Dagblaðið - 28.10.1913, Page 2

2
DAGBLAÐIÐ
Hernaðartæki nútímans, ílugvél og herskip.
Slungnir þorparar.
Fyrir nokkrum árum vakti
járnbrautarslys við Boston mikla
eftirtekt um alla Ameríku.
Yfir tuttugu manns slasaðist
meira og minna.
Biðstofan var orðin að einu
sárarúmi; tveir læknar ognokkrir
hjúkrarar önnuðust um, að binda
sár hinna sjúku. Eftir að búið
var að flytja þá, er slasast höfðu,
á sjúkrahús, til heimila sinna
og á gistihús, ef þeir máttu við
því, fóru læknarnir burtu og
hjúkrararnir fylgdu dæmi þeirra.
Var þá komið með sjúkling til
að skoða; einn hjúkrunarmanna,
að nafni Spide, bauðst til að
bíða, þangað til sjúkravagninn
kæmi aftur, til að afgreiða þá.
— Hér um bil klukkutíma síð-
ar komu tveir menn með sjúkl-
ing á börum, er hafði mist bæði
hendur og fætur, en var um-
hyggjusamlega búið að binda
um. Maður sem gekk með
börunum, gaf sig fram sem
læknir við stöðvarmanninn og
sagði, er hann aftur hefði farið
til þess staðar, er slysið hefði
viljað til, hefði hann fundið
þennan sjúkling, er hefði kast-
ast út í skógkjarr, þar sem slys-
ið varð. Hann hefði tekið sjúkl-
inginn að sér og bundið sár
hans, og mælti með, að hann
fengi góða aðhjúkrun.
Skömmu siðar kom umboðs-
maður frá því stóra slysaábyrgð-
arfélagi »White Star« (Hvíta
stjarnan) og spurði stöðvarstjór-
ann um Mr. Lowry, sem hefði
slasast við áreksturinn.
Eftir nokkrar spurningar fram
og aftur var honum fylgt til
síðasta sjúklingsins, mannsins,
sem hvorki hafði hendur né
fætur.
»Þér hafið símað eftir mér«,
sagði umboðsmaðurinn.
»Eg hefi látið síma«, svaraði
hinn særði, með veikum rómi.
»Eg hefi, eins og þér sjáið, mist
bæði hendur og fætur, og er þar
með algerlega atvinnulaus, þar
sem eg er ferða-kaupmaður. Þér
gerðuð mér greiða, ef þér, svo
fljótt sem unt er, sæuð um, að
eg fengi slysasjóðsfé mitt greitt;
ábyrgðarbréfið liggur í innri
vasa minum«.
Umboðsmaðurinn tók það upp,
ransakaði það og viðurkendi rétt-
indi þess.
»Þér eigið að fá fjörutíu þús-
und dollara, en eg verð að fá
löggildun yðar á því«. —
»Eg hefi hana einnig, þar sem
það er nauðsynlegt fyrir mig
sem ferða-kaupmann. Öll skrif
mín eru að finna í efsta brjóst-
vasanum«.
Einnig þessi bréf sýndust vera
fullkomlega rétt.
Hinn áreiðanlegi umboðsmað-
ur lét svo læknirinn, stöðvar-
manninn og hjúkrunarmanninn
vita, að Mr. Lowry hefði mist
hendur og fætur við slysið, og
fór síðan burt að fá alt í reiðu.
Klukkustund siðar fékk Mr.
Lowry sína fjörutíu þúsund doll-
ara. Þar eftir bað læknirinn að
flytja hann til einnrar af nefnd-
um kenslustofum sínum.
Öll þessi saga var ekki ann-
að en vel unnið þorparastryk aí
tveimur áðurverandi vinnumönn-
um við hermannasjúkrahúsið í
Boston.
Annar þeirra lék læknirinn,
en hinn sjúklinginn. Mr. Lowry
var enginn annar en »Maður-
inn handa- og fótalausi«, kom-
inn frá einni af samkomum sín-
um, er lék sér við, að láta fólk-
ið undrast af allskonar listum,
er hann gerði með tönnunum.
Upprunalega hafði það verið
ætlun gróðrabrallaranna að láta
hann verða fyrir slysi af spreng-
ingu, en þá varð járnbrautar-
slysið til að hjálpa þeim, er
þannig alt í einu kom ráða-
bruggi þeirra í framkvæmd. Á-
byrgðarbréfið fengu þeir með
því, að Spide lét Lowrys hafa
löghelgunarbréfið og vátryggja
sig í hans stað.
Þegar þessir Qörutíu þúsund
dollarar voru skiftir og upp-
gengnir, vildu þremenningarnir
gera sama leik á öðrum stað.
Þar ætluðu þeir aftur með sama
hætti að láta Mr. Lowry vera
hinn vátrygða, en örlögin höfðu
látið þann umsjónarmann, er
þeir áður skiftu við, verða nú
umsjónarmann hjá því félagi, er
þeir ætluðu að svíkja, og hann
taldi út féð til þess, sem slas-
ast hafði. Hann þekti fljótt
manninn frá Boston-slysinu, og
þannig var gríman tekin frá
andliti þorparanna.
Gróa á Leiti og Siggi hlaupari
hittast á Skarðsheiði.
Siggi: Hvað sé eg? Ert það
þú Gróa, gamli kunningi? Og
hvert ætlarðu nú að álpast, til
að ljúga alla fulla? Ertu ann-
ars ekki afturgengin? Amma
mín sagði, að þú hefðir verið
hundrað ára, þegar eg fæddist,
og siðan eru sjötíu ár.
Gróa: Skárri eru það viðtök-
urnar, drengur minn! Það er
auðséð, að þú ert ekki búinn
að hlaupa af þér tærnar enn þá,
eða úr þér vitið, enda er lítið
gert á einum sjötíu árum.
Ekki vissi eg mikið á þínum
aldri, drengur minn! Hvaðan
kemur þú annars, Siggi minn?
Eða geturðu sagt nokkuð tíð-
inda?
Siggi: Eg kem vestan úr
Dölum; var sendur þangað með
bréf. Síminn vildi ekki taka
það, sagði B. í Vogi. Eg fekk
mikinn og góðan mat í ferðinni,