Fréttir - 12.09.1918, Síða 2

2
FRETTIR
Marteinn málari.
Eftir
Charles Garvice.
(Frh.)
Þrem vikum síðar voru þau uugfrú Char-
lotta Sheldon og Tom Gregson gefin saman
I heilagt hjónaband í Lundúnum, og þar af
leiðandi fór frú Blair ein til Skotlands, en
frú Gregson og maður hennar brugðu sér til
Ítalíu, og þaðan var ferðinni heitið til Egyfta-
lands.
Þessi gifting Tom’s fékk föður hans og
Maríu systur hans mikillar undrunar og tals-
verðrar óánægju. Þau gátu sizt skilið, hvers
vegna Tom sagði Rósamundu upp alt í einu,
en hún hafði fallið þeim báðum vel í geð.
En Charlotta hafði nú fengið sitt mál fram,
og leizt þeim ekki að andæfa því, þar sem
hún var kona hin glæsilegasta og af göfugum
ættum í tilbót.
Charlotta skrifaði Rósamundu fréttirnar og
lét drjúgt yfir, en þegar Rósamunda flutti
Marteini þær, mælti hún um Ieið:
»Þetta gleður mig sannarlega, og eg vona
að það verði Tom til gæfu«.
»Og heldurðu þá að sambúð hans við
Charlottu verði honum nokkur gæfuvegur,
þar sem eg er sannfærður um að hann ann
henni ekki?«
»Það vona eg«, svaraði hún.
»Og það efast eg stórlega um«, sagði hann.
XII.
Brúðkaup Rósamundu átti að fara fram
um vorið, þegar náttúran skrýddist sínu feg-
ursta skrúði, iðjagrænu og angandi. Alt haust-
ið og allan veturinn naut Marteinn sælu til-
hugalífsins, og Rósamundu fanst það vera
þeir sælustu dagar sem nokkurri mannlegri
veru væri auðið að lifa.
Marteinn lét umfangsmikla viðgerð og
breytingar fara fram á hinum gamla herra-
garði, og prýða hann og fága á allar lundir,
svo að hann mætli vera boðlegur bústaður
og hugþekkur brúði sinni. Rósamunda ósk-
aði helzt að brúðkaup þeirra færi fram í
kyrþey, en þar var Marteinn á öðru máli, og
þótti honum ekki annað sæmandi en að
bjóða allri sveitinni. Þau ætluðu sér að dvelja
hveitibrauðsdagana í Tyról, og halda þaðan
heimleiðis um Sviss. Hafði Rósamunda oft
ferðast um meginlandið í æsku, og hlakkaði
nú mjög til þess að líta fegurð þess aftur í
samfélagi við elskhuga sinn.
Síðan Charlotta giftist, hafði Rósamunda
alls einu sinni fengið fréttir af þeim hjónum,
því að ekki kærði Charlotta sig um að inað-
ur sinn og Rósamunda ættu mikil mök sam-
an, sem ekki var við að búast. En nokkrum
vikum áður en brúðkaup þeirra Marteins
skyldi standa, sýktist Gregson eldri, og var
þá jafnskjótt símað til Tom’s að koma heim
tafarlausl. Brá hann skjótt við, og var kona
hans með honum að sjálfsögðu; fylgdi hún
manni sínum fast eftir, til þess að vera viss
um að hann gæti ekki haft tal af Rósamundu
í einrúmi, og var sú varðgæzla að vísu óþörf
þar sem Charlotta hafði nú fengið vilja sín-
um framgengt.
Einu sinni hafði hún hitt Guy Fielding,
og hafði hann tekið henni mjög fálega við
það tækifæri. Hafði hann einsett sér að gleyma
henni með öllu, þegar hún giftist Tom, og
þó að honum veillist það hálf-erfitt í fyrstu,
þá ætlaði hann ekki að gera sér leik að því
að verða á vegi hennar.
En það er af Tom að segja, að honum
fanst nú loksins að hann mundi geta séð
Rósamundu aftur með jafnaðargeði. Að vísu
hafði hann ekki mátt hugsa til þess þegar
hann fékk símskeytið frá systur sinni, og var
þá efst i honum að fara hvergi; en eftir
nokkra baráttu við sjálfan sig hélt hann að
hann þyrfti ekki að setja þetta fyrir sig, og
að sér mundi vera óhætt að hverfa heim í
átthagana aftur.
Þá var það einn dag að honum tókst að
losa sig við varðgæzlu konu sinnar og fara
einn sinna ferða. Mætti hann þá Rósamundu
án þess að hann ætti nokkra von á því, og
fann þá glögt að það var harðari raun en
hann hafði ímyndað sér. Þó urðu engin vand-
ræði úr samfundum þeirra, því að Rósamunda
^var svo alúðleg og hispurslaus að það gerði
honum alt léttara viðfangs.
»Jæja, Toml Mikið þótti mér vænt um að
hitta þig«, sagði hún, og roðnaði við þegar
hún mintist þess, að hún hafði ekki séð hann
síðan þau fóru skemtiförina til Moreworth-
klaustursins. »Það gleður mig að heyra að
föður þínum líður eitthvað betur«, bætti hún
við, því að Sir Ralph sendi nálega á hverj-
um degi til hallarinnar til þess að spyrjast
fyrir um líðun Gregsons eldra.
»Já, hann er miklu skárri«, sagði Tom, og
var í vandræðum með að halda samtalinu
áfram. Þó tók hann kjark í sig og sagði:
»Má eg ganga svolitið með yður, ungfrú
Fielding?«
»Já, eg held það nú«, svaraði hún og bætti
við: »Heyrðirðu ekki að eg kallaði þig Tom?«
»Jú, þakka þér fyrir«, sagði hann, en vissi
ekki vel við hvað hún átti.
Þau gengu þegjandi nokkra sturid, en loks-
ins fór Tom að slynja því upp, sem honum
hafði legið þyngst á hjarta alt frá þeim tima
að hann giftist, og liann hafði aldrei getað
gleymt, þó að kona hans gerði alt sitt ítrasta
til þess að leiða huga hans frá þvi.
»Rósamunda«, tók hann til máls, og ávarp-
aði hana nú eins og í fyrri daga. »Mér hefur
altaf fundist að eg ætti að segja þér frá
bréfinu«.
»Hvaða bréfi?« spurði hún forviða, og datt
í hug hvort hann ætti við uppsagnarbréfið,
sem hann hafði skrifað henni.
»Bréfinu, sem þú týndir, daginn sem við
fórum til Moreworth-klauslursins«, svaraði
Tom í stökustu vandræðum, og fanst það
hálf-leiðinlegt af sér að vera að minna Rósa-
mundu á þetta.
En honum ti! mikillar undrunar nam Rósa-
munda staðar á miðri götunni og starði á
hann steinhissa.
»Bréf, sem eg týndi?« hrópaði hún. »Eg
botna ekkert í þessu, og hef aldrei týnt neinu
bréfi, það eg til veit. Var það bréf til þín?
Nei — það getur ekki ált sér stað!«
Hún bar svo ört á, og undrun hennar var
svo auðsæ, að Tom efaðist ekki um að hún
væri algjörlega saklaus af þessu.
Fór nú einhver óljós grunur um heiðarleik
konu hans að gera vart við sig, en hann
bægði þeirri hugsun frá sér fyrst um sinn,
því að hann vildi vera óvilhallur og óháður
dómari í þessu vandræðamáli.
»Já, mér hefur altaf fundist að eg ætti að
færa þetta í tal við þig«, sagði hann, og
ásetti sér nú að dylja Rósamundu einskis.
»Eg ætlaði inér að fá þér bréfið aftur daginn
sem eg fann það, og las það ósjálfrátt, en
Charlotta réði mér frá því«.
»Hvenær sagðirðu að þetta hefði verið?«
spurði Rósamunda og vissi hvorki fram né
aftur.
»Daginn sem við fórum til Moreworth-
klaustursins«, svaraði Tom og leit undan, til
þess að hún skyldi ekki sjá, hve mikið þetta
fékk á hann.
»Og hverjum var þetta bréf skrifað?« spurði
Rósamunda, og mundi nú að hún hafði feng-
ið uppsagnarbréf Tom’s daginn eftir að þau
fóru til klaustursins. Henni fór að skiljast
það, að hér var ekki alt með feldu, þó að
hún vildi ekki samstundis kveða upp úr með
það, að hún hefði verið beitt svikráðum.
»Bréfið var frá þér til Marteins Dungal«,
sagði Tom og horfði beint framan í hana,
en svipur hennar lýsti ekki öðru en einlægri
gremju yfir þessum flækjum.
»Það bréf hef eg aldrei skrifað, Tom«,
sagði hún.
Tom sá nú að hann hafði mist unnustu
sína fyrir svik og fláræði annara, og féll
honum það þyngra en orð fá lýst. Eftir
nokkra stund sagði hann:
»Skrifaðirðu honum þá ekki að þú neydd-
ist til að eiga mig vegna peningavandræða
föður þins? Að þú aumkaðist yfir mig og
vonaðir, að eg fengi aldrei neinn pata af
þessu?«
Rósamunda hefði ef til vill svarað honum
ónotum, ef hún hefði ekki séð, hvað hann
tók þetla nærri sér.
»Þú hefur verið beittur brögðum, Tom«,
sagði hún. »Það er að vísu satt að faðir minn
var í slæmum kröggum um tíma, en daginn
áður en við fórum til klaustursins kom Mar-
teinn sjáltur og tók að sér skuldir þær, sem
hvíldu á búgarðinum, og lánaði auk þess
föður mínum fé til ýmsra endurbóta á jörð-
inni, enda hafa forfeður mínir og Marteins
jafnan verið aldavinir og látið eitt yfir báða
ganga«.
Tom sneri sér undan og stundi, því að
honum varð nú ekki að eins Ijóst að Rósa-
munda var al-saklaus, heldur einnig að kona
hans halði beitt undirferti og yfirdrepsskap,
og lagt svo mildð kapp á að ná í sig, að
hún hafði gleymt öllu velsæmi, ekki þó vegna
hans sjálfs, heldur að eins til þess að kló-
festa auðæfi hans. Hann reyndi þó af fremsta
megni að bæla niður tilfinningar sínar í ná-
vist Rósamundu.
»Eg hef gert þér hræðilega rangt til, Rósa-
munda«, sagði hann, »og eg er hræddur um,
að þú getir aldrei fyrirgefið mér þetta«.
Hún lét sem hún heyrði ekki þessi æðru-
orð hans og sagði:
»Heyrðu nú, Tom! Eg þarf líka að segja
þér nokkuð. Þegar þú baðsl mig fyrst að
eiga þig, þá hélt eg að eg — elskaði þig,
vegna þess, að mér var mjög vel við þig,.
Fyrirgefðu mér að eg er að rifja þetta upp
aftur, en eg verð líka að gera þér þessa játn-
ingu«.
Honum sárnaði þetta, ekki vegna þess að
bún fór að minnast á liðna tímann, heldur
vegna þess að hann hélt að hún ætlaði að
fara að segja sér, að hún hefði líka ætlað
að eignast hann til fjár. Eklci greip hann þó
fram í fyrir henni, og hélt hún áfram á þessa.
leið:
»Mig langaði til að ganga úr skugga um,
hvort tilfinning sú, sem eg bar í brjósti til
þín, væri sannfrrieg ást eða að eins innileg
vinátta, en eg gat ekki greint það sundur,
enda hafði eg enga reynslu fyrir mér í þess-
háttar málefnum, þekti mig ekki sjálfa til
hlítar, og átti auk þess enga móðurina til að
ráðgast við og láta leiðbeina mér.
Frh.