Breiðablik - 01.08.1913, Side 12

44
BREIÐABLIK
að eg geti starfað á meðal yðar Og þér
getið blátt áfram ekki orðið sáluhólpnir
nema þér trúið því“. Á þessa leið tala
ýmsir af þjónum hans á vorum dögum,
en Jesús sjálfur talaði ekki á þessa leið.
Hann talaði við mennina um guðs ríkið,
hvernig þeir gaetu þar inn kcmist og hve
eftirsóknarvert það vaeri; hann talaði við
þá um föðurinn algóða á himnum, sem
engu barna sinna gleymir og þrairaföllu
sínu hjarta að lykja þau öll í faðmi sínum,
breiða blessunarvængi sjna yfir þau, hlúa
að þaim.líkna þeim,fyrirgeft þeim,hugga
þau, gleðja þau. En skoðanir rnann-
anna á sjálfum sér lét hann sig litlu skifta;
hann lofaði þeim að myndast og þróast í
næði með vaxandi viðkynningu. Máttug
orð, lífsins, og andans orð, framgengu af
vörum hans alt til hinztu stundar, en
játningar samdi hann ekki, nöfn og titla
hirti hann ekki um. Jafnvel þá er ríki
unglingurinn kallaði Jesúm ,,meistarann
góða“, vísaði hann því á bug með orðun-
um: .,Enginn er góður nerha guð einn“.
En þegar svo vitnisburðurinn hljómaði af
vörum Péturs hjá Sesarea Filippí, þá
gladdist frelsarinn, því að þessi játning
var honum sönnun þess, að nú væri Ijós
guðs opinberunar tekið að skína í hjarta
lærisveinsins. Og ekki löngu seinna stað-
festi hann sjálfur með eiði þessa játningu
lærisveins síns frammi fyrir hinu mikla
ráði, þóli hann vissi, að hann tefldi lífi
sínu með því í opinn dauðann.
Sonur guðs, sonur hins lif.
anda guðs! Svo hljóðar vitnisburður
trúarinnar um Jesúm og þann vitnisburð
hefir Jesús sjálfur tekið gildan. Sonur
guðs, sonur hins lifanda guðs! svo hefir
vitnisburðurinn hljómað í kristinni kirkju
alt til þessa dags og svo mun hann hljóma
meðan nokkur sála játar Jesú nafn á þess-
ari jörðu. Hjá því getur blátt áfram ekki
farið. Hvers vegna? Ekki af því, að Pét-
ur varð til þess að orða játningu sína á
þessa leið, og ekki heldnr af því, að Jesús
sjálfur lagði eið út á það, að hún væri
rétt, heldur af því að ekkert heiti
annað samsvarar til fulls myndinni af
manninum Jesú, sem vér eiguni málaoa í
guðspjöllunum með svo óviðjafnanlegum
sannleiks-einkennum hvar sem á hana er
litið, og af því að ekkert heiti samsvarar
betur guðlegri dýrð hins innra manns, sem
við oss blasir hvenær og hvar sem frelS-
arinn gefur oss tilefni til að skygnast inn
í krystálshreina, guðfylta sálu sína.
En þá kem eg að þeirri meginspurningu,
sem alt snýst að síðustu um: Hvað merk-
ir þetta tignarheiti ,,g uíssonur" þar
sem það er sett í samband við manninn
Jesúm? Hvaða merkiugu er mér heimilt
að leggja í þenna vegsamlega vitnisburð
trúarinnar eða hvernig getur þetta tvent
farið saman ,,maðurinn Jesús Kristur“
og ,,sonur hins lifanda guðs“? Hér
vandast málið, hér skiftast skoðanirnar,
þetta hefir um aldaraðir valdið þeim hinum
grátlega ágreiningi innan kristninnar, er
hefir unnið kristninni meira tjón og óbæt-
anlegra en allar ofsóknir og allar Srásir í
sameiningu, sem yfir hana hafa dunið frá
upphafi fram á þenna dag.
Hver er þá merking þessa nafns ,,guðs
sonur“ í heilagri ritningu? Hér verð eg
að biðja menn að hafa það hugfast, hve
merkingar nafna og orða eru hrevtingum
undirorpnar. Ollum alnienningi hættir
til að ganga að því vísu, að hvert orð í
ritningunni hafi nákvæmlega þá merk-
ingu, sem hann hefir nú einu sinjii vanist
og leggur í það, er hann tekur sér það í
munn. Svo er þá og farið nafninu ,,guðs
sonur“ eins og það er viðhaft um Jesúm.
Almenningur setur það óðara í samband
við hina kirkjulegu kenningu um Jesúm
og hygst að finna hana alla fólgna í þessu
nafni. En þetta er misskilningur. Eftir
því sem eg frekast fæ séð,hefir þetta nafn
eins og ritningin notar það um Jesúm, í
sér fólgið fæst af því, sem hin kirkjulega
kenning hefir viljað láta það tákna, sízt af
öllu þá merkinguna, sem algengust er í
meðtvitund trúaðs almennings, að Jesús
hafi ekki átt neinn jarðneskan föður, en
verið getinn yfirnáttúrlega, þótt sú hugs-