn, og
hjclt þvf að hann hefði lesið grein-
ina, en sannleikurinn var að hann
var sjálfur ekki f þvf hugarásig-
komulagi að hann væri fær um að
sjá hvað aðrir gjörðu.
Hann spurði hvort nokkur hefði
mið, en fjekk neitandi svar, svo j jK
herbcrgi sitt, /»\
borðið, studd
olnboganum á það og gráfðj höf-
uðið í höndum sjer, og þannig!
'i\
/»\
/í\
/»V
/»V
/»v
/»V
/»v
r'
F Á I Ð 1! E Z T IJ S K I L V I N D II N A
M E L O
T
T IE.
skammagrein, ftr því getið þjer ; fenn Wentworth hann nokkru sfð-'
iátið dómarann skera cf yður sýn- : „
ist svo“.
,,IJjcr ætlið þá að auglýsa þessa
g'rcin ef jeg borga yður ekki 300 ]
pund ?“
/»s
/»V
/»v
/»v
/»v
„Já, cf menn viija segja Það i þ&tt t þessu ?
: lit hans þrfitið og cllilégt.
,,Ó, jeg sje þfi hcfir lesið það“.
,JA“-
,,Heldurðu að Longworth eigi
/»v
ar. Þegar John.leit upp var and-
VJER SELJUM :
RHOJYLÁVSXLIXj'VTXTXDTJTe,,
TXX3RX3 SXXXXTGf BELTS,
svona ruddalega, þá er það áform
okkar“.
Kenyon stóð upp og opnaði
dyrnar.
„Jeg verð að krcfjast þess, að
þjcr farið undir eins hjeðan, og cf
„Nei, liann hefir ckkert mcð það
að gjöra“.
„Iívernig veiztu það ?“
Kenyon sagði honum nvi alla j
söguna af auglýsingasmalanum og
sjer. Á meðan gekk Wcntwortli
STJOTIOXT HOSE. |
jeg sje yðui hjci oftar, þá kalla jeg j um gíjlf^ og skaut inn kjarnmikium
á lögicgluþjón og læt taka jður athugasemdum, scm ekki voru
fastan11.
þannig lag'aðar að vcrt sje að
„Þetta eru blátt áfram viðskifti, | prenta þÆr. Þegar sagan var á
góði hcrra. Ef að yður skyldi enda> sheri hann sjcr að Kcny
snöast hugur fyrir sunnudágskvold,
þá getið þjer sfmritað okkur það. J
Vcrið þjcr sæll, herra“.-
John sagði ekkert, en leit eftirl
að hann færi.
Þegar John kom inn til borgar- Þjer að liggja undir lygum og
/ÍV
/»V
I AGBIOULTTJBAL
/iv
/»v
/»v
/»v
/»v
/»v
/»v
\Sf
I
v»/
v»/
Vf/
v»/
v»/
VI/
\»/
v»/
v»/
\»/
VI/
\»/
\»/
\»/
\»/
\í/
\»/
\»/
\»/
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124 PBINCESS STEEET
•WITsTISriT’EG-
^ >5?>5?V3T* >«v
\»/
\»/
\»/
\»/
\»/
\f/
\/>
on
og sagði:
,,Nú, hjer er ekkert annað við
J að gjöra en að höfða mál“.
,, Ilvað gagnar það ?‘1
„Hvað það gagnar ? Ætlarðu
1 t iþaðerkomið svo langt, að lög
við ykkur, ef þið ekki lögsækið
ncfnt blað.
Yðar
W. ITawk'1.
Wentwórth hió biturt.
Ef
ínnar á mftnudagsmorguninn
sá! mælum án þess að gjöra nokkurn
hann auglýst með stórum stöfum Þlut ? Ilvað það gagnar ? Það
,,Financial Field“ og „gljástcins- j el' Það cina scm
námuglæfrarnir“. john kallaði á
þlaðadreng qg keypti citt cintak
Þar stóð greinln.'og1
O I o
af blaðinu.
virtist' honnm nfi að hún hafa meiri
þýðingu en þegar hann sá próförk-
ina af henni.
yfir greininni, cn scm hann tók
ekkert eftir á föstudaginn næstan j
áður. Greinin sagði að hið austur
rfkska fjelag hefði árlecra
mennirmr finna ástæðu til að skilja
við okkur, þá er best að byrja
m&hð strax“.
„Máske þfi viljir um lcið scgja
mjcr hvaðan við eigum að taka
peningana. Undir eins og málið
cr byrjað, streyma þeir burt eins
og vatn. Illaðið hcfir auðvitað
nóg af þcirn og það mun hrósa sjer
. I af að það sje að stríða fyrir pen-
ingamenn borgarinnar. Jeg hefi
„i cmn og einasti maður mun spyrja cnSin vitnI, og það cr ómögulcgt
hjcr“.
„Við getum ekki bæðr mynda'ð
fjcfagið óg lögsótt bl'aðið f é'inu“.
,,En skilurðu þá ekki Jolm
hvaða áhrif þcssi grcin Rcfir á
j fjelagsmyndunina, meðan þessari
Nú varð hann lfka var við al-1 L^i Pr ekki mótmælt, er ómögu-|
varlegan sannleiksblæ sem hvíldi i mynda fjelagið. ITver
hjer og gjörum ekkert“, spurði
Wentworth.
„Mjer kemur ekki slfkt til hug-
ar, en jeg myndi ekki lögsækja þá
ef jeg væri f Kenyons sporum“.
„Hvað mynduð þjer þá gjöra?
„Lofa þeim að lögsækja mig, cf
þá langar til. Auglýsingasmali
blaðsins hefir væntanlega hcimsótt
ykkur?“
,, Já, hann kom hingað“.
„Hann hcfir boðið ykkur aug-
sagði Wentworth, „þessi piltur
veit hvernig hann á að snúa sjer,
hans ráð cr það bezta, og við pen-
ingalausir, eins og þú scgir satt,
En nú ætla jeg að fara svo þú
gctir byrjað á svarinu. Jeg sje
þig aftur kl. 3“.
Þegar kl. var 3, kom William
fyrstur, hann las svarið og hrósaði
þvf, gjörði fáeinar óverulegar
breytingar, lagði það svo í umslag
og skrifaði utan ft til viðkomandi
okkur hvað við höfuin gjört við-
víkjandi greinkini, og við svörum :
skaðast e^Þert,þá hljóta allir að álíta að við við þá með námuna ?“
í þessu bili kemur William inn
að vita hvcrn enda málið fær“.
„Já—cn hvaða leið komumst
, Jeg hcfi ávallt sagt að verðið kaldur og rólegur
& námunni og að hún hefði aldrei sjeumfjáiglæiramcnn, svikarai".
gefið af sjcr neitt f ágóða—fjelagið I
befði látið vinna í henni að eins f
því skyni að geta selt hana ein-
I væri of hátt“.
„Hamingjan hjálpi mjer,
crtu
blíið væru til.
„Jeg þykist sjá að þið sjcuð að
feldningum—cn að áform þessa Þitinn að leiðijetta greinarsk..... spjalla um það“, sagði hann.
fjclags væru þó ckkcrt f saman- . JCS cr hissa ‘l Þjcr John“. •
iýsingarrúm fyrir ákveðna peninga- blaðs. Wcntworth kom næstur,
svo Melvillc, svo King og svo
hinir hvor af öðrum.
,,Nú,“ sagði LongwoYth, „fyrst
við crum hjer allir, þá cr bezt að
byrja. Þið hafið eflaust allir lesið
grcinina f „Thé Financial F'ield,“
jeg ætlaði að sýna ykkur svarið,
! sem Kenyon hefir skrifað á móti
henni, cn til þess að það • geti
„Jcg gjöri það auðvitað. Það í birst í fyrra málið f „The hinanc-
þekkja allir þesskonar hrekki. Það :al Eagle,“ sendi jeg það strax.
er á þenna hátt að þessi blöð kom- ! Nú, hr. Kenyon, máske þjer viljið
upþhæð?
„J*“.
„Og að þcssi gfein yvði sett í
blaðið ef þjer notuðuð ekki auglýs-
ingarrúmið, cn annars finmir betri
grein ?“
„Þjcr vírðist þekkja þctta allt-
saman“, sagði Kenyon grunsam-
lcga.
ast yfir peninga. Þjcr hafið van-
rækt að kaupa blaðið, þegar þjer
segja okkur eitthvað um námuna“.
Eins og margir menn scm mik-
Það gleður mig að jeg get einu
j ,,Já“, sagði Wentworth, „það
burði við fjárglæfra John Kcnyons. j „En ef við byrjum á líigsókn, þá var gott að þjer komuð, Kenyon :
Honum varð afarbilt \'ið þegar verður forkaupsrjettartfminn lið j er á móti málssókn, cn jeg með.
hatin sá nafn sitt á prenti, cftir
Jpvf hafði hann ekki tekið í próf-
firkinni. Svo las hann ennfremur
; ð það liti svO út sém þessi Kcn-
yon hcfði fengið námuna fyrir
10,000 pund, en væri nú að reyna
að selja hana fyrir 100,000 pund.
En jafn svívirðilega tilraun vildi
eins rjettl&tt blað og „The Fin-
ancial Eield“ komaf veg fyrir
með því, að opinbera þcssa pretti.
John gekk nú eins og f leiðslu
cftir götunum, innanum fólksurm-
ulinn, án þess að sjá nokkurn
mann. Þar sem hann þurfti yfir
götuna að fara, heyrði hann öku-
mcnnina vera. að biilva sjcr, en
gaf þvf engan gaum, og fram hjá
Sinni eigin skrifstofu gekk hann
án þess að veita þvf cftirtckt, svo
þegar hann rankaði við sjcf sneri
hann við, en þegar hann kom að
dyrunum stansáði hann af sárum
sting í hjartanu og sagði við sjálfan
Sig :
„Skyldi þá Edith lcsa þcssa
grein!“ ...
rjeðust í þetta fyrirtæki, en það j ilhæfir eru, þá var Kcnyon eng-
inn áður en málið er búið, og ef| Hver vcrður tillaga yðar ?“
við scgjum mönnum að við höfum
hafið mál, munu þeir svara þvf,
að þeir ætli að bíða með að kaupa
hluti þar til málið er útkljáo11.
„Það cr eitthvað satt í þcssu,
en samt get jeg. ckki skilið hvern-
ig við cigutn að geta byrjað meðan
málið er ekki hafið“.
Áður en John gat svarað, var
barið að dyrum og inn kom að-
stoðarmaðurinn með brjef, sem
var nýkomið. Kenyoa tók við !
brjefinu, reif það upp og las og
rjetti svo Wentworth það. Hann
sá riafri íiigfnannafjélags þeifra efst
á blaðinu, og las svo :
„Ileiðruðu hcrrar !
Þið hafið án alls efa sjeð grcin-
ina £ „The Finaneial Ficld“ frá f
mor'gun, um „hið canadiska gljá-
steinsnámufjelag“. Við óskum
að fá að vita hvað þið hafið afráðið
að gjöra í þessu efni. Við vcrð-
sinni verið á sama m&li og Keny-
on“, svaraði William, „fara f mál
við þá. Nei, alls ekki. Það er
það scm þeir vilja“.
„En, cf við gjörum það ekki,
hver ætli þá vilji skifta sjcr af nám-
unni?“
„Alveg jafn margir og áður en
grcinin birtist“.
Þjer haldjB þá að greinin vcrði
i áhrifalaus ?“
,‘Algjörlega“.
„En lítið þjcr nfi á þctta brjef
frá lögmönnum okkar“, sagði
Wentworth ogfjekk honum brjefið.
Hann las brjefið nákvæmlega og
sagði svo :
„Hver ræfillinn, mjcr hefir aldrci
koiriið til hugar að gamli Hawk
væri svona spaugsamur. Virðing
hans ! Hann langar til að fara í
mál. Jeg skal finna hann og
spauga við hann um þetta efni. Ó,
sem hún cr s.ögð ?
gjöra flestir stórir viðskiftamenn til
þcss að fá þau til að þegja. Það
sem þjer þurfið að gjöra, er að
skrifa gott svar á móti þcssari
grcin, ef þjer verðið þúnir með
svarið f dag seinna, þegar við | cr þetta :
höldum fundinn, skal jeg koma
þvf í andstætt blað við „The
Field“ svo geta þeir lögsótt cf þá
langar til þcss“.
Kenyon leit nú þakklætisaug-
um f fyrsta sinni á Longworth,
og kvaðst myndi hafa svarið tilbú-
ið“.
„Gott, svo skal Jcg koma því
á framfæn. Það er ekki til betra
vopn á móti fjandanum, en eldur-
inn. Við skuluui nota hvertbiað-
inn ræðugarpur, cn samt scm áður
hlustuðu hinir á hann incð athygli,
og þegar hann hætti, var það hr.
King sem tók til máls :
„Það sem við allir viljum vita,
Er náman þcss virði
Er efnið gott
til þcirra nota sem hr. Kenyon
hcfir sagt ? Er svo mikið af þvf
að það borgi sig að mynda þctta
fjelag ? Til þcss að geta fengið
árciðanlega úrlausn þessara spurn-
inga, verðum við að senda þangað
mann, og legg jeg til að hr. Me'l-
ville sje sendur, ef hann hefir
tfma til þess að fara þangað“.
Annar maður spurði nær for-
kaupsrjetturinn væri útrunninn.
ið á móti iiðru. Engar nýungar j Því svaraði William og sagði að
að Ifkindum ?‘
1 sá scm scndur
þyrfti ckki
„Nei, ekki annað en þetta sem j annað cn sfmrita orðið ,,rjett“ eða
. J við tölum um“, svaraði Kenyon. I ,,rangt‘Þá .myndi verða nægur
„Jæ-ja, látið þið þctta ekki
hryggja ykkur. Mönnunum Ifkar
ekkert annað betur en ófriður, og
ffmi til að starfa í Lundúnum og
fullmynda hlutafjelagið.
„Líklega cr ckkert þvf til fyrir-
um að segja, að virðing cjkkar j það verður þó gaman“.
krefst þesg, að við segjum skilið1 ,,Er það álit yðar að við sitjum
þetta mun leiða athyggli manna að | stfiðu að fá forkaupsrjettinn lengd-
námunni. Jeg sje ykkur í dag. an um cinn cða tvo máriuði, cf
Vcrið þið sælir“.
„Jeg skal segja þjcr, Kenyon“, i
! þcss þarf?“ sagði nú einn.
(Framhald).