Frækorn - 24.12.1901, Blaðsíða 5

Í'RÆKORN.
§
Upp yfir fjöllin háu.
Eftir Björnstjernc Björnson.
O,
NDRANDI stari eg ár og síð
upp yfir fjöllin háu.
Auganu mætir þar ís og hríð;
allt í kring grasi vafin hlíð.
hve mig langar yfir —
Kemstu’ aldrei, meðan þú lifir?
>/
Aulinn þinn litli, hvaða afl þig dró
upp ytir fjöllin háu?
suðurfrá betur bjóstu þó
i breiðara laufi, hærri skóg;
Ijærð mér, sem ligg með hlekki,
löngun, en vængi ekki.
Örninn ber vængjanna öflugt slag
upp yfir fjöllin háu;
þar teygar hann himinsins hreina dag,
hraðsiglir lottið með víkingsbrag;
hátt yfir hömrum og ströndum
horfir mót ókunnum löndum.
Laufþrungna eik, sem aldrei sér
upp yfir fjöllin háu,
sprettur, þá sól og sumar er,
situr ber, þegar vetra fer, —
vorfuglar við þig hjala,
vita’ ekki, hvað þeir tala.
Hann, sem langaði’ í átján ár,
upp yfi’r fjóllin háu,
en veit, honum er sá vegur of hár,
verður minni hvert líðandi ár, —
finnur, hvað fuglinn talar,
sem frjáls í lautinu hjalar.

Mun eg þá aldrei, aldrei ná
upp yfir fjöllin háu?
En hamraveggurinn hái þá
hræða mig, svo eg hverfi frá,
S'hf \ 1 og loksins, þó leið sje töhn,
lykja mig inni’ eins og gröfin?
út vil cg, út vil eg undralangt,
-.vJWIj upp ylir fjöllin háu.
s/V \| Hér ersvo þreytandi, þröngt og strangt,
faíUll °R Því örýst hugurinn ungi langt
háveginn, — láttu hann hafa ’ann,
hamrana aldrei grafa ’ann!
Eg veit, að einn leiðir álla hátt
upp yfir fjöllin háu.
Og máske er nú hurð þín í hálfa gátt,
herra, minn guð, þar á einginn bágt.
Læs þó enn ljóssins heima,
lof mér um stund að dreyma!
_______ IJ. G. þýddi.
JólasÖngur barnanna kring um jólatréð.
NÚ vor hefja hjörtun glöð’
helgan jóbisong;
Bjart er úti’ og inni,
ekki er tíðin löng.
Jólagjafir og gull
gleðja okkur tín;
nú eru börnin klædd
í nýju klaéðin sín.
Nú er bjart í barnasál,
blikar ljósafjöld
allt í krmg um okkur
aðfangadags kvold.
Fögr.um fæðingarstund
IreLaráns í nótt.
Syng á hjartans ^öng-
hljóðfæri Síons drótt!