Breiðablik - 01.08.1913, Side 10

42
BREIÐABLIK
JESÚS KRISTUR GUÐS SONUR.
Úr trúmálahuglciðingum í ísafold.
(Fyrri hluti).
T undangengnum hugleiöingum mínum
"*■ hefi eg eftir megni leitast við að gera
þess grein, hvað Jesús Kristur sé fyrir
oss kristna menn. Þar hefi eg dregið
fram þessi þrjú meginatriði, að Jesús
Kristur sé grundvöllur trúar vorrar, að
hann sé lifandi opinberun guðs og að
hann sé frelsari mannanna frá sekt og
synd og dauða. Með þessu mætti nú
segja, að tekið væri fram það, er mestu
skiftir trúarafstöðu vora til Krists, því að
eins og Melanchton, höfuðguðfræðingur
siðbótarinnar og hægri hönd Lúters í
hans mikla starfi, að orði kemst í inn-
gangi hinnar frægu trúfræði sinnar
(,,Loci communes“),þá erþaS ,,að þekkja
Krist sama sem að þekkja velgjörninga
hans, en ekki tvens konar eðli hans.“
En alt fyrir það er þessum nefndu megin-
atriðum svo farið, að því betur sem vér
athugum þau, þess fleiri spurningar vekja
þau upp í huga vorum. En allar þessar
spurningar rennaaðlokum saman í þessa
einu höfuðspurningu, sem frá fyrstu
kristni hefir verið eitt hið ljúfasta og hug-
næmasta íhugunarefni trúhneigðra sálna:
H v e r var hann sjálfur, hinn óviðjafnan-
legi grundvöllur trúar vorrar, opinberandi
guðs og frelsari vor frá sektinni, synd-
inni og dauðanum?
H v e r var Jesús Kristur? Hvernig fæ
eg gert mér viðunanlega grein hans sjálfs,
þessa hins langmesta og áhrifamanns,
sem mannkynssagan veit að nefna og öll
siðmenning veraldarinnar er í hinni mestu
þakkarskuld við, og hefir komið á fót
hinu innilegasta og hreinasta sambandi
milli guðs og manna, sem .trúarsagan
þekkir? Hvaða hugmyndir á eg að gera
mér um hann, sem umgekst hér á jörðu
sem jannur maður, með algerlega mann
legu eðli í sér búandi, og að ytra hættí
sem fullkominn maður, en lifði þó jafn-
framt svo guðlegu lífi, að menn fundu til
nálægðar guðs í návist hans, og sáu eins
og bjarma af sól eilífðarinnar ljóma t
kring um hann hvar sem hann gekk fram?
Hvernig á eg að lýsa honum, sem í aug-
um trúaðs kristins manns er sá, sem ráð-
ið hefir allar hinar miklu gátur, sem lífið
ber upp fyrir oss og hjarta mannsins þrá-
ir ráðningu á, en er þó sjálfur, að því er
virðist, óráðin gáta, leyndardómur, sem
mannlegu hyggjuviti er ofvaxið að af-
hjúpa?
Eg Sen& þess ekki dulinn, að hér er
um þá meginspurningu að ræða, sem
aldrei verður til nokkurrar hlítar greitt úr
í lítilli blaðagrein. Og eg geng þess ekki
heldur dulinn, að nér er um afarviðkvæma
spurningu að ræða, svo að ganga má að
því vísu, að tilraun mín til að greiða úr
henni baki mér Óvild ýmsra góðra manna,
sem eiga erfitt með að fyrirgefa mönnum
að þeir hafa aðra skoðun á kristindóms-
málum, en sjálfir hafa þeir alist upp við.
En hvorugt þetta vil eg þó láta aftra mér
frá að gera þess grein, eins og eg bezt
get það í jafn-stuttu máli, hvernig þessi’
mikla og viðkvæma spurning horfi við
mér, ef ske kynni, að hún yrði einhver-
jum manni til leiðbeiningar og skilnings-
auka.
Það sem þá fyrst og fremst skal tekið
fram í þessu sambandi er þetta: J e s ú s
Kristur var sannur maður.
Menn skyldu ætla, að ekki þyrfti að eyða
orðum að jafn auðsæum sannleika og
þessum. svo ótvíræðan vitnisburð, sem
vér eigum um það í öllum ritum Nýja
testamentisins. En því er nú samt svo
farið, að fjöldi góðra kristinna manna vill
sem minst um þ a ð atriði heyra, nema
því að eins að jafnskjótt sé bætt við, að
Jesús hafi jafnframt verið m e i r a en mað-
ur. Og þó er þetta skiljanlegt af þeim
ástæðum aðallega.
Ö n n u r ástæðan er sú, að allur krist-