Baldur - 20.09.1905, Blaðsíða 3

BALDQR, 20. sept. 1905.
3
^^C^C^C^C^C^C^CS&JC&I^INIMIN
n &
&*!•:••

Fríða.
SAGA EFTIR NORSKAN RITHÖFUND,
tílGJJRD SIVERTSON.
( Framhald. )
Hann hafði ekki verið heppinn í þvf að ná í verslunar-
stöð, allar tilraunir hans urðu árangurslausar sökum hrein-
os
hins vonda vitnisburðar er Rönning gaf
VI
skilni hans
horium. '
Til þess að viðhalda lffinu neyddist hann til að taka þá
vinnu sem honum bauðst, en Það var sem meðlimur dag-
launamannafjelags. Það var sem slfkur, að hann sá
Frfðu fara fram hjá sjer, skrautbána og blómfagra af á-
nægju og vellfðan. Umkringd af auð og fegurð eins og
hún var, virtist honum hún standa á einu af efstu stigum
mannfjelagsins.......þar sem hann, sem ætlaði að reyna
að vinna sig áfram til að geta staðið jafnfætis henni, var
fallinn niður á eitt hinna lægstu stiga.
Hann viðurkendi með sjálfum sjer að þessi staða var
eins heiðarleg og nauðsynleg eins og hver önnur staða, en
það voru Iffshættir og hegðan fjelagsbræðra hans, sem
hann með sorg og viðbjóð varð að snúa bakinu við, já, og
þó var hann tilneyddur áð umgangast þá, lifa meða
þeirra, og þar á ofan að þola skens og illyrði af þvf hann
vildi ekki semja sig að háttum þeirra.
Ef að Frfða þekti stöðu hans,—sæi hann f fjelagsskap
þcssara skcytingarlausu manna—myndi hún ekki ósjálfrátt
snúa við honum bakinu með gremju og fyrirlitning.
Myndi ekki von hennar verða að engu, traust hennar
til hans hverfa? Og hlaut ekki hans eigið lífsafl að
m
sljófgast, blæða til ólífis af þessari vonlausu baráttif. Þess
utan var það altalað að hún mundi hljóta Karl Berg,
sjálfur hafði hann enga vissu fyrir sjer f þvf efni, en hann
sá að hún brosti þægilega við honum, og að augu hans
hvfldu á henni með svo auðsæjum ástarblossa að engum
gat dulist hugsun hans. En ef svo væri—og það var als
ekki ómögulegt, þvert á móti mjög líklegt,—fyrir hverju
var hann þá að strfða og þjást, .... var þá ekki eins gott
að fylgjast með straumnum. . . .verða ejns og hinir. . . .
vcrða, eins og öðrum hlaut að sýnast hann vera, regluleg-
ur daglaunamaður í húð og hár. Með þvf móti gat hann
eignast stallbræður og losnað við skcns þeirra og skap-
raunir. .. . Já. ... .líklega væri það best og skynsamlegast
.... Og þó— móðirin; faðirinn—ættmenna arfurinn . . .og
ábyrgðin gagnvart honum. .. . hann sjálfur og—hans guð
.... ,,Ekki táplaus. Þorvaldur, þegar mest blæs á móti,
lokaðu þá murininum og þegiðu . . . .en gugnaðu ekki—
mistu ekki lffsþrekið, trú þfna nje von, því ef þú gerir
það, þá er úti um þig. Hafi húa svikið þig, þá er þjer
heimilt að hryggjast af því, er. ekki að örvænta,—ekki að
gefast upp—nei, þá átt þú einmitt að berjast, f fyrsta
lagi til að frelsa sjálfan þig, og í öðru lagi til að sýna
henni að þú hafir verið henni fullboðinn.
w
I
X
t
X
5
X
5
I
JTólkið hefir vit á hlutunum og uppgötvar brátt hvort þeir eru
eins og þeim er lýst. Annríki okkar vex óðum eftir þvf sem af-
sláttar-verzlunin stendur lengur yfir, og það er ekki nndarlegt þeg-
ar þjer getið keypt af nýjasta varningi bezta klæðnað sem fæst í
landinu. Þjer þekkið kringumstæður okkar-verðum að fara úr
búðinni innan 60 daga og engin búð fáanleg. VÖRURNAR
VERÐA AÐ GANGA ÚT FYRIR IIVAÐ SEM ER. Vitið
'þjer hvað það meinar ? Til dæmis seljum við fallegan karlmann-
afatnað með nýjasta sniði $ 14.00 virði, fyrir $9.75,
Fatnað $12.50 virði seljum við fyrir $7.75,
Skyrtur 91 og $2 virði seljast á $
BÍÐIÐ EKKI LENGUR I
Nú er tækifærið
5^
X
í
X
t
o
u
©
bD
a
•fH
&
o
I-H
u
<L>
o
a
cá
h
o
pCj
H
- THE PALAOE CLOTHING STORE
^(j. Long. ■w^iisrirsrxFEiGr. 4^58 Str.

»
w
w
'X
/$s
/&
/ÍS
»
§3
»
1»
\Þ
miW
*••• gj
Það var ekki laust við að sumt af atvikunum sem fyrir
komu í sleðaferðinni slæju skugga á nokkuð af dýrðar-
ljóma Karls Berg. Frfða fann ósjálfrátt til þess, að ef
hann ætti að gegua vandasamri, mótþróarfkri stöðu, vær;
alveg óvfst að hann væri fær um það. Tilfinning þessi
hvarf þó bráðlega ifyrir hinni takmarkalausu aðdáun sem
hún veitti samkvæmishæfileikum hans, lipurðinni og hug-
myndafjörinu, og hin’ni ástverðu hugulsemi gagnvart
henni, sem ávalt fór vaxandi. Hann fór með henni f
alla þá staði þar sem nm nokkra skemtun, unað eða á-
nægju var að ræða, og þar 4 meðal var það, að renna sjer
á skautum, þvf þenna vetur var e.nkar gott skautafæri
I'ríða var áður þaulæfð við skautahlaup, enda kom það
brátt f Ijós að engin af stúlkunum var fær um að etja tij
kapps við hana, og áður en henni kom það f hug, var hún
kjörin ,,skautahlaupadrotning“ og höfð í hávegum mikl-
um. Snyrtimennin sóktust eftir brosi hennar og sam-
sinni fyrir meira cður minna vcl framkvæmdar listir; eink-
urn var lyfsalalærisveinn nokkur alveg óþreytandi, og þar
cð hann var ágætur skautahlaupsmaður, var hann svo
heppinn að ,,drotningin“ veitti honum nákvæmt athygli
og brosti við honum, og þáði auk þess tilsögn hans við
tvö listaspor, sem hann hafði sjálfur fundið upp, og sem
höfðu það til sfns ágætis að vera fögur og vandlærð. * A
nemendum hans voru fáir sem fegurðinni náðu aðrir en
Frfða, og enginn eins vel, og þar eð spor þessi eða stökk
voru sjerstaklega ætluð sem afbrigði vid hringhlaup til
undrunar og aðdáunar, var það alloft úð Frfða, ásamt
kennara sfnum, æfði þau áhorfendunum til sannrat skemt-
unar. Nú vildi það til eitt smn er þau voru nýlega hætt
skautahlaupum og stóðu másandi, blásandi og blóðrjóð
eftir fjörugu hreifinguna, að Karl Berg, sem var að enda
við kapphlaup er hann vann sigur í, rendi sjer f hvirfings-
bugðum inn í hópinn er safnast hafði utan um Frfðu og
hinn röska lyfsalanemanda, sem var laglegur unglingur
að eins 17 ára gamall, og í þetta sinn stráði spaugsyrðum
á alla kanta kringum sig, en þagnaði þcgar Karl Berg
bættist í hópinn.
, ,Nú-nú, Fuktel, hvernig líður yður,—þjer lítið eins út
og þjer væruð nýkominn upp úr eimiflösku,... .þjer lfka
góða fröken,.. . .hjer hefir þó ekkert óhapp viljað til, vona
jeg—árekstur t. d.,.......heyrið þjer Fuktel, hafið.þjer
ekkert hressandi f vasanum, svo sem lakrfs eða pipar-
myntur?“
,,Jeg hefi aldrei Iakrfs eða piparmyntur f mfnum vös-
um, herra Berg.“
,,Það er þó undarlegt—lyfsaladrcngur án lakrfs og pip-
armynta.—sa' marlega mérkilegt. “
,,Májeg vera svo djarfur að flytja yður eina spurn-
ingu, hr. Bcrg: hafið þjer máske fulla vasana með harð-
fisk og fiska-gúanó“? (áburður sem búinn er til úr fisk
drít).
,,IIvað á þessi ósvífna spurning að þýða, drengur?“
,,Eins og menn kalla í skóginum verður svarað“, sagð.
Fuktel mjög rólegur, sem ergði Karl en þá meira. *
,,Hvað þá---------jeg held þú sjert hortugur, drengur".
Hann áttaði sig samt bráðlega og snjeri sjer brosandi að
Fríðu. ,,Fröken, viljið þjer gjöra mjer þá ánægju ao
verða mjer samferða litla stund?“
„Ilún rjetti honum þegjandi hendina, og af stað rctidu
þau ljett og liðugt yfir spegilsljetta fsbreiðuna, en bak við
þau drunaði hláturinn í sífellu, og það voru þau sem hleg-
ið var að.
Þetta var óskiljanlegt, við hliðina á Karl Berg var hún
orðin að athlægi. Fuktel var auðvitað slæpingur, en það
var samt sem áður kjarkur f honum.
,,Afsakið fröken, eti mig furðar það mikillega að þjer
skulið hænast að þessum ruddalega iyfsaladrcng“.
„Jeg renni mjer um ísinn til að skemta mjer, og sem
fimleikamaður á skautum er hann enginn rusti, hvað hann
er að öðru leyti læt jeg mig engu varða“.
„Hvernig stendur 4 þvf að þjer kunnið svo vel við
þessi hliðarstökk hans, þau eru als ekki viðfelditi, síst
fyrir stúlkur".
,,Það veit jeg ekki, þau eru mjög skemtileg, og að jeg
vona, ekki ósæmileg“.
„Hvaðsemöðru lfður..........eftir það sem fram heffr
farið—“
,,Þá ætla jeg, sem meðlimur heimilis yðar um stundar-
sakir, að reyna að finna rjetta hegðunarleið; en með þvt
hefi jeg ekki viðurkent að þjer hafið rjett fyrir yður“.
„Rjett— hvað eigið þjer við-—er maður skyldur til að
vega orð sín 4 gullvigt gagnvart siðlausum dreng“.
,,Afsakið —jeg hefi máske of barnalegar hugmyndir f
þeim efnum—en mjer virðist þjer vera áreitnisseggurina
og að móðgunin snerta fleiri en hann“.
,,Yður Ifka, fröken Rönning?"
„Þjer hafið sjálfur sagt það“.
„Þá bið jeg fyrirgefningar. Jeg vona annars að þje
skiljið orsökina til gremju minnar“; hann þrýsti he nd!
hennar og leit blfðlega til hennar, sem gjörði orsöki na en
þá skiljanlegri.
Hún skildi hann ofur vel, en var samt sem áð ur ekki
vel ánægð; en hvað um það, hún gaf Karli ekki oftar
neina ástæðu til ak ergjast við Fuktel. og hann var nógu
hygginn til að láta eins og ekkert hefði borið á milli.
Nokkrum dögum seinna, um kvöldtfma, sló alt í einu
niðadimmri þoku yfir hópinn sem Ijek sjer á skautum.
Stúlkurnar kollsigldu sig og gáfu riddurum sfnum merki
með hinni alkunnu háværu frumrödd, þeir hlcyptu allri
gufunni f vjelina og stýrðu svo eftir hljóðinu, en sökun>
þess að niðamyrkur var á, urðu tíðir árekstrar og alt
komst á ringulreið, samt meiddist enginn til muna; jafnótt
og mennirnir fundu stúlkur sfnar yfirgáfu þeir leiksviðið
og hjeldu heimleiðis, svo að síðast voru Karl og Þrfða
einsömul eftir af öllum hópnum.
Hún v Ui fara heim, en hann var ekki á þvf, honum
fanst ástandið of áhrifamikið til að yfirgefa það, og nú
þurfti heldur ekki að óttast árekstur. Hann tók í hendif
hennar og þau runnu af stað, nær því fyrirhafnarlaust a
þeirra hálfu; Karl var hinn kátasti, með glens og gaman-
yrði á vörum, en alt í einu spyr hann;
„Fröken, hugsið þjer nokkurntfma um ókomna tfm-
ann?“
Hún leit upp undrandi, þetta lfkrist meira alvöru en
gamni. „Hvort jcg hugsi um ókomna tfmann—“
„Já, um framtfðina; mjer fyrir mitt levti finst eðlilegt
að lfkja henni vid spegilsljettan fsflöt, sem maður líður
hægt og hindrunarlaust yfir—engar ójöfnur, engar hindr-
t>
anir
fyrir—að qins njóta
ekkert að bera umhygg
—njóta“.
„Þetta auðvelda fyrirhyggjulausa sveitn yfir lífsleiðina
er óneitanlega aðlaðandi—en, hvfla engar skyldur á oss?“
,,Jú, auðvitað- —við oss sjálf og þá scm eru osg nær<
komnastir“.
(Framhald. j