Fréttir - 31.10.1918, Blaðsíða 1

182. blað.
DAGBLAÐ
ReykjaTÍk, flmtodaglnn 31. október 1918.
Athygli op glöggskygni.
Hafaldan.
iii.
Athygli sparar mönnum stórfé.
Glöggskygn maður og gjör-hugull
lætur aldrei reka á reiðanum. —
Hann gefur munum sínum nánar
gætur og dregur ekki að gera við
það, sem hann sér aflaga fara í
tíma.
Athygli með ráðnum buga ven-
ur menn ósjálfrátt á nýtni, hag-
sýni og reglusemi. Gamall bóndi
nokkur gekk ekki svo um hlaðið
hjá sér, að hann athugaði ekki,
hvort eitthvað nýtilegt væri á vegi
hans, sem niður hefði fallið, snæris-
spotti, .nagli, spýta, skeifubrot. Og
hann hirti það jafnan. Hann hírti
hvert skeifubrot, er hann sá liggja
á vegunum í kaupstaðarferðum
sínurn, taldi ekki eftir sér að fara
af baki og taka það upp. Og þeg-
ar nágrannarnir þurftu á nöglum
að halda eða skeifum, sem oft bar
til, því að langt var til kaupstaðar,
þá urðu þeir fegnir að finna gamla
manninn og hlógu ekki að honum.
— »Ekki veit eg nú hvort eg á
nýja nagla eða nýjar skeifur. En
eg get líklega lijálpað þér samt,
góðurinn minnl« var vanasvarið
hans. Hann fór f smiðjuna rétti
gömlu naglana á steðjanum og
sauð saman skeifubrotin og gerði
úr beztu skeifur, — þau hin sömu
er hann varð að aðhlátri fyrir að
taka upp og tína. Og með því
sparaði hann sér og öðrum marg-
an eyrinn, — marga krónuna.
Mörg áhöld og verkfæri hafa
ónýt orðið vegna þess, að eigand-
inn hefur ekki tekið eftir fyrsta
gallanum sem á þeim varð, ekki
tekið eftir fyrsta naglanum, sem
fór úr vagninum, og vanrækt þess
vegna að reka annan í hann í
staðinn.
Jafnvel heil hús, stór og dýr, eru
eyðileggingu ofurseld fyrir athuga-
leysi eigendanna, sem auðvelt og
ódýrt hefði verið að halda við, ef
bætt hefði verið úr byrjandi skemd
í tæka tíð. — Saumsprettu á fötum,
litið slysagat getur orðið dýrt að
láta sér yfirsjást og gera ekki við.
Svo er um sérhvað eitt, — al-
staðar ríður á athygli, ef vel á að
fara.
Eigi er hennar sfður þörf í við-
skiftum við aðra menn, og eigi
hvað síst í viðskiftum hinna eldri
við hina yngri, foreldra og kenn-
ara við börn. Hún er jafnan óhjá-
Ég hlustaði’ á hafið
hlustaði’ um tunglbjartar nætur.
— Glymurinn gnapsins
gnagaði hjarta míns rætur.
Hugur minn spurði:
»Hví er það, sær, að þú grætur?«
Ég horfði’ á hafið,
horfði á stórsjóarótið,
horfði’ á er hafaldan mikla
hlæjandi barst upp í grjótið,
— líkt, eins og þrekmiklar þjóðir
þyrptust á banvæna spjótið.
Ég horfði’ út á hafið. —
Hugsaði’ um aldnanna sögur.
Sá þær á hafinu hefjast,
háreistar stefna’ inn í ögur,
þjóta í algleymings-æði
— eyðast og brotna við gjögur.
Pá skildi’ eg þungann,
þá skildi’ ég ómsára hljóðið.
Sædýpin óráðnu orktu
öldunni greftrunarljóðið.
— Vesalings hafaldan háa! —
— Pað hitnaði’ í æðum mér blóðið.
Haföldur háar
sem hópist að gjögrum í flaumi!
Pið eruð refilstig reknar
af ríkjandi máttkari straumi.
—-v Alda hin þrúðuga, þunga,
þú ert mér líking af draumi.
Halldór Guðjónsson
frá Lavnesi.
2. árgangnr.
Duglegan
dreng vantar til að bera út
»Frétíir« til áskrifenda.
Upplýsingar á afgreiðslunni.
Au^lýsinÉum
í Fréttir er veitt móttaka í
Litlu búðinni
í Pingholtsstræti þegar af-
greiðslu blaðsins er lokað.
Enn fást
Fréttlr
fjrá upphafl.
kvæmileg eigind þess, er uppeldi
hefur á hendi.
Um það efni viljum vér eigi fjöl-
yrða hér, en ráðum öllum ein-
dregið til þess að lesa og fœra sér
i nyt ágætisbókina: r>Börn, foreldr-
ar og kennarara eftir Murphy, sem
Jón Fórarinsson fræðslumálastjóri
hefur þýtt á íslenzka tungu.
Sú bók œiti undantekningarlaust
að vera á hverju heimili.
Hún ætti að vera lesin á hverj-
um vetri, eins og íslendingasögur
á góðum sveitabæjum í gamla
daga. Á þeirri bók er aldrei of oft
athygli vakin, og því er það gert
hér.
En hana verður líka að lesa
með athygli eins og allar bækur.
Yfirleitt virðist þvi miður athygli á
þvi, er fólk les, hafa aftur farið
frá því sem var. Far sem menn
koma saman, er umræðuefnið
sjaldnast lesnar bækur, eða alvöru-
mál þau, er góðar bækur fjalla
um. Er það þó eigi lítils virði, að
menn ræði efni þeirra og skýri og
bendi hver öðrum á þetta eða hitt
í þeim. Yrði þá samkvæmin og
samvistir betri og gagnlegri, éf
slíkt væri umtalsefnið, en hætt
væri auvirðilegu hjali um hagi
annara og háttu, er títt er að fara
með af litilli góðgirni og engum til
þurftar né þrifa.
/