Frækorn - 14.01.1910, Qupperneq 3

F R Æ K O R N
3
í hafsins djup. Þú hefir komið mér
til að fyrirverða mig meir og meir
fyrir sjálfum mér, en þú hefir líka
komið hjarta mínu á fastan grund.
völl í hjárta þínu. Drottinn, þú ert
trúr; öllu, öllu, sem mér hefir borið
að hendi, hefir þú snúið svo, að
náð þín og trúfesti hafi vaxið í
mínum augum. Drottinn! hvað hef
eg til þess unnið eða heimilið mitt,
að þú liefir leitt mig svo langt á
veg sem eg er nú kominn? Nú vil
eg glaður með góðum huga varpa
akkeri vonar minnar í þitt miskunar-
djúp. Eg veit eitt: það fer sem
auðið verður, en til dýrðar liggur
þó leiðin!
í fám orðum: Lofa þú drott-
in, sál mín!
Sælir eru þeir sem gjöra reikn-
ingin í ráðvendni og hreinskilni og
geta tekið nýja árinu studdir staf
trúarinnar! Guð er þeim borg á
á bjargi traust, hið bezta sverð og
verja.
Hver liefir nú hjarta og djörfung
til að telja sigtil þessa flokks? Eng-
inn má smeygja sér inn eða ímynda
sér ranglega, að hann sé í honum.
í kristindóminum tjáir enginn hugar-
burður né staðleysuhjal. Menn geta
að sönnu klætt sig einkennisbúnmg
Guðs hermanna og lært tungu Kana-
anslands; men geta glapið sjálfum
sér sjónir og varpað ryki í augu
hygginna manna; en þrátt fyrir það
verður þó hver og einn það sem
hann er. Þér hafið víst lesið þann
harða en gagnorða dóm, sem hinn
mikli konungur fellir í brúðkaupinu
yfir þeim gestum, sem smeygja sér
inn með hinum!
Skiljið nú hvað eg segi! Eg léti
heldur ósagt, ef mér væri um það
að gjöra, að segja eitthvað, sem léti
vel í eyrum. Vér höldum því
ekki fram, að þeir, sem hafa smeygt
sér inn séu allir eindregnir hræsnarar,
sem leiki andlegan sjónleikmeð
vitund og vilja, sakir einhvers jarð-
nesks ávinning. Nei, við slíka menn
fáumst vér alls eigi! En oss hefir
við og við gefist færi á að komast
að raun um, sérstaklega í þeimhér-
uðum, þar sem fagnaðarerindiðhefir
lengi verið flutt, og drottinn á sér
heilan hóp af vinum,að margir voru
þar innan uni, sem ekki voru kristnir
nema á vörunum. Það voru mein-
hægðarmenn, og jafnlyndir, fóru
með sínum kæra presti í sína kirkju
eða aðra þá staði, þar sem gottvar
að vera, og heyrðu, hvernig hinum
kristnu fórust orð; þeim líkaði það
vel og þóttust sjá, að það myndi
ágætt vera að tala svona og lærðu
með tímanum sömu orðtökin; að
nokrum tíma liðnum frá því hugðu
þeir, að sömu orðin væru orðin
verulegur sannleikur í munni þeirra
sjálfra. En sundurkraniið hjarta
þektu þeir ekki, og þar af leiðandi
þektu þeir heldur ekki miskunsemi
guðs, hvað mikið sem þeirsvogátu
talað um hana með öðrum.
Hver og einn prófi sjálfan sig,
hvort Kristur lifir í honum, eða
hann hefir aðeins málaða dýrðlings-
tnynd af honum á vegnum hjá sér,
(Matt. 7, 26—27). Sami munur á
sönnum trúmanni og meinhægunt
prestkristnum eða kirkjukristnum
manni, eins og á bjartri ogblikandi
kvöldstjörnunni og gömlum grútar-
lampa! Því að prestkristinn er hver
sá maður, sem tekið hefir prestinn
sinn í staðinn fyrir Krist, en trúaður
maður segir með djörfung og sigur-
fögnuði: Kristur er mitt líf! Vér
réttum í fullum trúnaði bróðurhönd
hverjum þeim, sem er í fyrsta flokki,
það hefir heldur ekki verið ætlun
vor, að særa nokkurn mann með
orðum vorum; en af því að við
höfum svo mikið saman við aðra
að sælda, þá sjáum vér líka svo margt,
sem vér helst ekki sæum annars,
og svo erum vér ekki í rónni, fyr
enn vér erum búnir að segja það.
Nú skulum vér virða þáfyriross,
sem eru í öðrum flokki og gjöra
reikninginn upp við þá. Hvaða
menn eru það, sem eru i þeim flokki?
O, það eru elskulegir menn og handa
þeim höfum vér ekki nema sæla
huggun! Þeir gjöra reikninginn ineð
titrandi hendi og segja að endingu
í einu orði: Ó, aðeg ætti frelsara!
Þér standa enn álengdar og spyrja:
Drottinn Jesús, megum við líka koma!
Vér höfum nú mist alt það, sem áður
var oss til yndis og fagnaðar, en
vér sjáum að í þér býr fylling alls
fagnaðar; megum vér líka koma til
þín? Hjá þessum mönnum er hið
ganila afmáð, en alt er samt ekki
orðið nýtt. Þeir gleðjast að sönnu
yfir drotni með ótta og titringi, en
gleðina í drotni eru þeir ekki búnir
að öðlast. Þeir standa í forgarðin-
um og finst þeir vera of aumir til
að ganga inn í helgidóminn. Þessir
menn eru margir, og vér gjörum
með gleði upp reikningana tneð þeim:
Guði sé lof og vegsemd fyrir það!
Þ^í að vorið er fegursti tíminn!því
flytjum vér þann fagnaðarboðskap
öllum þeim, sem eru eru í öðrum
flokki: Liftið höfðum yðar, þvf að
lausn yðar er í nánd! Vonist og
bíðið eftir drotni! Hann beið lengi
eftir yður og þráir þá stund, að
hann geti þrýst yður að hjarta sér
og endurnært yður með kossi. Því
er líkt háttað og fyrir Jósep, þegar
hann varð að stilla sig fram fyrir
bræðrum sínum, því að annars hefði
hann óðara fallið þeim um háls;
han lét ekki á sér ftnna gekk fyrst
út einusinni og grét gleðitárum, unz
han að lokum lét upp hið sanna