Fréttir - 11.12.1918, Blaðsíða 3

FRETTIR
3
tekið yæri til hljóðfærasláttar af
nýju, og anzaði eg því til, að mér
findist eigi ástæður gefa, að svo
komnu, tilefni til þess, en eg skyldi
hitta hana að nýju eftir tvo þrjá
daga. Að liðnum þrem dögtím,
voru mér af nýju gerð þau boð,
að nú skyldi til skarar skríða með
hljóðfærasláttinn.
Þetta var einmitt í það mund,
er flest lík stóðu uppi hér í bæn-
um, og þótti mér þetta athæfi með
öllu óviðeigandi. Fór eg því og
hitti stjórn kaffihússins að máli,
og hafði eg áður talað við for-
stjóra kaffihússins »íslands« og
stjórn kvikmyndahúsanna og þótti
þeim ekki við það komandi, að
halda uppi nokkrum gleðskap,
undir svo hryggilegnm kringum-
stæðum.. Var mér sagt að
kæmi ekkert við atvinnurekstr-
inum, hve mörg lík stæðu uppi.
En eg svaraði, að eg vildi
bíða, unz ósköpin tækju að
réna og aðrir sæju sér fært að
hefjast handa, en slikt var eigi
nefnandi.
Fór eg svo á fund borgarstjóra,
herra Ólafs Lárussonar, sem [þá
lá veikur í næsta húsi við »Skjald-
breið«, og sagði eg honum hversu
málum væri komið fyrir mér. —
Hann kvaðst að vísu enga heim-
ild hafa til þess, að banna hljóð-
færaslátt eður aðrar opinberar
skemtanir, en kvaðst vera mér
samdóma uip það, að það væri
brot á almennu velsæmi, að hafa
opinberan gleðskap um hönd nú
sem stæði, og gaf hann mér, eftir
beiðni minni, eftirfarandi yfirlýs-
ingu:
»Vegna atburða þeirra, sem orð-
Kristján O. Skagfjörð
Rey kj aví k
Umboðssali Heildsali
Talslmi 647 Póstholf 41 !
Hefur umboð fyrir hina stóru tóverks-verksmiðju
Hall’s Barton Ropery Go. Ltd., Hull
sem nú selur mest og bezt tóverk til landsins.
R j ú p u r.
íshúsið »ísbjörninn« við
Tjarnargötu kaupir nýjar,
vel skotnar eða snaraðar
rjúpur, hvort heldur í
stærri eða smærri kaupum.
Kaupmenn! Munið eftir að spyrjast fyrir um verð
hjá mér á Manila, Yacht-manilla, Tjörukaðli, Sigtóverki,
Tjöruhampi o. s. frv. áður en þið festið kaup annarstaðar.
S í m i 2 5 9.
Til þessa tíma hefur verksmiðjan afgreitt allar pantanir.
í heilíisölii til kaupmanna: Eldspýtur (Rowing)
Export-kaffi, Chocolade, Konfect, Vélatvistur, Önglar, Skilvindur
(Fram og Dalia), Hall’s Distemper, Botnfarfi o. fl., o. fl.
Massag-elæknir
Guðm. Pótursson
Hótel ísland nr. 25
Viðtalstími líl. 1—3 fyrst um sinn.
Vátryggið eigur yðar
The Brltsh Dominions General Insurance Company, Ltd..
ið hafa hér í bænum síðustu vik-
urnar, mundi eg telja það æskilegt,
að engar opinberar skemtanir yrðu
hafnar fyrst um sinn, þar á meðal,
að ekki yrði spilað á hljóðfæri á
veitingastöðum.
Borgarstjórinn í Reykjavík
19. nóv. 1918.
Ólafur Lárusson
settur«.
En yfirlýsing þessi beit ekki á
hlutaðeigendur, heldur heimtuðu
þeir með harðri hendi, að eg kæmi
ofan eftir um kvöldið til þess að
leika, en eg neitaði að gera það,
fyr en svo stæði á, að aftur væri
hægt að taka til án þess, að sýna
skort á velsæmi og nærgætni. —
Fám dögum síðar var mér sagt
upp starfinu.
P. Bernburg.
tekur sórstaklega að sér vátrygging á
innhúnm, vörum og öðru lansafé. — Iðgjöld hvergi lægri.
Aðalumboðsmaður
Sími 681.
Garðár Gíslason.
stóru, þrútnu hendur hans hvíldu í kross á brjóst-
inu, eins og hann hefði sofnað út frá bænagerð, og
það var sem einhver helgiró hvíldi yfir hinu þreytu-
lega andliti. En hann dró andann þungt og óreglu-
lega, líkt og veikur maður.
Allir litu hann aumkvunaraugum. Karlmennirnir
þögðu og konurnar gættu þess að láta ekki hringla
í bollunum, er þær skenktu kaffið,
»Það var gott að hann sofnaði«, sagði húsfreyjan
í Langholti — gömul kona, en ern — sem skenkti
kaffið. »Hann var alveg frá sér í morgun, eftir ósköp-
in sem á gengu í nótt. Eg held eg hafi bara aldrei
séð hann eins reiðan! En hann varð strax rólegur,
þegar honum var leyft að koma hingað út til hins
fólksins«.
»f morgun var hann Méssías«, sagði ein grið-
kvennanna hlæjandi — ung stúlka ljóshærð — »hann
ógnaði mér með því, að heimsendir mundi verða í
dag, og þegar eg sagði að hann væri genginn af
vitinu, varð hann svo reiður, að eg varð að flýja«.
»f*að má maður heldur ekki segja við hann«, sagði
húsfreyja með ásökunarhreim í röddinni; »en eg held
að það geti varla talist forsvaranlegt, að láta hann
ganga svona sjálfráðan — hreppsnefndin ætti í raun-
inni að sjá um hann«.
Bóndinn í Langholli leit konu sína ásökunaraug-
um. — »Hann gerir ekki svo mikið sem flugu mein,
ef honum er ekki strítt«, mælti hann, »og meðan
hann getur haft ofan af fyrir sér með því að flakka,
er bezt að honum sé leyft það«.
Mönnum var nú borið kaffið. Ferðamennirnir stóðu
10
upp hver á fætur öðrum, og tóku á móti kaffiboll-
unum, sem þeim voru réttir.
Langholts-bóndinn og heimamenn urðu að bíða
fcieðan hinir drukku kaffið, og hélt hann því áfram
sögu sinni.
»Ojá, eg man svo vel eftir honum Hallbirni, þegar
hann var ungur. Hann var ekki mikið eldri en eg,
og við bjuggum skamt hver frá öðrum. Rað voru
ekki margir efnilegri menn í sveitinni en hann. Sagt
var að jafnvel presturinn mætti vara sig á honum,
að því er lærdóm snerti, og þó rækti hann bústörfin
með mesta dugnaði. Móðir hans misti snemma mann
sinn, og hann varð að taka við búsforráðum þegar
hann var 16 ára gamall. Fimm voru munnarnir,
sem fæða þurfti, og meðan hann var með fullu viti,
þurfti hann ekki að leita á náðir sveitarinnar . . .
Svo kom »ÁIftabani«. Það fór fyrir honum eins og
svo mörgum fátæklingum það ár, að þegar hann
kom í kaupstaðinn, þá fengust þar engar vörur.
Vörubirgðir höfðu verið óvenju litlar um haustið,
og þeir ríku höfðu náttúrlega forgangsréttinn, og fengu
það sem til var. Hallbjörn varð að bjarga sér sem
hann bezt gat, og mjólkin úr kúnum og kindakjötið
var náttúrlega helzta viðurværið. Prátt fyrir alt þetta
veitti hann flækingum og betlurum viðtöku svo lengi,
sem hann gat, og það var ekki fyr en eftir jól, að
hann fór að neita þeim um beina, er bar að garði,
og þótti honum það ærið sárt, þótt hann yrði að
gera það, til þess að þurfa ekki að sjá móður sína
og systkini svelta.
Þá bar svo við kvöld eitt, að ókunnur beininga-
maður barði að dyrum og bað um mat og húsaskjól.