Frækorn - 26.09.1902, Page 3

F R Æ K O R N.
Hafðu svo, Svafar minn, himinn og jörð,
og heilsaðu vinanna glaðværu hjörð.
Sólin cg gltðin cg h; mingjan holl
helgi hvern dag ykkar skínandi koll!
[Úr hinni nýju útgáfu Ljóðmæla skáldsins.]
Friður
~w~
Þessi eilífi djúpi friður, sem er heilög
einveldiseign háfjallanna. Þar ríkir og
ræður hin mikla þögn og spilar á titrandi
þögula strengi hinn hugbindandi friðar-
söng sinn, — svo »ensomhedens store
sang bruser for dit ore,« — og þó er
hún þögul og djúp eins og táralaus
sorg.
Súlur! Fagrar standið þið í fjalla-
þyrpingunni og terið háu hvelfinguna
bláu, sem er þakið yfir kirkju guðs —*
hinni brosfögru Eyjafjarðarsveit. —
Eins og stórt táravott auga blikar »Poll-
urinn«, vafinn grasmjúkum örmum, og
áin silfurtær í ormbugðum armar hólma
og nes. — Hún er eins og blóðrík slag-
æð frá heitu hjarta.
En þið eiuð háaltari í fegurstu kirkju
íslands! Þar er hátt undir þakið og vítt
millum veggjanna.
Og sjálfur guð er prestur.
Og fártrylltur fjallastormurinn er hið
sjálfhreyfa, orgel, sem spilar þúsund
röddum hinn volduga lofsöng sinn hátt
yfir öllum heimi. Eins og fínasta dolce
píanissimó byrjar það með leikandi tónj
um í öllum orgelpípunum smáu, holum og
glufum og örfáurn blómum, en vex í
forte og fortissimó, staccató, hvæsandi,
ólgandi og beljandi í hinum stóru org-
elpípum, gjótum og gjám, vex, vex til
kraft og hraða og verður að alheims-
músík, sem fyllir himingeiminn með titr-
andi, skjálfandi tónaveldi.
Svo deyr það út, eins og andvarp,
dólórósó pianó, píanissímó. Deyr.
£n sál þín skelfur eins og smáfugls-
barmur í kattarklóm, skelfur fyrir töfra-
mætti alheims-kyrðfrinnar, og fyrir aug-
liti guðs. Því að í einveru háfjallanna
finnur maður sjálfan sig — og guð.
115
Langt niðri, djúpt, djúpt, bærast örlitlir
svartir púnktar. Aftur og fram. Fram
og aftur. Friðlausir, án hvíldar. Það
er manneskjan, eins og hún er.
— Lítil — og — svört. _
En á háfjallinu finnurðu kannske fyrst
til þess, að þú elskar þessa svörtu
púnkta.
Því hafdjúp hugsun, alvara og ást er
ræðuefni súlnaprestsins.
Þú, sem ert úngur, farðu til fjallanna,
hátt, hátt, hafirðu tíma til þess. Ertu
sjúkur og sár, er sál þín þreytt, þá farðu
til háfjallanna. Teigaðu himinsins hrein-
bláu lind þér til heilsubótar, laugaðu sál
þína hvíta og hreina í uppsprettu eilífrar
ástar og fegurðar; og þú munt finna, hve
hjarta þitt verður fullt af ást, barnsglaðri,
hughreinni ást til landsins, sem guð
gaf þér — að vísu nakið og bert eins
og nýfætt barn, — en þó svo endalaust
ríkt í allri sinni nöktu fátækt, svo
fagurt og ríkt, af því það er þitt. —
Þitt og mitt, —
Og af því þú elskar landið, þá elsk-
arðu h'ka aumingja svörtu púnktana. Og
þú sérð þau öll, þessi augu. Leitandi,
starandi. Og fyrir aftan hver augu brenn-
ur og skelfur ein sál í sjúkri leit eftir
farsæld og friði,
O, herra, minn Guð, hve heitt eg óska,
að allir sjúkir og sorgmæddir á sál og
likama fengju að koma til háfjalla-
geimsins örlitla stund. Hvíla við al-
heimsins stóra barm, _ vafðir örmum
himingeimsins, — og finnahans stóra ástar-
þrungna hjarta slá við vorn eigin litla
barm.
*
* *
Og ertu ungur og frískur og sterk-
ur, þá lát víðsýnið lokka þinn heita
hug og fjallið og steininn stæla fót
þin’n, og fjallvindinn hita og kæla þitt
unga ólgandi blóð,
_ Og hlustaðu svo vel eftir ræðunni.
Því hafdjúp hugsun, alvara og ást er
ræðuefnið í kirkju háfjallanna.
Súlum 20 —7— 02.
w.í Bjarka.
©'■OO OCJ'jS