Fréttir

Tölublað

Fréttir - 31.12.1915, Blaðsíða 2

Fréttir - 31.12.1915, Blaðsíða 2
368 FRÉTTIR [31. d«c. íslensku símamennirnir. Eftir H. de Vere Stacpoole. (Frh ). Magnús setti hljóðan. Skyldi það vera Svala? Gat hún hafa breyzt svona á hálfu þriðja ári? Stúlkan, sem hann skildi við, var í peysuföt- um, ung og óframfæiin og sannarlegt af- sprengi þjóðar sinnar, sem leit út fyrir að verða imynd kvenlegrar fegurðar með aldrin- um. En þessi stúlka í bátnum var einhver hefðarmær. Hann sá, þólt báturinn væri enn i nokk- urri fjarlægð, að þessi prúðbúni kvenmaðnr gat ómögulega veríð Svala. Hann varð enn sannfæiðari um þetta þegar báturinn kom nær. Hann gat ekki séð framan í hana af því að hún var með barðastóran hatt, en hann þurfti ekki annað en að sjá limaburð- inn og búninginn. Annaðhvort var þetta út- lend ferðakona, sem ætlaði að halda áleiðis með »Botníu« eða þá einhver »dama« úr Reykjavík. Báturinn lagði nú að stiganum og fólkið gekk upp úr honum. Það fór sér hægt, því að það varð alt af að vera að taka undir kveðjur kunningjanna, sem lutu yfir há- stokkinn. Fyrstir komu nokkrir sjómenn með körf- ur og ætluðu þeir eitthvað vestur á firðina. Rar næst kom fylgdarmaður, sem skimaði um alt eftir ferðalang þeim, er hafði simað til hans frá Reykjavik, og loksins kom Stefán Gunnarsson. Stefán var hár maður vexti og hér um bil hálf-sjötugur. Hann var svartskeggjaður, og minti höfuð og andlit helst á spámenn Gyð- inga. En höfuð þetta hafði ekki annað að geyma* en framúrskarandi þrályndi, fyrir- taks vit á laxi og fáeinar torskildar vísur úr fornsögunum. Þetta þrályndi hans hefði oftlega orðið Frá Póllandí. 229 ástæðum sem og ákvörðunum og aðgerðum yfirherstjórnarinnar. Hver sem les i kvöldblöðunum hinar reglubundnu dagskipanir yfirherstjórnarinn- ar, getur naumlega ímyndað sér hve undur- samlegt og óskiljanlegt það er, að hann skuli hafa þarna fyrir augunum á prenli öll ein- stök atriði hinna fjarlægu viðburða svo að segja á sömu stundu, sem þeir gerast. Það er ekki auðið að láta veraldarsöguna skrifa sig sjálfa jafnóðum sem atburðirnir gerast nema með inni ítrustu kostgæfni og árvekni. Sumarmánuðirnir liðu og fóru leið sína eins og Rússarnir. Það var ekkert áhlaupa- verk að hirða akrana jafnóðum og þeir náðust og herinn var á fleygiferð. Verður það afreksverk nóg í búnaðarkafla í sögu styrjaldarinnar. Þar sem hinir flýjandi fjand- menn höfðu ekki getað brent jarðargróðan til ösku eða eytt honum á annan hátt, þar höfðu þeir að minsta kosti flutt með sér uppskeruáhöldin og jarðyrkjuvélarnar, eða mölvað þau í sundur eða sökt þeim í fen. Einnig var algerður skortur á verkafólki, þvi að landslýðurinn var allur á burt. Hvað var þá til ráða? Það vóru myndaðar Iand- búnaðarnefndir undir handleiðslu búfróðra berforingja og embættismanna og þær tindu honum að fótakefli, ef hann hefði ekki notið konu sinnar, þvt að henni átti hann alla sína velgengni að þakka, eins og margur, en nú var hún dáin fyrir nokkrum árum. Stefán kom strax auga á Magnús og heils- aði honum, án þess að brosa við honum — hann brosti aldrei —, en svo alúðlega, að það var hverju brosi betra. Magnús tók undir kveðjuna eins og feiminn skólapiltur, því að hann varð alveg utan við sig, þegar liann sá ungu stúlkuna bak við hann. Víst var það Svala! Hann -sá það undir eins, þegar hún stóð þarna fyrir framan hann, enda þótt hún væri jafn-ólík stúlkunni, sem hann mundi eftir, og fullorðin æðarkolla er nýskriðnum unga. Andlitið var mjög frítt, dálítið úti- tekið, einbeitt á svipinn og viðkvæmt. En það, sem öllum fanst mest um, var munnurinn. Það var ósveigður Amorsbogi, í stærra lagi og varirnar þrýstnar, eins og þær væru mótaðar af guðinnblásnum myndhöggvara og hefði getað valdið jafDvel helgum mönn- um þungra drauma ^og gert þá æra og ör- vita at löngun til að kyssa hann. Það sást að eins á dökt hárið útundan stráhattinum, en líkami^hennar var ítur- vaxinn og yndislegur og naut sín vel í dökk- gráa, nærskorna kjólnum, sem hún var í. Ekki bar hún glófa og?|voru hendurnar freknóttar, en mjallhvítar og þriflegar. Allur framgangur hennar vaF' þannig, að Magnúsi féll allur ketill í eld. Hún hafði feng- ið á sig hefðarkonu snið að öllu leyti og bar sig hið tígulegasta bæði að klæðnaði og látbragði, svo að hún til heyrði auðsjáanlega alt annari mannfélagsstétt en hann. »Það gleður mig að sjá þig aftur«, sagði Stefán, »og mér er sagt, að þér hafi farnast vel. Þú sérð, að Svala er líka komin til að heilsa þér«. Hann vék sér dálítið til hliðar og Svala rétti honum höndina brosandi. »Velkominn heim til Skarðsstöðvarl« sagði 230 saman það sem til var af ljáum, sigðum, herfum og þreskivélum, steyptu upp aftur og gerðu við það sem skemt var, en út- veguðu hundruðum og þúsundum saman það sem á vantaði og var það flutt til þeirra á nýjum herflutningabrautum. Innan skams mátti líta heila hópa af herteknum Rússum ganga út á akrana sem friðsama verkamenn. Gufuvélarnar gleyptu í sig öxin og þeyttu frá sér korninu, en myllurnar, knúðar af eim og vindi, tóku að hreifa hina ryðguðu hjólása á ný og hluta sundur kornið. Skamt þar frá lagði reykinn allan sólarhringinn úr baksturofnunum, er fyltu forðabúrin með rúgbrauði og seinna með hveitibrauði, er í fyrstunni vóru bökuð úr hveiti til helminga, þar næst að þremur fjórðu og að síðustu úr tómu hveiti. Þurftu nú mötulestirnar ekki að fara langar leiðir til brauðfanga, því að þær gátu nú tekið úr forðabúrunum i grendinni matvöru þá, sem þýzkir fram- leiðendur höíðu unnið úr pólskum jarðvegi með rússneskum vinnukrafti og sendu hana síðan í allar áttir til hersins. Nú er farið að hausta og veiðimennirnir sveima um hænsagarða höfðingjasetranna, slétturnar og skógana og loftið kveður við hún. »Alt af gefur þér jafnvel. Manstu það, að þegar við fórum á sjó saman, þá var alt af gott veður þá dagana, sem þú valdir?« Það fór mesta feimnin af Magnúsi þegar hann þrýsti hönd hennar, en ekki glaðnaði neitt yfir honum. »Já, þá var nú gaman að Iifa«, sagði hann. »Eg vona að fiskurinn sé eins og hann var, eða er ekki svo? En hérna er með mér vin- ur minn, Eiríkur Eiríksson, Helgasonar i Reykjavík«. Eiríkur heilsaði þeim feðginum. Nú talast menn við á íslandi um langar leiðir. Þegar maður stendur fyrir utan síma- stöðina í Reykjavík og lítur upp í loftið, þá skyldi maður ætla, að maður væri kominn til Chicago, slíkur aragrúi sem þar er af símaþráðum, því að héðan eru símasambönd við bæi, þorp og kaupstaði út um alt land. Stefán vissi vel um þá félaga, því að dag- inn áður hafði fógetinn talað við hann i tíu mínútur eða lengur, og enda þótt hann væri ekki einu í þeirra hóp, sem tilbiðja auðvaldið, þá heilsaði hann Eiríki ekki óhlýlegar fyrir það, að hann var maður vel efnum búinn. En fyrir Svölu var það svo, að í fyrstu var hún hrifin af vexti og vænleik þessa íturmennis, en því næst greip hana tilfinning, sem hún hafði uldrei orðið vör við áður í nærvist karlmanna — henni fanst einhvern veginn, að þarna væri andstæðing að mæta. (Frh.). í friðaráttina. Danskur blaðamaður átti í f. m. tal við ritstjóra austurríska blaðsins »Neues Wiener Tageblatt«, Wilhelm Singer. Er Singer rit- stjóri mjög mikilsmetinn maður og for- maður »alþjóðabandalags blaðamanna«. Singer ritstjóri kvað upp úr með það í blaði sínu í haust, að hann æskti friðar 231 af skothríðinni. Koma þeir sigri hrósandi til hersveitanna með afla sinn, akurhæns, héra og hirti og eru kafrjóðir af kuldanum, hreyfmgunni og veiði-áhuganum. (»Hamburger Fremdenblatk.)

x

Fréttir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttir
https://timarit.is/publication/179

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.