Baldur - 05.07.1905, Blaðsíða 3

BALDUR, 5. jtfM, 1905-
3
FRÍÐA.
SAGA EFTIR NORSKAN RITHÖFUND,
tílGURD SIVERTkiON.
( Framhald. )
stjdrnaði verzluninni að miklu leyti; en samt sem áður var
hann að eins drenghnokki, sem Iftið tillit vartekið til.
Þetta kvöld rannsakaði hann sambandið milli sín og
Rönnings, og fannst honum þá að Rönning ætti sjer að
Jiakka talsverðan hluta af gróða sínum. En hverra launa
naut hann fynr þetta ? Af hinum litlu launum sínum hafði
honum tekist að draga saman eitt hundrað dali. Þetta var
nú raunar ekki aðalatriðið, æfingin og dugnaðurinn var það
sem mest var í varið. En nú hafði hann fengið vitnisburð
fyrir þvf, hverjar framfarir hans voru f þeim efnum.
Næst hvörfluðu hugsanirnar til FMðu: Þú getur ekki beðið
um hana. Að koma til húsbónda sfns mcð tvær tómar hend-
ur og biðja um dóttur lians—hugsun þessi fannst honum
svo heimskuleg, að hann fann fyrirfram til hinnar háðs-
legu neitunar, sem næddi í gegnum bein Og merg eins og
helkaldur frostblær.----Hvað átti þá að gjöra ? Halda
áfram—nei, nú var hann f bobba. Hugsun hans eins og
hvarf inn í endalausan þokugeim, og viljinn vafðist sainan
eins og brennandi næfUr, við yissuna um þessa háðung.
En— hann var þá ekki skuldbundinn til að vera þarna
lengur en honum sjálfum gott þótti. Nei.... og þó... .
langt í burtu frá Frfðu . . . . og fá aldrei að sjá hana. . .aidrei
að heyra glaðlega hláturinn hennar cða skemmtilega söng-
inn. . . .ekki njóta góðs af vingjarnlega viðmótinu og um-
hyggjusömu umgengninni hennar muður hennar....
Ekki þrjózkur, Þorvaldur ! Það er ekki svo slæmt að
lynda við Rönning daglega... . Ekki táplftili, Þorvaldur!
... .Þú kemst þá aldrei neitt áfram—og þó hefir þú, eins
og aðrir, ókomna tfmann fyrir framan þig, sem gefur þjer
tækifæri til að vinna, vinna þig áfram. Nei, um fram allt
ekki þróttlaus. . . .þegar mótlætið nfstir huga þinn, ^bít þú
þá á jaxlinn ogþegiðu . . . . en gleymdu ekki ást þinni, vertu
trúr og vonaðu.... já, þannig á það að vera.
Hann fór aftur inn f skrifstofuna, cn sjer til undrunar sá
hann að húsfrú Rönning sat þar á stólnum mannsins sfns.
Hann hafði aldrei fyr sjeð hana sitja þar; þá sjaldan hún
kom þangað, var hún vön að hraða sjer á burt aftur að af-
loknu erindi.
Frúin fann sjálf að þetta vár óvanalegt og sagði þvf:
"Jeg bfð eftir Rönning. "
Þorvaldur var kominn til að scgja sig úr vistinni, en þetta
atvik hindraði hann, svo hann gekk aftur fram í búðina,
skrifaði eftirfylgjandi scðil og sendi drenginn mcð hann
inn f skrifstofuna:
"Ilr. kaupmaður hönning!
Af ýmsuin ástæðum hefi jeg ákvarðað að fá
rnjer vist f cinhverjum bœ, leyfið mjer þvf
að segja upp vistinni hjá yður frá 14. apríl
næstkomandi.
Virðingarfyllst
Þorvaldur Þorbjörnsson."
Rönning var í óða önn að tala við konu sfna, og lagði
þvf drengurinn seðilinn á borðið.
.... "Victor skrTar að hún sé velkomin til konsúls Berg."
,,KonsúIs Bcrg . . .mjer er ekki um að vita af henni
á þvf heimili. “
,,Hvers vegna?—jeg þekki ekkert betrapláss.11
,,I því húsi er engin kona. “
,,Engin kona. . . Jeg vcit þó að maðurinn er g;ftur.“
,,Að sönnu. .. . en þrátt fyrir það. .. . “
,,Er þar engin kona.—þetta er framúrskarandi bull,
hclJ jeg—hún er sögð mjög lipur húsmóðir.“
,,Já, hún er vfst vel að sjcr f matreiðslu. “
,,Nú, sjáum við til. . . . það cr eitt af því sem er
mest áríðandi — og þess utan — það cr fjörugt heimili
.... og fullvaxinn sonur.“
„En engin dóttir, enginn sem hún getur aðhyllst
sjcr til gagns.“
,,En frúin ?“
,,Hún hefir nóg að annast, og þcssutan . . .. “
,,Vertu nú ekki að þessu bulli kona.Hún fer að heim-
an til að læra eitthvað, læra að búa til mat og haga sjer sið-
lega meðal manna. Auk þess er það mikill heiður að fá að
vera á þessu göfuga, skrautlega heimili .... og hver veit
hvað af þvf getur leitt. . . . “
,,Já, hver veit! Jeg er hrædd um að ekkert gott
leiðí af því samt .... jeg þekki dálítið það heimili ....
þar er svo mikið . ... “
,,Ó, bull, það er bara lýgi og baknag, og þcss utan
tekur maður ekkert tillit til slfks. “
,,Mig langar til að mega lfta á kringumstœðurnar
—þegar þær snerta framtíð dóttur minnar.“
,,Ó, hvað hana snertir er ekkert á hættu. Þegar
hún dvelur á jafn álitsgóðu heimili, og hún heitir I’ ríða
Rönning — þá.“
,,Þá getur hún auðveldlega fengið mann—datt þjer
í hug?“
,,Já, jeg á við mann—sem getur tryggt henni ó-
komna æfi—myndar handa henni rfkt, álitsmikið heimili. “
,,Og sem jafnframt giörir hana gæfuríka?”
,,Það leiðir af sjálfu sjer. “
„Jú—jú, það er almennasta skoðunin, og jeg get
ekki búLst við að þú lftir öðruvfsi á. En, getur hún ekki
fengið Ieyfi til að fara til ITalvorsens .... Frú Halvorsen
er æskuvina mfn —og jeg—“
„Til Halvorsen — jafn kyrlátt, óálitlegt, til þcss
ekki að scgja, fátækt heimili—nei, þangað fer hún ekki.“
,,Og hún má heldur ekki vera heima eitt ár ennþá?“
„Vera heima eitt árið enn, hvaða fjarstæða, hún er
búin að vera einu ári of lengi heima; og til Bergs verður
hún að fara, jeg skal sjá um það .... Nú—hvað er þetta
.... Þorvaldur segir upp vistinni frá 14. apríl. —Svo
móðgaður------ekki auðgert að fylia í hans skarð —erfitt
að fá nýta menn. “
„Þú œtlar að reyna að halda f hann —hann er Ifk-
lega dug'egur. ‘ ‘
„Ó, já ... . cn er nú samt farinn að vcrða nokkuð
fmyndunargjarn; en góður til að vera f búðinni. Segðu
honum að mig langi ti! að tala við hann, þegar þú ferð
inn—hann er lfklega í sínu herbergi.“
En hún fann hann ekki, af þvf hann var farinn út.
Leiðin heim til Þorvaldar var f smáum bugðum, með-
fram hinum langa og mjóa, ögurskotna fjarðarbotni. Allt
f einu skarst klettabelti fram að sjónum, sem byrgði alla
útsjón, en áður en varði var það bak við mann, og gegnt
manni stóð bœr, sem helzt líktist brosi, inni á rnilli hinna
gráu hamragarða; — aftur skarst forvaði út f sjóinn, sem
neyddi fjörðinn til að gjöra lykkju áleiðsfna, oghins vegar
við hann rann lftill lækur til sjávar, en ofar og nær fjallinu
bl. sti við auganu bló nskreytt engi, e a 1 á þjettur og Iauf
ríkur skógur, ómandi affuglasöng. Lcngra f burtuvirtust
fjöllýi vera eins og bjargveggur, sem öldur sjávarins skol-
uðu að neðan, og fjarlægðin kastaði bláma á. Bátarnir liðu
fram og aftur og kvöldgolan Ijek sjer í litlu seglunum i
þeirra. Hjer og hva" meðfi a n ströndinni skreyttu fiski-
manna bústaðir útsýnið, og var heimili Þorvaldar mcð’i
þeim fyrstu. Eins og vant var voru gluggarnir prýddir
cncð blómum; inni var allt svo aðlaðandi, svo sunnudags-J
legt, hreint og hvftt. Litla úrið sagði dikka dikka og
rokkurinn suðaði f ákafa. Sú sem spann, raulaði vísnalag |
ofur.Iágt, en hætti allt f einu þegar skugganum af ungum I
manni brá fyrir hina bláskreyttu glugga. Eini sonurinn og'
eina barnið;—átti ckki móðurhjartað að veita honum alúð- |
legar viðtökur! Átti hún ekki að ganga nokkur spor aftur^
á bak, til þess að hafa ánægju af að sjá hinn tígulega vöxt
hans, sjá hvc fallegur hann var á velli. Ilorfa á unga
manninn, sem nú var trúað fyrir ábyrgðarrfkri stöðu í
mannfjelaginu, sem allir hennar kunningjar töluðu um með
ástúð og virðingu, sem frú Rönning sýndi svo mikla opin-
bera velvild, og sem Röntiing sjálfur var mjög ánægður
með.
En hvað hún var gæfusöm móðir; hún sagði ekki mikið
að eins horfðt á hann, gekk svo til hans og strauk hend-
inni um mjúka hrokkna hárið hans.
,,Mamma, það er svo gott að koma heim til þfn;
allar hreyfingar þínar bera vott um elsku.“
„Og gleði. “
,.Já, líka um gleði.“
,,Jeg er gæfusöm, Þorvaldur; jeg á ágætan mann,
góðan son og góða afkomu, hvernig ætti jeg að krefjast
meira.“
,,Þú situr hjer ogspinnur oghugsar um okkur báða,
prjónar og bindur ánægju og g ðar óskir inn f hverja umferð
(Framhald.;
SUMAR-
ÆVINTÝRI.
----:0:-----
(Framh.)
Mjer þykir það annars
fara yður vel að setja hrukk'
ur á ennið, þjer verðið þá
talsvert ellilegri.“
,,Þá skal jeg alltaf gjöra
það. En, nei! jeg get það
ekki, þegar þjer horfið á
mig. Jeg ætla að segja yður
frauken Emilía - - - “
, ,Þarna kemur bátur á
móti okkur ! Lftið á stúlk-
una, sem situr í h'ooum,
hún hefir rautt hár og ætti
þvf ekki að hafa rault ' a id
á hattinum sínum.“
,,Jeg skal stýra bátnum
undir trjcn þarna; þá getum
við taláð satnan fnæði.“
„Jeg hefi ekki ónæði af
þvf, að mæta fólki. Á jeg
að tala, svo þjer getið hlust-
að ? “
"Þegarjeghefi sagtyður
að—"
"Gætið vei að ! Bátarnir
ætla að rckast á!"
Hann þreif áramar, reri
af öllum kröftum nokkrar
.sekúntur og sagði:
"Skárri eru það lætin í
mönnunum. Mjer er annars
óskiljanlegt, hvernig fólk
getur hreyft sig í þessum
hita. Þjer emð grimm við
mig Emiiía!"
"Hvaða glæp hefi ég nú
drýgt ?»
"Þjer hamlið mjer sti>ðugt
að segja það sem mjer býr
brjósti."
"Góði, náðugi herra.mjer
kom ekki til hugar að þjer
vilduð heldur láta samtals-
gáfu yðar skfna f björtu ljósi
en koma okkur báðum hcil-
um og gliiðum að landi."
"Þjer viljið vfst heldur
komast f land en vera hjer
út á rúmsjó með mjer."
"Minnið mig ekki á
kvöldverðinn, annars----"
"Annars vilduð þjer ef-
laust að ég reri undireins
-heim með yður."
"Jeg vil ekki að þjer
i reynið ofmikið á ycJur,
| einkum afþví að föðurbróð-
j ir yðar kemur ? kviild."
"Jegvar í dag búinn að
gieyma þvf! Jeg vildi að
hann k.emi ek-ki!"
"Jeg ljjeit að ykkur væri
svo vei til vina."
"Já, hann foðurbróðir
minn var ágætismaður,
betri en flestir aðrir. En
nú hefir hann gjört þctta
glappaskot, að giftast."
ITún dróg fljótt saman
sólhlífina sfna.
"Segið mjer eitthvað
um það, jeg heyri að þftð
muni vera eitthvað róman-
tfskt."
"Nei, það er ekki róman-
tfskt, að barnung stúlka
giftist gömlum manni,"
sagði hann háðslega.
"Jæja, hann er þá mjög
gamall og hún—"
"Hann er ekki fjarska
gamall, hann er eitthvað
um fimmtugt. Jeg hefi ekki
þá ánœgju enn, að sjá brúð-
urina." ( Framhald. j
1 BRAUÐ VERZLUN! • !
<J
b

ö
Q
©
Jeg er nú byrjaður aftur að
vcrzla með
BRAUÐ
P
h
P
%

02: óska
O
P
h
eftir viðskiftum manna.

Yðar einlægur
3?- jVE^YG-ISrTTSSOTsr
Xl
h
á
á*
£<3
Co
C1
S ^ 3’
i/i Q* 3
y' p*
•<* CTQ
s! o S
• 3 ei
5T
3
p-
o
>
&
m
m
m
O
D3
o
Z

£ w
►Y3 O
W X
" to
ro
>
&
LO
2
ín
2
o
> y>
30
H ~
m
GIMLI PRENTSMIÐJAN.
sem er eign
CCH<S GIMLI PrR, and PU3BL- 00., Ltd.,
LEYSIR AF I1EXDI ALSKONAR
PRENTVERK
fyrir lœgsia gjald. Menn cs.Uu ad hafa hugfast
bczta tcskjfœrid.