Frækorn - 15.09.1905, Blaðsíða 5

FRÆKORN
141
ástandi. Hinir þrír hebresku ungling-
ar mundu aldrei hafa notið persónu-
legrar návistar og kraftar guðs sonar,
ef þeim hefði aldrei verið kastað í
eldsofninn. Dan. 3, 25. Guðs kær-
leiki verður aldrei eins mikill og ein-
mitt á stundum reynslunnar. Kristur
er bróðirinn, sem talað er um í Orðskv.
17, 17.
3) Til að gefa börnum sínum tilefni
að vegsama sig, bæði með hlýðni,
þolinmæði, undirgefni og gleði í þraut-
unum og afleiðingum þeirra síðar á
lífsleiðinni. Sálm. 119, 67; Es. 24,
15; Matt. 21, 19; Post. g. 9, 16.
4) Til að geta haft meðlíðun með
þeim sem standa undir reynslunni,
eins og Kristur kendi það. Hebr. 4, 15.
Drottinn lætur aldrei neinnafsínum
ganga aleinan gegnum hinn glóandi
ofn. Hann heldur ætíð loforð sín.
Es. 42, 2.
Vér eigum ekki að eins að sýna
undirgefni í mikilli reynslu, af því vér
hljótum, en gleðja oss yfir því að vér
megum álitast verðugir til þess. Sadr-
ak, Mesak og Abednego sungu guði
lofsöng mitt í loganum (þannigstend-
ur í hinumapokryfisku bókum: »Söng-
ur hinna þriggja .manna í eldsofnin-
um«), og Páll og Sílas gjörðu hið
sama í fangelsinu í Filippiborg. Post.
g. 16, 25. Guð þekkir leiðina út frá
vorum þrautum. Opb. 2, 10.
Látum oss hafa það hugfast, að
heimurinn veitir oss eftirtekt, meðan
við göngum gegnum eldsofninn, og
af voru háttalagi munu þeir dæma
guðs náð. Hann mun annaðhvort
verða heiðraður eða vanheiðraður
Sal. 50, 15.
Hin mesta eldraun endar með upp-
hafning. Dan. 3, 30; Opinb. 7, 11.
»Pví eg er þess fullviss,að hvorki dauði
né líf, hvorki englar né höfðingjadæmi
né völd, hvorki hið nærveranda né eftir-
komanda, hvorki hæð né dýpt eða nokk-
ur önnur skepna mun geta skilið oss við
guðs kærleika, sem er í Kristi Jesú, vorum
drotni.« — Páll postuli.
Fram.«
Svo nefnir Jónas Guðlaugsson kvæði
eftir sig, sem vér leyfum oss að birta hér
í heilu lagi, um leið og vér gjörum við
það fáeinar athugasemdir:
Eins og lítið tár, eins og lækur smár,
sem læðist hulinn und klettarótum,
sem að vex þó ótt, og sem fríkkar fljótt,
unz senr fljót ’ann brýzt út úr holum gjótum.
Þannig byrjar smátt alt, sem horfir hátt,
alt, sem hrindir fram til þess þarfa’og bjarta,
unz sembergmálsorðjSemaðberst umstorð,
það brýzt með kraft’ inn í sérhvert hjarta.
Inst í mannsins sál er sem brenni bál,
er sem blundi kraftur og vonir heitar,
sem að hrinda fram til þess hámarks fram,
sem að hjartað þráir og sálin leitar.
Andans eilíf þrá, sem er helg og há,
er að höggva böndin af fótum manna
og að sigra’ alt lágt og að hefjast svo hátt,
sem að hæst má ná í því rétta’ ogsanna.
Gegnum villu’ og tál, gegnum blóð og bál
liggur brautin sú, er til marksins stefnir,
og sú sveit er fá, sem að stefnir á,
þó mun sækjast hverjum, er heit sín efnir.
Hver sem hefir dug, skal með hetjuhug
og með hreysti’ leggja’ á djúpið svarta,
þó það byrji smátt, sem að horfir hátt,
það sem hrindir fram til þess þarfa’ og bjarta.
Pví eitt máttarorð, sem að yfir storð
meður afli sannleikans boðskap kennir;
það er neisti smár, sem um öld og ár
tendrar eilíftbál, sem hið feyskna brennir!
Hvað er bjart og hátt, og hvað hefir mátt
til að hrinda fram til þess þarfa’ og sanna?
Pað er frelsisljós, sem er lýðsins hrós,
og sem Iífgar fræin í hjörtum manna.
Ekkert fagurt ljós, engin fögur rós,
engin frjómögn þau, sem hið góða næra,
lífna’ á þrældómsbraut, heldur þungi’ og
þraut,
og þau þjóðarmein, sem að heiminn særa.