Frækorn - 14.06.1906, Qupperneq 2

186
FRÆKORN
er talað hér? Lesum tvö fyrstu versin í
1. kap., og þú munt sjá, að postulinn
skrifar til hinna »heilögu«, til »hinna
trúuðu í Jesú Kristi.« Kristur elskar hinn
einstaka, ekki einungis söfnuðinn sem
heild, heldur hvern einn í söfnuðinum
sem sérstaka veru. Eg veit ekki hvort
lesari minn hefir sömu huggun af þessu
sambandi, eins og eg hef. Eg fagna yfir
því, að eg sem einstaklingur stend í per-
sónulegu satnbandi við Jesúm, að hann
ekki einungis elskar mig, sem einn með-
lim af söfnuði sínum — þeir eru margar
milliónir — heldur elskar hann mig sem j
einstakling. I’etta kemur enn skýrara j
fram í Gal. 2, 20. »Eg er með Kristi
krossfestur, eg lifi nú ekki framar heldur
lifir Kristur í mér. En það eg nú lifi í
holdinu það lifi eg í trú guðs sonar, j
sem elskaði mig og gaf sig sjálfan út
fyrir mig.« Hann elskaði söfnuðinn og
gaf sig sjálfan út fyrir hann, lesum vér í
Efes. 5, en hin áður tilfærða ritningar-
grein sýnir, að hann lt'ka elskar hvern
einstakan nteðlim í söfnuðinum.
Pað er verulegt einstaklingssamband
milli vor og hins dýrðlega, upprisna,
brátt afturkomandi Krists. Eg segi brátt,
hvað brátt veit eg ekki, en undir öllum
kringumstæðum mjög brátt, eftir tíma-
reikningi eilífðarinnar, hvernig sem það
verður eftir okkar reikningi.
Hinn brátt afturkomandi Jesús elskar
mig, ekki einungis oss. Eg er glaður
yfir því hann elskar oss. Eg fagna af
því hann elskar mig, ekki einungis oss.
Ekki vegna þess að aðrir séu minna
verðir en eg, heldur af því að annara
samband við Jesú er mér ekki eins per-
sónulega viðkomandi eins og mitt eigið.
Svo snúum vér ossaðjóh. 13, 1. »En
fyrir páskahátíðina, þareð Jesús vissi að
hans stund var komin að hann færi úr
heiminum til föðursins, og af því hann
hafði elskað sína, sem voru í heiminum,
elskaði hann þá til enda.«
Lærisveinar Jesú.
(Eftir E. G. White.)
Jesús valdi sér lærisveina af flokki
ólærðra fiskimanna. Gjörði hann það
af því, að þeir höfðu ekki verið frædd-
ir um neinar rangar og ósannar sið-
venjur þeirra tíma eða orðið fyrir á-
hrifum af þeim. Hæfileikar þeirra voru
þeim meðfæddir. Reir voru í sann-
leika þeir menn, sem hann gat frætt
og mentað, og með því gjört þá
hæfa að takast á hendur það starf,
sem hann ætlaði þeim. Margir eru
þeir menn, sem daglega ganga að
sínu óbreytta og almenna starfi án
þess að liafa hugmynd um að þeir
hafa fólgna í sér þá hæflleika, sem
myndu setja þá á bekk með heiðvirð-
ustu og mestu mönnum í heiminum ef
þeir væru notaðir. Pessa sofandi
hæfileika þarf að vekja með lipurð
og nákvæmri eftirgrenslun. Rannig
var því varið með þá, sem Jesús valdi
sér fyrir lærisveina. F*eir öðluðust
sína andlegu þekkingu frá honum
fyrir hið innilega samband, sem var
milli þeirra og hans. Hinir lærðu
menn í heiminum, hafa hvorki fyr
né síðar haft slíkan kennara. Pegar
lærisveinarnir höfðu notið fræðslu frels-
arans, voru þeir ekki lengur fáfróðir
og ómentaðir. Reir voru orðnir líkir
honum í skoðunum og lyndiseinkunn-
um. Allir, sem kyntust þeim, urðu
þess brátt varir að þeir höfðu verið
með Jesú.
Rað er ekki hin mikla og marg-
breytta mentun, sem eingöngu veitir
sanna þekkingu. Sönn þekking fæst