Frækorn - 16.04.1902, Síða 6

46
við tjöld sín og eru þau enn víða notuð
einkum sem sumarbústaðir.
það eru myndir af slíkum tjöldum, sem
»Fræk«.færa nú lesendum sínum. A bak
við tjaldið sést trjá-runnur, sem Finnar
nefna »lundinn helga«. Þessi trjá-runn-
ur, sem gróðursettur er við flesta bæi
Finna, er eftirstöðvar fornrar hjátrúar og
hafa þeir á honum miklar mætur. —X.
Spurningabálkur.
Hvernig á að skilja Hebr. 4, 6 — 8? Hvað
er átt víð í 7. versi : »Fá hefur hann að
nýju ákveðið vissan dag>« Hvaða dag er talað
um í 8. versi ? — Adríanus.
Hin tilnefndu orð hljóða þannig:
»þar eð nú nokkrir eiga enn þá eftir
að innganga til hvíldar þessarar, og þeir,
sem hún í fyrstu var heitin, náðu ekki
inn að ganga fyrir vantrúar sakir, þá
hefur hann að nýju ákveðið vissan dag, þar
hann svo löngum tíma seinna segir fyrir
Davíðs munn: »í dag« (því svo er að
orði kveðið), »í dag, ef þét heyrið hans
rödd, þá torherðið ekki hjörtu yðar«.
Því ef Jósúa hefði leitt þá til hvtldar,
þá hefði (Davtð) ekki talað um annan
dag eftir þann tíma.«
Hugsunin í 3. og 4. kap. Hebreabréfs-
ins er í stuttu máli þannig: Jörðin var
ætluð að vera sælu og hvddarstaður handa
mönnunum, og áður en syndin kom inn, les-
umvér ekkert um þreytu. Hvíldguðs við
cnda sköpunarverksins er af höf. skoðuð
sem sönnun fyrir því, að öll verk
guðs, cr þurfti að gerast til þess að
mennirnir nutu sælu, »voru fullgeið allt
frá grundvöllun heimsins ; því einhver-
staðar (1. Mós. 2, I — 3) er svo að orði
kveðið um hinn sjöunda da'g: Og guð
hvíldist á hinum sjöunda degi af öllum
sínum verkum:« Hebr. 4, 3. 4. t*að
er að segja: Hvíldin er sönnun fyrir, að
allt var fullgert við sköpun heimsins,
svo að mennirnir höfðu getað notið hvtld-
ar Og sælu (sbr. orð drottins, er hann
mun mæla á efsta degi : »komið þér, ást-
vinir míns föðurs, og eignist það rtki,
semyður var fyrirbúið frá upphafi
veraldar«, Matt. 25,34).
En hvf hafa þá ekki menn þegar
gcngið inn í þessa sælu, þessa hvíld ?
Svarið er þetta: »þeir gátu ekki náð
þarinngöngu vegna vantrúar sinnar«
ÍHeb. 3, 9. Petta er eiginlcga sagt um
Israelsbörn; hefðu þeir á dögum Jósúa í
sannleika trúað og þjónað drottni, þá
hefði hann leitt þá til hvt'ldar, til sælu í
Kanaanslandi þá hefði sá tími orðið
dagurinn, þá er guð hefði leitt þau til
til sælu eða hvíldar, en þegar þeir gátu
eigi inngengið til sælu og hvíldar, »þá
hefur hann að nýju ákveðið vissan dag,«
til þess vér getum inngengið í þessa
hvíld; en þessi dagur er »dagur hjálp-
ræðisins« (2 Kór. 6,2;) það sýnir post-
inn með því að vitna í Sálm.Dav. 95, 8.
þessi »dagur« stendur nú yfir. I’eir, scm
trúa, innganga nú til hvíldar (sbr. Matt.
11,28), en þó verður hvíldin ekki fullkom-
in, fyr en allt er orðið nýtf, og engin
bölvun sé framar til; um þetta talar
postullinn, þegar hann segir 1' Heb. 4, 9,
að hvíldin enn þá sé »guðs fólki eftir-
skilin.«
Sumir, er leitað hafa árangurslaust
eftir sönnunum í nýja testamentinu fyrir
þeirri kenningu, að hvíldardeginum sé
breytt frá sjöunda í fyrsta dag vikunnar,
hafa þózt finna stoð í þeim orðum í
Heb. 4, 8, er segja, að Davið hafi talað
um »annan dag.« En að þetta sé ein-
tómur tr.isskilningur sést á því, að Davíð
talar alls ekki um neinn hvíldardag (sbr.
Sálm. 95,8, heldur aðeins um að forherða
ekki hjarta sitt, og þegar um það er að
ræða, þá er það eins alvarlegt alla daga
vikunnar. Maður á ekki að forhcrða hjarta
sitt frekar á sunnudag en á mánudag.
En — eins og bent hefur verið á —,
meiningin er sú, að þegar mennirnir
vegna vantrúar ekki náðu að fylla þá
tölu, er sælan var ætluð, þá hefur guð
lengt náðartímann, »ákveðið annan dag«,
til frelsunar mönnum. »Kostum því
kapp.s, að ná inngöngu í hvt'lda þessa, svo
að engin falli á viðlíku vantrúar dæmi«
Heb. 4, u.
Bölsbót.
Pótt eg sára þyrnibraut
þræði’ á æfi minni,