Breiðablik - 01.06.1913, Blaðsíða 6

6
BREIÐABLIK
arlærdóminum til sönnunar, en sú er
nú líka komin til ára sinna. Á 14. öld
komst þetta andlausa og ósmekklega inn-
skot fyrst inn í gríska biblíutextann. En
það var ekki fyrr en eftir dauða Lúters
að það komst inn í einstakar lúterskar
biblíuútgáfur og breiddist þaðan út. Sjálf-
sagt hefir þetta verið gjört í góðum til-
gangi og samt er það ekki nema argasta
fals. En þetta fals hefir verið dýrkað,
sem heilagt orð af guðs munni eina kyn-
slóð eftir aðra, unz biblíurannsókn vorra
tíma hefir haft þrek og sannleiksást til
þess að vísa þessu á bug. Þekkingin
hefir eigi hikað sér við að hafna þessum
ritningarstað, þó forseti Kirkjufélagsins
segi það óhæfu svo mikla, að sá sem
slíkt gjöri glati rétti sínum til hins lút-
erska nafns.
Og hve sterklega sem hann neitar rétti
einstaklingsins til að beita rannsókn trú-
arvitundar sinnar við hinar kanónisku
bækur, heldur hún starfi sínu áfram, og
hver einasta ný biblíuþýðing ber þess
Ijós merki. í nýju þýðingunni íslenzku
stendur strik og stórt bil á eftir 8. versi
í 16. kapítula Markúsar-guðspjalls, en
niðurlagið frá 9. til 20. vers alveg frá-
skilið. Þetta niðurlag guðspjallsins kem-
ur biblíufræðingum nú saman um að sé
óekta, og hafi ekki orðið til fyr en á 2.
öld e. Kr. Upphaflegi endir guðspjalls-
ins sé glataður. Til þess að ráða bót á
því hafi ný niðurlög verið samin. Ann-
að er til frá 4. öld, sem menn ætla að
runnið muni vera frá Egiptalandi. Og
nú tala menn um, að þriðja niðurlagið sé
fundið. Að þetta niöurlag guðspjallsins
skuli vera óekta er býsna alvarlegt mál,
þegar þess er gætt, að hér er um elzta
guðspjallið að ræða og að þetta niðurlag
leggur önnur eins orð og þetta í munn
Jesú: Farið út um allan heim og prédik-
iö gleöiboðskapinn allri skepnu. Sá sem
trúir og veröur skírður, mun hólpinn
verða, en sá sem ekki trúir, mun for-
dæmdur verða. Mikinn og óumræöileg-
an hörmunga-þáttt hefir það orð fléttað
inn í kristnisöguna. En er það ekki
sjálfsagt og heilög skylda gegn sannleik-
ans guði að kannast við annað eins og
þetta og vera ekki að hampa þessu leng-
ur sem óyggjanda guðsoröi?
Sama er að segja um tvo kafla í Jó-
hannesar guðspjalli. Hinn fyrri byrjar
með síðasta versi í 7. kap. og endar með
11. versi í 8. kapitula. Það er frásagan
um hórkonuna. Þessi kafli stendur inn-
an sviga í báðum síöustu útgáfum ísl.
biblíunnar, bæði þelrri frá 1866 og 1908
Hann stendur ekki í beztu grísku hand-
ritunum, né heldur nokkurum gömlum
þýðingum. Elztu kirkjufeðurnir þekkja
hann ekki. í nokkurum yngri handritum
stendur hann í 7. kap. á eftir 30. versi
eða 44. versi, eða síðast í guðspjallinu
eða á eftir 20. kapítula Lúkasar guð-
spjalls. Stíllinn, frásögnin og efnið er ó-
líkt Jóhannesi og biblíufróðir menn efast
ekki um að þetta sé síðara innskot, sem
fyrst hafi komist inn í guðspjallið á 3.
öld, þó sagan sjálf hafi að líkindum sann-
sögulegan kjarna við ab styðjast.
Hinn kaflinn er allur síðasti (21.) kap-
ítuli Jóhannesar guðspjalls. Hann er nú
fráskilinn meginmáli guðspjallsins í ísl.
þýðingunni og flestum öðrum nýjum þýð-
ingum með striki og stóru bili, til þess
að sýna lesendanum, að hann heyri guð-
guðspjallinu ekki til, heldur sé síðari
viðbót. Það væri of langt mál aö
gera til hlítar grein fyrir því. Eg læt
það nægja að benda á, að í 23. versi
stendur. ,,Því barst sú saga út til bræðr-
anna að þessi lærisveinn mundi ekki
deyja“. En höfundurinn veit að það er
á allra vitorði, að hann er dáinn. Þess
vegna bætir hann við. En Jesú sagöi
ekki við hann, að hann skvldi ekki deyja
heldur: ,,Ef eg vil að hann lifi þangað
til eg kem, hvað tekur það til þín?“ Það
er óhugsandi, að höfundurinn sé sjálfur
að gefa vottorð um eiginn dauða sinn.
Síra Kristinn Ólafsson sagði fyrir rétti