Dagskrá II - 26.03.1902, Síða 2

2
D A G S K R A II.
menn aö haga sér hvernig kringumstæö-
urnar eru, en ekki eftir pví, hvernig pær
ættu að vera. þeir segja að vér sampykkj
um ranglæti stjórnarinnar, ef vér hlýöum
pví aö greiða atkvæði. það er rangt. Ef
ræningi bindnr pig, auðvitað án heimild-
ar, og pú reynir að losa pig úr peim bönd-
um, sampykkir pú pað pá, að ræninginn
hafi haft rétt til aö binda þig? Nei. Stjórn-
in hefir bundið fólkið þessum ranginda-
böndum; það reynir að losa þau af sér
með því að fá nóg atkvæði til að vinna
málið, þrátt fyrir alt og alt, en það viður-
kennir ekki rétt stjórnarinnar með því.
þá er þessu atriði svarað
Næst er ástæðan sú, að lögunum verði
ekki framfylgt á meðan þessi stjórn situr
að völdum. En má ég spyrja pá sem
þetta mæla, hversu lengi þeir ætli að bíða
eftir stjórn, sem viljugframfylgir vínsölu-
bannslögum, án þess að vera knúð til þess
af fólkinu? Hvorugri þeirri stjórn sem nú
er uppi, verður trúað til þess. Og þótt
ég óski þess af alhug að óháð, óspilt stjórn
komist hér að völdum í stað hinna, þá
hefi ég ekki svo fagrar vonir, að ég vilji
bíða með bindindismálið þangað til.
þessar báðar ástæður eru því einskis-
virði. En svo er aðalatriðið það, sem
hér segir. Setjum sem svo, að fjöldi
bindindismanna neyti ekki atkvæðisrétt-
ar síns 2. apríl; setjum sem svo, að at-
kvæði falli þannig að hefðu þeir komið
fram þá hefðu lögin verið samþykt; Þykj-
ast þá ekki þessir menn hafa neitt á sam-
vizkunni? þykjast þeir þá ekki hafa drýgt
synd á móti bindindismálinu? þykjast
þeir þá hafa staðið við það heit sitt
að stuðla til þess með orði og atkvæði að
afnema öll lög, er vínsölu leyfi ? þykjast
þeir þá standa eins vel að vígi í barátt-
unni á eftir? þykjast þeir þá hafa rétt
til að vænta eins mikils trausts í þessu
máli þegar til alvöru kemur síðar meir?
þykjast þeir þá hafa verið trúir bindind-
ismenn? Mundu þeir ekki fá ásökunar-
sting í hjartað þegar bræður þeirra gætu
sýnt þeim það og sannað að málið hefði
tapast einungis fyrir þá sök að þeirra at-
kvæði kom ekki fram? það er ómögu-
legt að bindindismenn tapi neinu við það
að greiða atkvæði, fyrst þau verða greidd
á annað borð; það er ómögulegt að þeir
græði neitt á því að sitja heima. það
getur verið að þeir bíði ósigur þótt þeir
komi fram—en þeir geta líka hlotið sigur.
það er víst að þeir bíða ósigur ef þeir
draga sig í hlé. í nafni grátandi kvenna
og barna, sem líða fyrir drykkjuskapinn,
er skorað á alla rétthugsandi menn að
greiða atkvæði með vínbannslögunum 2.
apríl; í nafni lands og þjóðar; í nafni
þeirra eigin drengskapar, í nafni heil-
brigðrar skynsemi, í nafni allra ærlegra
og mannlegra tilfinninga, í nafni guðs í
himninum er skorað á þá að greiða at-
kvæði. það er sorglegt að vita menn
svo vonda að ganga upp að atkvæða borð-
inu til þess að fylla flokk þeirra er vernda
vínsölu með öllum hennar afleiðingum,
en það er nærri því enn þá hryggilegra að
vita menn svo ósjálfstæða að sitja heima
þegar um annað eins mál er að ræða.
Reynum öll að láta það tímabil, sem
byrjar í sögu Manitoba 2. apríl, verða
bjart en ekki dimt. Reynum það!
LESIÐ þETTA.
“Vonin lagði saman vængina, leit aft-
ur og varð að iðrun(( segir Mrs. Cross.
Bindindismenn áttu fagrar vonir þegar pau
lög voru sampykt, er nú á að greiða um
atkvæði 2. apríl. En þegar þeir sjá stein
lagðan í götuna, þá er eins og von þeirra
leggi saman vængina og láti hugfallast.
En ef litlu munar 2. april, og sigur næst
ekki, þá lítur von þeirra aftur og verður
að iðrun. þá iðrar þá þess að hafa ekki
gjört skyldu sína — að hafa drepið lögin.
“Gjörðu alt sem fþínu valdi stendur,
hvað sem aðrir gjörai( segir Cary. Ef
binindismenn neyta ekki atkvæða nú 2.
april, þá gera þeir ekki það sem í þeirra
valdi stendur; þá hljóta peir að ásaka
sjálfa sig á eftir. Ef þeir gera alt mögu-
legt, er ærlegt að falla, en að falla vilj-
ugur er lítilmenska.
‘ ‘þeir eru þrælar sem ekki þora að fylgja
sannleikanum á móti ofurefli(i segir Low-
ell. Bindindismenn segja að við ofurefli
sé að etja í atkvæða greiðslunni. það er
satt; en einmitt það að berjast þótt við
ofurefli sé að ræða, sýnir óvinunum að
kjarkinn brestur ekki, sýnir þeim að
hugur fylgir máli, að alvara er í orðum,
hugsun í heila, sýnir þeim að viljinn lifir.
“Blessun þessdags, sem liðinn er, kem-
ur aldrei til mín aftur<( segir Tennyson.
Blessun sú, er 2. april getur fært bindind-
ismönnum, ef þeir neyta afls síns, kemur
ef til vill aldrei aftur á meðan þessi kyn-
slóð lifir. Ef vérlátum tækifærið ónot-
að mun oss iðra þess á eftir; vér getum
unnið ef vér greiðum atkvæði, hljótum að
tapa ef vér gerum það ekki.
“Líttu ekki hryggur áþað liðna, gjörðu
sem bezt úr pví sem yfir stendur; pað er
pín eign“ segir Longfellow. Vér lítum
með sorg á pað hvernig farið var með lög-
in af stjórninni, en pað hefir enga þýð-
ingu. Nú liggur einungis fyrir að gjöra
svo gott sem hægt er úr pví sem er, ekki
því, sem hefði verið. Nú verða atkvæði
greidd, og hví þá ekki að gjöra pað sem
hægt er? Allir sem trú hafa á vínsölu-
bannslögunum, og allir, sem telja pessi
lög spor í áttina, ef þau fást, eru siðferð-
islega skyldir að greiða atkvæði 2. april.
“Aðal guðspjall lífsins er petta, pektu
skyldu pína og gjörðu hanai( segir Carlyle.
Bindindismenn og allir sannsýnir menn
yfir höfuð, pekkja þá skyldu, að
peir eiga að vinna að útrýming alls t
er þjóð og lanái er til niðurdreps. Allir
viðurkennaað undir þeim kringumstæðum
sem nú eru, gjöri vínsalan meira ilt en
gott; sé pjóð og landi til niðurdreps. þeir
sem því ekki greiða atkvæði með lögunum
2. april, pekkja skyldu sína, en gjöra hana
ekki.
“Menn gjöra minna en peir eiga að
gjöra, ef peir gjöraekki alt sem peir geta”
segir Carlyle. Allir sem atkvæðisrétt
hafa geta neytt þess 2. april; ef þeir gjöra
það ekki, hafa þeir pað á samvizkunni að
hafa gjört minna en peir áttu að gjöra.
Vill nokkur bindindismaður heyra pann
punga dóm uppkveðinn í eigin samvizku
að hann hafi gjört minna en hann átti að
gjöra og gat gjört?
‘ ‘þeir bíða aldrei ósigur, sem falla í or-
ustu fyrir rétt mál(( segir Byron. “En
bölvuð séu spor pess, er undan merkjum
flýr<( ségir Napoleon. Vér bíðum ekki
ósigur, pótt lögin verði feld 2. apríl, ef
vér höfum gert alt sem vér gátum. þá
getum vér, án þess að ásaka sjálfa oss,
tekið til baráttu á ný, því vér berjumst
fyrir rétt mál. En ef vér ekki reynum,
finst mér að ásökunar hljóð heyrist í
hverju spori sem vérstfgum upp frá peirri
óheillastund, et vér látum hugfallast og