Frækorn - 14.01.1910, Blaðsíða 2

2
Öllum þessum mönnum kunnum
vér hinar beztu þakkir.
En þar sem blaðið á margar þús-
undir króna útistandandi hjá kaup-
endum og útsölumönnum, biðjum
vér alla þessa menn aö sýna oss
skil sem fyrst.
Ef þeir vissu, hvílíka erfiðleika
óskilsemi þeirra bakar útgefanda,
þá tröúm vér ekki öðru, en að þeir
murtdú skjótféga senda oss þáð, sem
úti stendur.
Um leið og vér þökkum öllum vel-
unnurum blaðsins nær og fjær fyrir
alla auðsýnda veivild og góð við-
skifti, óskum þeim öllum af hjarta
GLEÐILEQS NÝJÁRS.
Ritstj.
Hvaö líður þinm
rekiiingsgerð?
Eftir Otto Funcke.
Frh.
En — svo eg komi aftur að
reikningsjöfnuðinum — því um
hann hefi eg nú dálítið sérstaklegt
að segja, — þá er ekki hægt að lá
hyggnum húsbónda, þó hann leggi
saman og dragi frá í sínum jarð-
nesku efnum við áramótin; hann iná
ekki vera sá auli, að hann hugsi,
að þar sem eitthvað er, hljóti eitt-
hvað að halda áfram að vera, og
þangað sem ekkert er, geti heldur
ekkert komið. Því sé það orðtak
satt, að þar sem ekkert er, hafi keis-
arinn týnt rétti sýnum, þá er
það líka satt, að himnakonung-
urinn mun einmitt skapa eitthvað
þar, sem ekkert er, og hins vegar
gjöra það að engu, sem vill vera
eitthvað án hans.
Vér erum því á því máli, að það
sé næsta hyggilegt, að líta eftir reikn-
F R Æ K O R N
ingsjöfnuðinum í jarðneskum efn-
um; en heimskulegt væri að láta
sér fyrir því gleymast að líta eftir
reikn i ngsjöfnnði num í him-
neskum efnum, því auk vorr-
ar jarðnesku köllunar, þá höf-
um við líka himneska köllún, og
hún er svo miklu þýðingarmeiri
sem himinin er hærri en jörðin og
eilífðin leingri en þessi stutta 20,
40 til 60 ára æfi. Vér erum skap-
aðir fyrir eilífðina ög fyrir eilít'öina
eigum vér að starfa með guðs hjalp.
Sá sem gleymir því, er heimsk
ingi, þó hann svo væri prófessor
líka.
Hafið þér, kæru vinir, ekki gleymt
því heldur að gjöra reikning yfir
þetta himneska starf ? Það skal þeg-
ar fyrirfram tekið frain, að það get-
ur aðeins átt sér stað í einrúmi, kæri
vinur, í herberginu þínu, í kyrð og
næði; þú getur staðið, setið eða leg-
ið og þarft lieldur ekkert Ijós, ekki
nema opið auga, engar bækur, ekki
nema einlægt hjarta. Hafið þér,
meira að segja, nokkurntíma reglu-
lega borið saman, hvað út hefir
verið tekið eða inn hefir verið látiö,
lítið eftir, hvað var í sjóði í fyrra?
Hafið þér nokkurntíma lagt útsenda
og innkomna reikninga hvern hjá
öðrum? Já? Hvernig hefir atvinn-
an lánast? Er nokkur arður?
Æ, ef vér lítum á sjálfa oss, —
ef vér búum til tvo dálka og skrif-
um yfir ar.nan: Þetta hefir drott-
inn gjört, og hinn : Þetta hefi eg
gjórt, og tökum að reikna, telja og
leggja saman í eitt, þá megum vér
víst með hinum heilögu guðs
beygjaosstil jarðar og segja: Drott-
inn! Hundrað þúsund punda skulda
eg þér og get ekki borgað eitt. Á
þenna hátt verðum vér allir aumir
gjaldþrota-menn.
En vér viljum heldur ekki gjöra
reikninginn, eins og guð, faðir
miskunseminnar, gengi í reikning
við oss eins og mennirnir gjöra.
Nei, vér viljum spyrja, hvort hjart-
að mitt og hjartað þitt hafi orðið
staðfastara í náð guðs síðastliðið ár
og hreinn* en áður, hvort það hafi
vaxið að auðmýkt og sjálsafneitun,
hvort vér höfum lært að beygja oss
og fela oss drotni á vald með anda,
sálu og líkama? Hvort vort sjáifs-
traúst hafi minkað í verki og sann-
leika en vegsemd drottins aukist;
í stuttu máli; hvort vorum sál-
arhag hefir fari ð f ram eða aft-
ur, trú vorri og náðarástandi.
Vér höfum nú skipað öllum mönn-
um í fjóra flokka eða deildir; ef
einhver óskaði þess, þá gætum vér
eins skift þeim í tuttugu og fjóra
flokka, en það höfum vér nú ekki
ásett oss að gjöra þessu sinni. Þeir
fjórir hattar, sem vér höfum, munu
hér urn bil verða mátulegir hverju
höfði, þó að einhverju litlu kunni
að muna, því að hattar vorir eru
ekki gjörðir eftir nýjustu Parísar-
tízku og það tekur oss ekki svo sárt.
Taktu nú eftir hverjum þessum flokki
og nem þú af því, í hverjum flokk-
inum þú ert sjálfur, — það varðar
mestu.
Vér skulum þá byrja að ofan.
í fyrsta flokki sitja menn — og
eg vil vona, að margir af oss séu
þar á meðal! — sem reikna og
reikna, en vöknar um augu, svo
tárin falla. Ýmist líta þeir upp á
við eða inn á við í sitt eigið hjarta
Þeir geta í fyrstu engu kumið heim,
en síðan beygja þeir kné og segja
með Jakob ættföður Gyðinganna:
Drottinn! minni er eg aliri þinni
miskunn og trúfesti, sem þú hefir
auðsýnt þjóni þínum. (1 Mós. 32,
10). Þú hefir fyrirgefið mér all-
ar syndir og varpað sekt minni