Baldur - 04.03.1905, Blaðsíða 3

BALÐUR, 8. marz 1905.
3
Faðirinn kom sem
fjandinn úr sauðar-
leggnum.
—:o:—

lega, og dæmdur til fimm árabetr-
unarhöss-vinnu. Já, þvflfkt og
annað eins. Þeir þekktu mig ekki j
asnarnir þarna f Louisiana. Engin ■ /j\
dómnefnd í austurfylkjunum hefði j /|\
verið það flðn, að dæma mig
sekan“.
,,Þvf þekktu þeir yður ekki ?“

■VVN.V.VX.VXX.VVVVV»’WVy>'»»>>'>^-> -x
-5- ■3r ■**■ •3r ^ ■■*' '■*' ^
%
FÁIÐ BEZTU SKIIVINDUNA
(Niðurlag).
„Það cr dagsatt! Leyfið mjer spurði dtf"marínn.
að komast áfram. Hver dirfist að j Það yar nft syona af yissum ft.
segja að drcngurinn minn elski | stæðumj að jeg var ekki 4fram um>
ekki gamla pabba?“
Mannfjöldinn klofnaði, og gang-
j að menn þekktu hið rjetta nafn
j mitt. Jeg kaliaði mig BROWN.
ur myndaðist fyrir aldraðan mann, L-v . • c j - 1
J J ’jOg þeir fundu mig sekan, eins og
UVC IE3 Xj O T T
er gekk innar eftir salnum, fremur
hikandi og óframfærinn.
„Þðgn ! Þögn ! grcnjaði rjettar-
þjónninn og titraði röddin af
grcmju.
„Þjer megið ckki gjöra óspektir
í rjettarsalnum, herra minn!“
sagði dómarinn með þrumurödd.
,,Jeg kom til þess að bera eitt
orð í bætifláka fyrir hann Jóa. Jeg
gekk hjer um, leit inn og þegar jeg
kom auga á Jóa, gjörðist jeg svo
djarfur að taka til máls. Hann hefir
verið góður sonur, hann Jói“.
jeg skrifaði þjer, Jói — fimm ára
betrunarhús. En fylkisstjórinn
gjörði skyldu sfna. Hann var
HVíTUR maður, fylkisstjórinn sá.
HANN sieppti mjer út, blessaður
sauðurinn“.
„Hvernig stóð á þvf ?“ spurði
dómarinn hálfhissa.
,,Var nokkurt vit f að dæma
hvftan mann-til fimm ára betrun-
arhússvinnu, þótt hann hefði smá-
fjeflett svertingja?" hrópaði gamli
maðurinn, og kom nú fyrst í Ijós
hjá honum talsverður karlmennsku-
Dómarinn leit spyrjandi augum bfagur ||Neif slfkt ,jet fylkis.
til dómnefndarinnar, og mælti: I stj(5rinn ekk; viðgangast. JA| sá
| VOl .v.s.v..v,&
Og nú er jeg hjer kominn, Jói
minn, guði sje lof!“
Dómarinn laut áfram og spurði:
„Eigið þjer nokkur brjef frá manni
þeim, er þjer kallið son yðar?“
Gamli maðurinn dró óhreint
„Hverer Jói, og hver er þessi. . , , ... ,
’’ j ’ b * var nú reglulega hvftur maður.
maður?“ Þcgar enginn svaraði, j
sneri hann sjer að málsækjanda.
Herra Pippitt brosti vandræðalega
og svaraði:
,,Jcg hefi ckki hina minnstu
hugmynd um það, herra dómari“.
Dótnarinn leit á stefnuskjalið.
„Heitið þjer ekki Jósef?“ spurði
hann.
,,Nei, það — já, það er, — jú,
vissulega, herra dómari“.
,,Þjer vírðist ekki vera viss um
það“, mælti dómarinn. Sfðan
sneri hann sjer að aðkotnumanni
og spurði:
„Bver eruð þjer, herra minn ?“
Gamli maðurinn virtist mjög ó-
styrkur og eymdarlcgur; hann
sagði stamandi: ,,Hann er sonur
minn, herra dómari“.
„Það er haugalygi“, hrópaði
Pippitt hinn yngri.
„Haldið þjer yðursaman, þang-
að til yður er boðið að tala“, sagði
dómarinn í alvarlegum róm, „Jeg
vil fá að heyra framburð þessa
gamla manns“.
Gamli maðurinn hafði frá mörgu
að segja ; hann þuldi langt mál um
dyggðir Jóa, iðni hans og sonar-
ást. Einnig fór hann mörgum
orðurn um hamingju sfna, óham-
ingju og ýmsa mæðu. Hann kom
fram bæði sem lögmaður og vitni
og allur þingheimur hlýddi á hann
með athygli.
„Það glcður mig innilcga að vera
hjer staddur, hcrrar mínir“, sagði
hann, — „glcður nrig innilega.
Jeg hjelt að jeg mundi aldrci kom-
ast út úr klefafjandanum, scm þeir
stungu tnjer inn f — aldrei til ei-
lffðar. En hjer er jeg, Jói, guði
sje Iof“.
„Hverjir stungu yður inn f
klcfa ?“. spurði dómarinn.
„Jcgskal segja yður það cins
VJER
rctoiml^sik:
SELJUM :
ILVIÍTDTTE,
1'f
W
w
W
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
¥
T
w
w
w
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co. W
124 PEINCESS STEEET T
-wnsrdsri^EG- ^
SfSáS ^ >*»■. a*- >*■•>*■. >r- >gr«>g. áC: Æ Æ Æ
/IS
/\
/i\
/l\
/)\
/\
/i\
/l\
/)\
/i\
/í\
/»\
/)\
/*\
I AG-EIGTJLTTTEAL
É STJOTIOLsT HOSE,
/í\
/)\
/)\
/\
/í\
/\v
THEESHHsTGr BELTS,
brjef upp úr vasa sínum og rjetti
það að dómaranum,
Ilcrra Pippitt hinn yngri horfði
enn þá 4 það sem fram fór mcð ró-
legu háðbrosi. Dómarinn las í
heyranda hljóði eftirfarandi brjef:
„Kæri faðir!
Það var slæmt, að þcir skyldu
klófcsta þig. Fimm ár eru ekkert
spaug. Hvf varstu svona fjandi
klaufalegur? Þú breyttir rjctti-
lcga að því, cr nafninu viðvfkur.
Fyrir guðs sakir, haltu nafninu
leyndu. Jcg gjöri allt sem f tnínu
valdi stendur.
Þinn
J. P.
Fjekk sfðasta brjef þitt mcð
skilum“.
„Er þctta brjef frá yður ?“
spurði dómarinn Pippitt hinn
yngra; en sá herra ruggaði um
stund fram og aftur á stólnum og
fjcll síðan meðvitundarlaus niður f
vitnakvína. Dómarinn sneri sjcr
að herra Budgc og mælti :
„Viljið þjer, að eiður sje tekinn
af manni þessum, og að hann cnd-
urtaki svo þenna framburð sinn,
svo }rður gefist færi á að yfirhcyra
hann aftur?“
Herra Bttdge leit til skjólstæð-
ings síns, er enn var meðvitundar-
laus og <;varaði sfðan: „Nei,
J herra dómari, jeg verð að líkindum
að fá leyfi yðar til, að láta mál
þetta úr mfnum höndum1’.
ná í tólf mátiaða þrælkunarvinnu",
mælti herra Budge.
En gamli maðurinn ski'di hvorki
upp nje niður f öllu þessu, þar til
einn góðan vcðurdag, að farið var
með hann út í kyrkjugarð og hon-
um sýndur þar einn fegursti minn-
isvarðinn. Á hann voru greipt
gullnu lctri eftirfylgjandi orð :
,,í minning Jakobs Pippitt".
Gamli maðurinn skellihló.
,,Að hugsa sjer annað cins“,
mælti hantr, „þetta er það versta,
sem jeg hefi heyrt á æfi minni“.
Hann las ennfremur sætbrosandi:
„Reist af hans harmþrungna
syni, Jósef Pippitt.
Fæddur 13. des. 1821. Dáinn
5. febrúar 1891.
Jeg fer til hans en hann.kem-
ur ekki. aftur til min“.
Það er ekki hægt að scgja með
vissu, hvort spádómur þessi hcfir
ræzt á þeirn, cr undir minnisvarð-
anum !á, en hina ótfmabæru fram-
komu föður sftrs og blett þatin, er
fallið hafði á dómaraskrúða rjett-
vfsinnar í Louisiana fjekk herra
Pippitt hinn yngri tólf mánaða á-
nægjulcgan tíma til að yfirvega.
-----ENDIR.-------
Hver verður flestum
mönnum að bana ?
[t»ýtt. ]
Einu sinni var mjcr sagt ævin-
týri, sem mjer þótti svo skemmti-
Iegt, og sem auk þess hafði svo
Dómarinn bauð kviðdóminum,
„ , . , nytsaman fróðleik að geyma, að
að koma fram með dómsákvæðt
fljótt og mjer er unnt að tala“,
sitt. Gamli maðurinn horfði á-
hyggjufullur á rjettarþjóninn, er
„ ,• s . .... , í var að losa um hálsklút herra Pip- 1
sagðt gamlt maðunnn þjosnalega. 1 ■
T__ ... , , ‘ pitts. Þegar Pippitt fjckk með-
„Jeg var einmitt að hugsa um að . 1
skrifa Jóa, scnda honum svolitla
lús af skildingum og segja honum,
að búast við komu minni, þcgarj
óvinur mannkynsins kendi þeim,
að stefna mjer fyrir svik — MJER,
hciðvirðum kauptnanni. Jcg var
yfirheyrður — yfirhcyrður og sek- :
ur' fundinn — ranglátlega vitan-!
jeg ætla í stuttu máli að lofa ykk-
ur að hcyra hvað það var.
Jeg bið lesarann að fylgja mjet
út f kyrkjugarð. Sólin var nýlega
vitund sína aftur, laut gamli mað- , runnin til viðar og ljctt^þokuslæða
urinn að herra Budgc, brosti rnjög i lcið hægt yfir grafir hinna fram-
ánægjttlega og sagði : „Og hon-1 liðnu. Þokan þjettist æ meir og
: um batnar bráðum, vona jeg. Mjer|meir á vissum blettum, og allt f
| datt í hug að jeg kynni að geta j einu t(5ku hinir þjettu þokuhnoðrar
| hjálpað eitthvað ofuilftið, °g sú i 4 sig vissar myndir, utidarlegagrá-
varð lfka raunin á, eða er ekki svo?‘
1 lcitar, stórar og smáar, hvað innan
var kona, sem hjelt á fagurrauðri
geislakórónu f hendinni, það var
dauðagyðjan. ITún ávarpaði allar
þessar svífandi þokumyndir og
þakkaði þeim fyrir að þær hjálpuðu
henni til að tortýna mönnunum.
Hún lofaði hinni skfnandi, fagur-
rauðu kórónu þeirri veru, sem
hefði tekist bezt að fjölga íbúum f
rfki hennar—kyrkjugarðinum. Og
andarnir f kringum dauðagyðjuna
komu frarn með kröfur sfnar og
skýrðu, hver í kapp við annan, frá
öllu sem þeir höfðu gjört.
ÁsTIN fullyrti að hún skaraði
fram úr öðrum f því að dcyða rnenn
af trega, og GREMJA og SORG
sögðu, að þærgcrðu ávallt allt sem
þærgætu til að gjöra dauðagyðjuna
ánægða. ITungrið fullyrti að það
kæmi mörgum í kyrkjugarðinn.
Þá gall við hæðnishlátur frá öllum
hinum mikla skuggaher, og ekkert
hlje varð á honum fyr en NEYðIN
sveif fram og lýsti þvf með átakan-
legum orðum, hvernig hún knýði
menninatil örvæntingar og sjálfs-
rnorðs. „Spyrjið alstaðar um“,
sagði hún lágt, „nær og fjær,
hversu margir þcir cru sem jeg
hcfi fengið skammbyssu f hendur,
rjctt eitur eða fengið til að drekkja
sjer. Fáðu mjcr kórónuna dauða-
gyðja, jeg á hana mcð rjettu“.
„Þvættingur“, var hrópað með
dimmri röddu, og kona nokkur óg-
urleg ásýndum ruddist fram og
sagði : ,, Jcg á kórómtna ; vfkið öll
frá, jeg er DREPSÓTTIN. „Jegverð
að komast að“, sagði STRíðIð,
„það cr jeg, cinmitt jeg, sem drep
fólk hrönnum saman“.
„Jeg hörfa ekki frá, fyrir mjer
skjálfa lönd og borgir“, œpti dtcp-
sóttin.
„En fyrir rnjer skelfur framtfð-
in, þegar jeg sópa burtu hinum
efnilcgu ungmennum landannaþús-
undum saman“, sagði Stríðið.
Dauðagyðjan brániður hcndinni
með kórónunni. Hvorum þessara
tvcggja óttalegu anda skyldi hún
Allt f einu sá glitta í tvö augu í
einu horninu við kyrkjugarðsmúr-
inn. í sömu svipan heyrðist óvið-
felldin skcllihlátur, og einskonar
ferlfkan vatt sjcr áfram, l.ritt hin-
um frá og sagði: ,,En að þið skul-
ið halda að þið fáið verðtaun og
eignist kórónit. Þykist þið komæ
flcstum í kyrkjugarðinn ?' Jeg get
ekki stillt mig um að hlæja að ykk-
ur, svo heimsk eruð þið. Jeg á að
fá verðlaunin. jeg á að fá kóróti-
una. Jeg drep sneim hríinnum
saman, hægt og hægt að vfsu, en
þó áreiðanlega. Ungir og gamlir,,
ríkir og fátækir hnfga fyrir valdí
rnínu. Gegn sumum^bciti jcg lje-
legum vopnum; brennivíni, kon- ■
jaki, ö!i — gegrs ö"ðrum beiti jeg
fínni rýtingnum : kampavfni, port-
víni, sherry og þar fram eftir göt-
unum. Vopnabúr mitt er fullt,.
rfki mitt cflist stöðugt, að vtsu
hægt. Jcg — “
En fcrlíkið þurfti ekki að ljúkæ
við sctninguna, þvt dauðagyðjan
rjetti brosandi að því kórónuna og
mælti : „Ilcill sjc þjer ALCOHOL.
konungur, þú drepur flcsta, þjer
bcr kóróna tortýningarinnar“. Og
allir þokuandarnir lme'gðu sig fyr-
ir drottnaranum..
BONNAR &
HARTLEY
BARRISTERS Etc. ^5
P. O. Box 223, ^
WINNIPEG, MAN. 0
„Þjer hafið hjálpað honum til að um annað. ITin stœrsta þeirra rjctta hana?
SfF* Mr. B O N N A R er &
hinn langsnjallasti málafærslu- ^
maður, sem nú er f ^
þessu fylki. ^
Hann: Jcg vildi jeg mætti
leggja mitt brennandi hjarta að
fótum þj;r, ungfrú.
H Jn V dkomið, þeir eru kaldir