Fréttir - 10.08.1918, Blaðsíða 2

2
FRETTIR
Marteinn málari.
Eftir
Charles Garvice.
(Frh.)
»Jæja, eg hitti þann undarlegasta, glanna-
legasta, en jafnframt greiðugasta mann, í póst-
húsinu í Greymere, sem eg nokkurn tíma hef
rekist á, skal eg segja þér, Guy«, sagði Rósa-
munda í einni lotu.
»Eg vona að þú hafir ekki farið að gefa
þig á tal við hann«, sagði faðir hennar fremur
alvarlega.
»Að minsta kosti ekki fyr en hann yrti á
mig«, svaraði hún. »Hann kom í grænum
vélarvagni, var dökkeygður og dökkhærður,
á dökkblárri treyju og stuttbuxum, og með
falleg sokkabönd til þess að halda uppi um
sig sokkunum«.
»Já — já! Naumast er það!« rumdi í föður
hennar.
»Hann var hálf-hranalegur fyrst«, sagði
Rósamunda, »en einkum þótti mér undarlegt,
að hann vissi hver eg var og hvar eg átti
heima. Eg lézt ekki vita hver hann var, og
kærði mig ekki um að láta hann fara að
ímynda sér, að mér stæði það ekki alveg á
sama, eða hefði verið að grenslast eftir nafni
hans«.
»Ungur maður í grænum vagni?« sagði
Guy Fielding. »Mér dettur enginn annar í hug
í svipinn en fólkið í höllinni — Gregson held
eg að það kalli sig«.
»Já, hann er þaðan«, segir Rósamunda, og
heitir Tom að fornafni«.
»Mér fer nú að þykja nóg um, Rósa-
munda«, sagði faðir hennar.
»Já, einmitt það«, sagði Guy. »Eg hef oft
séð þennan náunga. Hann skiftir hárinu í
miðjunni, og er maður í hærra lagi og lag-
Iegur«.
»Jæja, eg ætla þá að halda áfram sögunni
fyrst þú veizt nú hver maðurinn er«, sagði
Rósamunda. »Eg stóð í anddyrinu á póst-
húsinu og var að hugsa um, hvernig í ósköp-
unum eg ætti að geta komist heim án þess
að verða gagndrepa, þegar ungan mann í
vélarvagni bar þar að. Svona held eg að
minsta kosti að það hafi verið, því að eg sá
það ekki sjálf; eg var að búa mig undir að
leggja út í rigninguna, og var að ráða við
mig hvort eg ætti að hafa hattinn minn á
höfðinu eða bera hann undir hendinni, svo
að hann yrði ekki alveg rennblautur. Þá
heyrði eg alt í einu að einhver sagði fyrir
aftan mig —«
»Köttur úti í mýri, setti upp á sér stýri«,
greip bróðir hennar fram í, því að honum
þótti hún verða helzt til margorð um þessa
smámuni.
»Nei, ekki sagði hann það«, sagði Rósa-
munda alvarlega, og gaf föður sínum auga,
til þess að vita, hvort hann hlustaði á sig,
en hann gaf sig allan að matnum og virtist
ekki sinna öðru. Hún hélt þá áfram og sagði:
»Eg heyrði að einhver sagði fyrir aftan mig,
að það væri óþarft af mér að fara að bleyta
mig. Eg svaraði honum fremur önuglega, og
þá sagði hann eitthvað, sem kom mér til að
hlæja — fór eitthvað að afsaka sig, og endir-
inn var sá að — ja, hvað heldurðu?«
»Að hann flutti þig hingað heim í vagnin-
um«, sagði bróðir hennar.
»Flutti þig heim í vagninum!« sagði faðir
hennar nú og leit upp og starði undrandi á
hana. »Að Gregson yngri flutti þig heim í
vagni sinum!« endurtók hann.
(Frh.)
Emden og- Ayesha.
(Frh.)
Við sögðum þeim að við værum þýzkir,
og kváðu þeir sér þykja vænt um það, því
að þangað hefði eigi þýzkt skip komið síð-
ustu 20 árin. Þeir voru mjög hissa á því,
hve skipið var óhreint. Við sögðum að það
væri eðlilegt. Við værum að fara umhverfis
jörðina, og þyrftum að hraða oss. Oss væri
þess vegna ómögulegt að taka fyrir þá bréf
til London. Þegar við héldum af stað, gaf
yfirforinginn þeim nokkrar kampavínsflöskur,
sem við höfðum tekið í ensku skipi!«
Ef tekið er að tala um orrustuna i Pen-
ang, kemur; hásetunum ekki saman um, hvern
veg hún fór fram og hve lengi hún stóð.
»Mörg skip höfðu farið fram hjá okkur,
og við skildum alls ekki hvernig á því stóð,
að ekki var ráðið á þau. Þegar okkur var
sagt frá því, hvað foringinn hefði í hyggju,
þá skildum við alt. í rauninni hefði okkur
ekki veitt af því að hafa hafnsögumann, því
að innsiglingin var svo hábölvuð. En til
allrar hamingju þekti Lauterbach liðsforingi
innsiglinguna eins vel og fingurna á sér.
Hann var seinna tekinn til fanga, en er nú
strokinn«.
Við fengum lítið að borða — súpugutl,
mjólk og brauðskorpur. Læknirinn sagði að
það væri verra fyrir okkur að vera saddir,
ef við yrðum holskotnir. Um miðnætti var
alt tilbúið. Eg var tundurskytta og hraðaði
mér niður í tundurrýmið. Síðan sigldum við
fram og aftur í 5 stundir. Þá skaut eg fyrstu
kúlunni á Rússann. »Jemtschuk« lá hér . . .«
»Nei, það lá þarna!«
Nú tóku þeir að hrinda hver öðrum frá
borðinu, og leitast við að sýna mér í víninu,
sem helzt hefur niður, hvar »Jemtschuk« hafi
legið á höfninni í Penang.
IX.
Á Ayesha og seglbátnum.
»Emden var í rauninni allra mesti sila-
keppur«, sagði einn hásetanna. »Ef bún hefði
v-erið 8 mílum hraðskreiðari — siglt 26, þá
hefði alt farið vel. En okkur er ómögulegt
að skilja það, hvern veg því var farið, að
hún varðist »Sidney« eins lengi og raun
varð á!«
»Það var 9. nóvember, sem við gengum á
land. Við vorum fáir, enda voru ekki nema
liðlega 200 manna á skipinu. Við höfðum
aldrei gengið á land til hervirkja fyr en þarna
í Keeling. Tveim dögum áður hafði liðið ver-
ið valið — allar beztu skytturnar og svo
nokkrir sjálfboðaliðar. Yngstu liðsforingjarnir
voru með í förinni, af því að þeir höfðu eigi
tekið þátt í orrustunni við Penang. Þá voru
þeir foringjar á flutningaskipinu. Nú fýsti þá
landgöngu, því að vér hugðum að skærur
mundu verða með oss og eyjarskeggjum.
Loftskeytastöðin var all-stór. Landi minn var
stúrinn, er eg veifaði honum úr bátnum —
hann hugðist eigi mundu sjá mig aftur, en
svo fór, að hann sökk með Emden þann
dag, en nú er eg hér heill á húfi!«
»En engir féndur voru sýnilegir. Vér höfð-
um stráhatt á höfði, og er vér stigum á land,
sögðu Englendingarnir: »Þið eruð af Emden.
Við höfum búist við komu ykkar vikum
saman, og svo fór sem okkur grunaði. Þótt
4 séu reykháfarnir — það kemur ekki að
neinu haldi — við höfum frétt af þeirri her-
brellu«.
Eg held að þeim hafi fundist þetta eins og
hvert annað gaman. Vér höfðum með oss
fjóra háseta af flutningaskipi, og báru þeir
einkennisbúninga vora. Eyjarskeggjar buðu
oss 4 hylki af vindlingum fyrir eina ein-
kennissnúru, en vér vorum hinir varkárustu.
Tveir loftskeytamenn voru 1 för með oss.
Englendingarnir sögðu oss hvar stöðin var á
eynni, og héldum vér þangað. Loftskeyta-
menn vorir tóku nú áhöldin úr höndum Eng-
lendinganna, er voru að ljúka við að senda
þessi orð: »Hjálp! Emden í nánd!«
Er við vorum þarna að störfum, gaf Emden
merki: »Flýtið ykkur! Komið fljótt!«
Við hröðuðum oss niður að bátnum, en
rétt þegar við vorum að leggja frá landi, sé
eg sprengikúlu hitta Emden, rétt hjá þriðju
stjórnborðs-fallbyssunni. Svartur reykjar-
mökkur gaus upp. Þá sagði foringi okkar:
»Ef Emden ferst, verðum vér að verjast
meðan nokkur okkar stendur uppi! Eða sagði
hann það ekki?«
»Hver?«
»Hver? Þarftu nú að spyrja að því! Auð-
vitað Mucke! Skömmu síðar vorum vér her-
mennirnir af járnmeisnum orðnir skipverjar
á tréspæni. Að eins tveir eða þrír okkar
kunnu að haga seglum. Eg kunni að senda
tundurskeyti! Já, tundurskeyti; það má nú
auðvitað nefna það, en á Ayesha var ekki
svo mikið sem þolanlega hægt að koma fyrir
vélbyssunum, því að kaðlarnir voru eins og
mý á mykjuskán. En svo boruðum við göt á
öldustokkinn og stungum þar út byssunum,
þegar við bjuggumst til orrustu. Á »herskipi«
okkar voru fjórar þessar líka litlu fall-
byssur!!«
»Eftir viku var orðið Ijóta lífið hjá okkur.
Brauð? »Maaíiisch!« (Arabiska: er ekki til).
Tóbak? Maafiisch! Við reyktum telauf. Vatns-
geymana var engum hleypt í. Við fengum
altaf sama skamtinn. Þegar rigning var, þá
var látið rigna i segl, til þess að ekkert færi
til ónýtis af »blessuðu vatninu!««
»í rauninni fengum við ekkert annað mat-
arkyns en hrísgrjón og makrónur, og alt
soðið í sjó. Ekki bætti það um þorstann —
og vatn, Maafiisch!«
»Nafn skipsins höfðum vér málað yfir. Ef
vér komum í nánd við eilthvert skip, stóðu
að eins nokkrar hræður á þilfarinu og gláptu
á okkur. Þeir héldu víst að við værum kaup-
skip. En ef nokkur liefði ráðið á okkur, þá
hefði hann fengið varmar viðtökur. »Ef við
mætum Japana«, sagði foringinn, »þá gerið
þið ykkur ekki þá skömm, að láta nokkurn
mann komast lífs af!« En því miður mætt-
um við þeim aldrei 1«
»14. desember bittum við »Choising«, og
tveir dagar liðu, unz unt var að komast á
milli skipanna. Þá skal eg segja yður, að það
voru ljótu bölvuð lætin á Ayesha. Kyndara-
greyin urðu alveg utan við sig, og töldu okk-
ur glataða menn, þegar þríhyrnan rifnaði —
þeir klifruðu upp um allar rár og börðu og
böðuðu öllum öngum, svo að það var alveg
hræðilegt; — þeir voru ekki vanir öðru eins
og þessu!«
»Haltu kjafti, óhræsið þitt! Við kyndararn-
ir erum nú verra vanir en seglaslættinum á
óhræsinu henni Ayesha!«
»Þú skalt nú bara láta það bíða, að segja
nokkuð ljótt um Ayesha. Þegar við urðum
að sökkva henni, þá lá við, að þið færuð að
skæla!«
»Það var líka reglulega sorglegt. Við höfð-
um skorið í sundur höfuðböndin til þess að sigl-
urnar brotnuðu. En þær stóðu eftir sem áður«.
(Frh.)