Frækorn - 31.05.1905, Blaðsíða 5

FRÆKORN
89
stóðst átindi Heklu
hám
og horfðir yfir landið
fríða,
þar sem um grænar
grundir líða
skínandi ár að ægi
blám,
en Loki bundinn beið í
gjótum
bjargstuddum undir
jökulrótum;
þótti þér ekki ísland
þá
yfirbragðsmikið til að
sjá?
Jónas Hallgrímsson.
HEKLA.
BREIÐAFJARÐARDALIR.
(Lausir drœttir).
I.
Fagrahvel gull-litar runna og rósir,
rikja i dölunum blómknappar ijósir.
Hollvættir krjúpa við háfjallarnt.
Náttúran fjölbreytt, í fegursta skrúða
fjall-lendur silfrar með vordaggar úða;
neðar ris löðrið við fjarðaritu fót.
Skóguriun breiðist um brekkur og hlíðar,
blœrinn sig vefur um greinarnar friðar,
óma í suðrinu söngfugla Ijóð.
Smágresið unir við yljaðan mosa,
árdögg og fegurð á rósunum brosa.
Suða við gjárbarma giljanna hijóð.
cf að sól i heiði skin
oggyllir lindír, gnípur, kletia
grœnan dal og fjörðinn slétta.
Langt er síðan ástsœl Unnur
átti megin héraðsins;
breytt er síðan Björn var kunnur
bœndum sunnan fjarðarins.
En áar vorir ekki gleymast,
eldi roðin nöfnin geymast.
Hér er mörg ein hetja alin,
hér var það, sem Daði bjó.
Förurn inn í fjallasalinn
fram hjá grœnni mosató;
þarna undir þessu felli
þröngvað Jóni var i elli.
Lœkirnir fossandi falla til sjávar,
frammi við andnesin renna sér mávar
og hlakka of œtum við sœvotan sand.
Hjarðirnar dreifast frá hnúkum tíl stranda
hyljina laxarnir kljúfa að vanda;
krökt er af œðum við eyjanna-band.
Kvikt er í Dölum og bœir i blóma
blasa við sjíu í vormorgun Ijóma;
stirnir á engi og algróin tún
Börnin hjá fiflum og blágresí sitja
berjunum safna, — og hreiðranna vitja.
Smalarnir hóa, svo bergmálar brún
Hjarðarholt ber þar af býlunum öllum
beltað með skógrunnum ásum og stöllum,
hér hafði aðsetur Ólafur pá.
Rausn hans og stitling var demöntum dýrri,
dygðin og mannúðin vorylnum Itlýrri.
Ast bjó í hjarta, en eldur á brá.
II.
Sœldahérað sögurika
söm er en þá fegurð þín.
þú átt eflaust engan líka
Blasa við dalir
Breiðafjarðar.
Töfrar augað
tign og fegurð;
fornar minningar
fjötra sálu
við ótal marga
merkisstaði.
Sé ég svipmikinn
Svínadal
mara í geislum
morgunsólar,
lcynist þó skuggí
við háa hnúkinn,
þar sem Hafragil
fellur fram.
Heyrist gráthljóð
í golu dagsins,
tárfella björg,
en titrar hrísla;
III.
þrungin sorgarljóð
syngur gilið
yfir blóði
úr œðum Kjartaus.
Stefnir hugur minn
heim að Laugum,
situr þar hefndin
og hlakkar dált ;
komumanni
kveður i eyra
hryðjuverk
Bollabrúðar.
Skamt er til Hjarðar-
holts að lita;
lifa þar dísir
liðinna alda,
lárast þœr yfir
Hrefnu harmi,
en víðfrœgja eldmóð
Ólafs pá.
Hallgr. Jónsson.