Fréttir - 10.08.1918, Qupperneq 4

4
F P E T T I R
Eldspýtur ÆL %/ Bækiir.
hef eg- nú fyrirlig’g'j andi. H. Benediktsson Reykjavík. S í m i 8 S í m i» e f n i: (tvær línur) Pessar bækur óskast keyptar: Ernst v. d. Recke: Ijyriske Ðig'te. Hall Caine: I )en evig'e Stnd. Ljóðmæli og leilcrit S»i**-. Péturssonar. / Ljóðmæii Eggerts Olafssonar, Magn. Stephensen, Jóns Thoroddsen, og Magn. Grímssonar, Brynj. Oddssonar.
Nokkur ný og brúkuð (viðgerð) hljóðfæri, Ritstjóri Frétta vísar á.
harmonium og píanó til sölu sömuleiðis mikið úrval af nótum. J-lljóðfærahús "Reykjavíkur. Samsæti er ákveðið að halda herra Arna Egg’et'tssyni erindreka íslands í Vesturheimi, næstkomandi þriðju- dagskvöld, 13. þ. m., kl. 81/*, í Iðnaðarmannahúsinu. Peir sem vilja taka þátt í samsæti þessu eru beðnir að skrifa sig á lista í Bókaverzlun ísafoldar, og vitja aðgöngumiða þangað, í síðasta lagi á laugardag. Reykjavík, 7. ágúst 1918. Forstöðunefndin.
Nýútkomid: íslenzkH simamennirnir
eftir II. de Vere S8tJiopooIe. III bækur, hver annari skemtilegri. 1. bókin /jerist í Japan, hinar 2 ú Islandi. Hö/undurinn varð trœgur a Englandi jyrir þessa bök. „©Trétíir" &ru Bazta auglýsingaBlaéié.
Prentsmiðjan Gutenberg
Guy Boothby: Faros egypzki.
274
klukkan rúmlega sex. Heldurðu, að þú getir
verið ferðbúin svo tímanlega?«
»Já, auðvitað get eg það«, svaraði hún
innilega. »Þú þarft ekki annað en að segja
mér hvers þú óskar og geri eg þá alt að
vilja þínum«.
»Við fáum okkur léttivagn«, sagði eg, »og
ökum til einhverrar járnbrautarstöðvarinnar,
sem ekki ber mikið á. Þar förum við svo í
lestina og forðum okkur frá þessum Faros«.
Litlu síðar bauð eg henni góðar nætur og
sló klukkan þá tvö, og fjórum tímum síðar
áttum við þá að komast í lestina, sem flytja
átti okkur til frelsis og fullsælu. En skyldi
okkur nú hepnast þelta?
XV.
Eg var svo hræddur um að eg kynni að sofa
yfir mig, að eg fór alls ekki í rúmið, heldur
settist í hægindastól og rej'ndi að lesa í bók
þangað til komið væri að tilsettum tíma. Síð-
an lagði eg bréf á búningsborðið og lét i það
svo mikið af peningum, sem eg hugði nægja
fyrir veru mína í gistihúsinu, stakk fáeinum
hlutum, sem eg vildi gjarnan hafa með mér,
í vasa minn, aðgætti hvort eg hefði ekki alla
peninga mína á mér og læddist svo ofan stig-
275
ann. Var eg svo heppinn, að ekki varð á
leið minni nema einn einasti þjónn og leit
hann upp frá vinnu sinni, þegar hann varð
mín var, en tók strax til hennar aftur, án
þess að skifta sér frekar af mér. Valeríu sá
eg hvergi, og með því að mér var ókunnugt
um, hvar herbergis hennar væri að leita, fór
eg að hugsa um, hvað eg ætti að taka til
bragðs, ef hún skyldi nú hafa sofið yfir sig.
En til þess að gera þjóninum grein fyrir,
hvers vegna eg væri svona snemma á fótum,
þá spurði eg hann leiðar til dómkirkjunnar
og um hvaða leyti morguntíðir væru siingn-
ar þar.
Hann var naumast búinn að svara mér
þessu, þegar eg sá hvar Valería kom með
fiðlukassa sinn í hendinni. Eg ávarpaði hana
á ensku, stakk fáeinum gullpeningum i lófa
þjónsins og gengum við síðan út úr gistihús-
inu og héldum til torgsins. Mér til mikillar
gleði sá eg að þar var kominn léttivagninn,
sem eg hafði beðið um kvöldið áður og vor-
um við eftir skamma stund komin til braut-
arstöðvarinnar, sem eg hafði kosið mér.
Keypti eg okkur farseðla í snatri og flutti
lestin okkur nú burt frá Pragjj og manni
þeim, sem við óskuðum svo innilega að aldrei
bæri okkur fyrir augu framar. Gat naumast
heitið að við skiftumst á orðum fyrst framan
276
af á leiðinni, því að þessi flótti okkar var svo
mikið áhyggjuefni, að við gátum tæplega fest
hugann við annað, en þeim áhyggjum létti
smám saman, þegar við fundum að okkur-
var óhætt í lestinni, og óx okkur hugdirfð
við hverja mílu, sem við komumst áleiðis.
Þegar við náðum til Dresden, voru ekki aðr-
ar manneskjur í þessari álfu sælli en við.
Tveim tímuin síðar komum við til Berlínar
og yfit'gáfum lestina þar, og vorum við þá
orðin gerólík því, sem við höfum verið þegar
við lögðum upp frá Prag. En ekki vildum
við eiga neitt á hættu samt sem áður, því
að við urðum öruggari með hverri mílunni,
sem við fjarlægðumst Faros, ogþess vegna hafði
eg sett mér að komast til Berlínar í einni
lotu í stað þess að nema staðar í Dresden
eins og við höfðum ætlað okkur í fyrstunni.
Klukkan var eitthvað um sex þegar við
komum til Berlínar og sáust engin þreytu-
merki á Valeríu, enda þótt við hefðuin verið
samflej'tt tíu tíma eða meíra á ferðinni.
»Hvað skal þá gera?« spurði hún.
»Fá okkur eitthvað að borða«, svaraði eg.
»Já, láttu mig sjá fyrir því«, sagði hún og
brosti yndislega. »Þú mátt ekki gleyma þvi,
að eg hef víða farið og þekki líklega Norð-
urálfuna jafnvel og þú þekkir Lundúnir«.
»Þá er bezt að eg láti þig annast um það«,