Frækorn - 25.04.1906, Blaðsíða 3

FRÆKORN
131
staðfesti alla villu og heilabrot liðinna
og yfirstandandi aldar, sem hafa ver-
ið og eru jafn lítilsverð og léttvæg,
eins og sápubólur, sem börn blása,
einungis til að hverfa í loft upp og
verða að engu.
Heilög ritning byrjar á því að skýra
frá athöfn, sem enginn hefir veriðfær j
um að hrekja, þótt nöfn þeirra, sem
það hafa reynt, séu ótöluleg. Athöfn- j
in er þetta: »í upphafi skapaði guð
himin og jörð.«
Fyrsta vers biblíunnar talar um
sköpunina, sem framleiðing hins efn- j
islega alheims einhverntíma í liðinni
tíð og án þess að tiltaka tímann. Par
er að eins sagt, að fyrsta athöfn guð- j
dómsins, að því er snerti alheiminn,
var sú, að skapa hirnin og jörð.
í öðru versinu, þar sem sagt er, að
»jörðin var í eyði og tóm*, er bein- I
línis kent, aö tímabil hafi liðið á milli i
hinnar fyrstu sköpunar og fyrsta dags- j
ins af hinum 6 sköpunardögum. Til
þess að sýna, að slík útlegging á
hinum heilaga texta sé leyfileg, þarf
eigi annað en vitna til Jósefusar og
Dr. Dathe. Jósefus segir: »í upphafi
skapaði guð himin og jörð«, gefið j
nákvæmar gætur því, sem á efúr fer:
»En þegar jörðin kom ekki í Ijós, en
var hjúpuð svörtu myrkri, og vindur
blés á yfirborði hennar, þá bauð guð :
Verði Ijós.«
Hér er augljóslega gert ráð fyrir
millibili á milli sköpunar efnisins og
hins fyrsta sköpunardags, þar sem j
er, að jörðin kom ekki í Ijós, þótt j
sköpuð væri, þangað til skipun skapar- j
ans hljómaði: »Verði ljós.« Pegar
þetta er borið saman við orð Dr. !
Dathe, þar sem hann leggur út tvö
fyrstu versin í fyrstu bók Móse á þenn-
an hátt: »í upphafi skapaði guð him- j
in og jörð; en síðar varð jörðin auð«, '
— þá getur enginn maður efast um,
að milli þessara tveggja atburða hafi
verið tímabil, sem vér vitum ekkert
um. En ef menn kannast við þetta
millibil, þá er það alt og sumt, sem
til þarf, til að samrýma hinar nýjustu
uppgötvanir jarðfræðinnar við frásögu
Móse.
Bæn trúads unglings.
Lag : Rísupp, mín sál, og bregð nú blundi.
Ó hvað eg þrái, guð minn góði,
að geta haldið eiðstafinn!
Pú frið í þínu bjóst mér blóði
við borð þitt sæti, Jesú minn,
Minn veika styrk þú unglingsarm
og að mér hlúðu við þinn barm.
Eg veit eg ávalt á að biðja
um aðstoð þína, drottinn minn,
mér svo að hepnist öll mín iðja,
og æ eg stundi vilja þinn,
en forðist heimsins freistni’ og tál,
svo frá þér ei mín villist sál.
Ó, bú mig sönnum bænaranda,
og bljúgann gjör þú huga minn.
Og bend mér upp til Ijóssins landa,
að Ijómann dýrðar sjái’ eg þinn.
Ó, ljúfi Jesú, lýs þú mér.
Mig langar til að fylgja þér.
Mig, góði Jesú, styrk að stríða
og starfa fyrir ríki þitt,
Þinn himneska og helga anda
í hjartað unga send þú mitt.
A þínum vegum þá eg vinn,
í þínu nafni, Jesú minn.
Á.J.
Ekki >skynsamlega talað*
er það af ritstjóra sÞjóðviljans* að
gefa það í skyn, að »Frækorn« dæmi