Frækorn - 01.06.1901, Qupperneq 7

FRÆKOKN.
87
snemma að fyrirlíta mig. Og þegar
þau fundu upp á einhverju, sem ekki
átti að vera, var það sjaldnar og
sjaldnar sem eg gat haft þau aftur
af því. Þau komust t. d. upp á það,
að ná sykri og öðru sælgæti frá
móður sinni. Þau gjöiðu það, hvað
sem eg sagði, og hótuðu að sjá um,
að eg yrði flengdur, ef eg segði frá
því. Eg sá minn kost beztan að
þegja, og þá vildu þau vera góð við
mig og gefa mér með sór. En þegar
móðir þeirra sá, að eitthvað var horf-
ið, og spurði þau um það, kenndu þau
mér æfinlega um, og var þá ekki að
efast um, hvað eftir fylgdi. Yið þetta
hlaut eg að búa þangað til egvar 16
ára. Hafði eg þá tekið meiri fram-
förum en von var á eftir meðferðinni,
sem eg varð fyrir. En eftir því sem
lengur leið og eg þroskaðist meira, sá
eg æ betur, hve illa og ómaklega var
með mig farið. (Framh.)
^índvalta.
0, blessað tungl, þitt blys er skært
á bláu hveli nætur.
Mér þreyttum eigi verður vært;
eg vaki, hjartað — grætur.
0, lát hinn gullna geisla þinn
mitt grátið þerra hjarta,
sem sólin döggvot sáðlöndin
um sumarmorgna bjarta.
0, kom þú nú í húmi hljótt
að hvílurúmi mínu
og lýstu mér um langa nótt
með ljósi glöðu þínu.
Og glit þitt breið í brjóst mitt inn
að blóðgum hjartasárum
svo þvæ eg tár af þrútnri kinn
í þínum geisla bárum.
Jón Jónsson.
Prestvígsla fór fram í dómkirkj-
unni á uppstigningardag, og var vígð-
ur til prests að Hjaltastað cand. theol.
Vigfús Þórðarson. Á undan vígslu-
athöfninni prédikaði sóra Jón Helga-
son. — Vígsluræða biskupsins var út
af 2. Kor. 3, 1.—5. Talaði hann
að mörgu leyti vel, og tók það rétti-
lega fram, að fyrir Guði gilda ekki
ytri athafnir og siðir, og að menn
verða ekki frelsaðir með því, að hlýðn-
ast í því ytra setningum eins og
þessari: „fú skalt ekki snerta, ekki
smakka, ekki taka á.“ —Einu gleymdi
hann samt algjörlega, og það líklega
a.f því, að það lá alit of nærri: hann
gleymdi því, að þessi prestvígslu-cere-
mónía (eins og margar aðrar athafn-
ir þjóðkirkjunnar) er einmitt algjör-
lega gagnstæð þessum orðum ritn-
ingarinnar, og verri „þjóna bókstafs-
ins“ en þjóðkirkjuprestana er ekki
unnt að hugsa sér, ef maður sleppir
kaþólskunni. Ef prestarnir bregða út
af „handbókinni", þá vei þeim! Ef
þeir snúast ekki á lögskipaðan hátt í
kirkjunni við guðsþjónustuna, þá ligg-
ur hegning við. — „Drottinn er andi,