Frækorn - 15.07.1910, Síða 6

78
F R Æ K O R N
Mikilvægt líf.
Atrfði úr Iffl D. L. Moody’s,
ræðuskörungslns mlkla.
Eftir dr. Torrey.
Frh.
Fyrir fáum hafa eins margir heð-
ið og fyrir honum; en mikið af
hamingju hans var einmitt fyrirbæn-
unum að þakka. Sumir segja: »Aldr-
ei mun Moodys líki koma aftur fram«.
Og samt mun hann koma fram, líki
hans í öllu verulegu, svo framarlega
sem bænir eins margirageta samein-
ast um nokkurn mann annan. Hinar
miklu trúarvakningar Moody’s á Eng-
landi, Skotlandi og írlandi á árunum
1873—1875 áttu meira rót sína að
rekja til hins merkilega bænalífs, sem
hann knúði menn til, heldur en til
hinnar aðdáanlegu prédikunar hans.
Hann yfirsteig margan örðugleika
með krafti bænarinnar. Þegar ókleif-
ar hindranir stóðu þvert um allar
leiðir fyrir honum, hve oft sagði hann
ekki þá: »Við skulum biðja guð
að hjálpa okkur með þeíta!« Og
hve auðveldlega leiddi hann oss ekki
fram til fundar við sjálfan hinn al-
valda guð, og með hvílíkri barns-
iegri djörfung bar hann ekki vand-
ræði sín upp fyrir honum! Þá var
sigurinn unnin. í fyrra sumar mætti
fyrirtæki nokkurt, sem okkur báðum
var mjög hugleikið um, óvæntum
tálmunum. Hann kom þá einn dag
heim til mín ogsagði: »Miglang-
ar til að þú ríðirút með mér. Með-
an við riðum eftir heimleið elskhug-
ans, vorum við að tala um þetta
málefni; og þegar við komum þar
að kyrlátum stað nokkrum,feldi hann
taumana og sagði: - Nú skulum við
biðjast fyrir«. Því næst snéri hann
sér til guðs í innilegri hjartnæmri
bæn, og þá voru tálmanirnar yfir-
unnar. Fyrirtækið hefir blessast síð-
an mjög vel. — Á þennan hátt sigr-
aði hann tálmanir, með þvíaðleggja
alt á vald hans, sem ekkert er um
megn.
Með fulltingi bænarinnar aflaði
hann sér einnig fjár fyrirguðs mál-
efni. Sumir sögðu, að hann »rakaði
saman peningum«, og það var satt;
en athvarf hans í þeim efnum var
hjá guði og bæninni. Meðan heims-
sýningin mikla stóð yfir sagði hann
eitt sinn þegar innra ráðið settist
undir borð: »Við þurfum að fá
7000 dcllara í dag til starfsins, þar
af eru 1000 komnir. En eg veit
ekki, hvar vér eigum að fá 6000
dollarana sem vantar; en við megum
til með að fá þá; — við skulum
biðja um þá áður en við mötumst«.
Með barnslegu trausti til guðs bar
hann því næst þetta mál upp fyrir
honum í bæninni. Síðan töluðum
við lengi um starfið yfir borðum.
En áður en máltíðinni var lokið, var
drepið á dyrnar, og var Moody rétt
skeyti sem hann opnaði og las; en
síðan afhenti hann mér það og bað
mig að lesa það svo hinir heyrðu.
Það var á þessa leið:
»D. L. Moody!
Viniryðarhafa hafiðsamskot handa
starfi yðar í Chicagó á samkomunni
í morgun. 6000 dollarar eru komnir;
meira síðar. H. M. Moore.«
Moore sagði mér síðar, að þegar
leið að lokum morgunsamkomunnar
hafði dr. Gordon, sem hafði forsætið,
sagt við sig: »Mér finst á mér,
að Moody þurfi á peninguni að halda
til starfsins í Chicagó; hvernig lízt
þér á að við hefjum samskot?«
Hann var því samþykkur og árang-
urinn var sá sem eg gat um. Þessi
heillaríka tilfinning mun hafa gert
vart við sig hjá dr. Gordon einmitt
á sömu stund, sem vér krupum á
bæn í Chicagó.
Einu sinni fyrir nokrum árum fann
Moody alt í einu, að hann vantaði
20000 dollara til skólanna í Norð-
urmörk (Northfield) og Chicagó, og
kom honum það á óvart. Hann
sagði engum frá því, en gekk fram
fyrir guð og bað hann um að gefa
sér þessa fjárupphæð: »Sendu mér
þessa 20000 dollara,* sagði hann,
»og sendu mér þá á þann hátt, að
eg sjái að þeir komi frá þér!« Pen-
ingarnir komu og það einmitt á
þann hátt að enginn trúaður maður
gat efast um það augnablik, að þeir
væru sendir af guði sjálfum. Moody
hefir veitt viðtöku mörgum miljónum
til ýmislegrar starfsemi, og hefir hann
aflað alls þessa fjár með bænum
sínum einum.
Hið áttunda atriði, sem vér sjáum
í lífi Moody’s, cr máttur trúarinnar.
Moody trúði því af öllu hjarta, að
drotni væri ekkert um megn, að
hann hefði bæði vilja og mátt til að
franikvæma stórvirki, og jafnvel nota
sig sem verkfæri til þess að koma
þeim fram. Og guð lét ekki trú
hans til skammar verða; því hann
lætur aldrei til skammar verða trú
þess, sem reiðir sig á hann af
öllu hjarta en ekki á sjálfan sig.
Moody hafði djarfa trú; þó svaraði
uppfyllingin í fylsta mæli til vonar-
dirfsku hennar.
Níunda atriðið er máttur Ijúf-
menskunnar. Hann vitnaði, oft til
þessara orða: »Trúin öðlast mest,
kærleikurinn vinnurmest, en lítillætið
heldurmestu eftir.« Sannleikur þess-
arra orða skein út úr öllu hanslífi.
Hann öðlaðist mikið fyrir trú sína
og hélt því með lítillæti sínu. Það
hefði verið auðvelt fyrir slíkan mann,
sem steig nieð risaskrefum frá um-
komuleysi og fátækt upp í heims-
frægð, að komast til hárra metorða;
en liann lét aldei undan þeirri freist-
ingu. Þegar eg kyntist Moody fyrst,
fyrir rúmum tuttugu árum síðan,
hafði enginn þáttur í framkoniu 'nans
eins mikil áhrif á mig eins og ljúf-
menska lians og lítiliæti. Hann tók
sífelt aðra fram yfir sjálfan sig. Hvað
eftir annað var ómögulegt að fá
hann til að prédika í Norðurmörk
af því hann langaði til að sitjasem
lærisveinn við fætur tveggja ungra
manna, á þrítugsaldri. Hann bjóst
við að geta lært af öðrum.
Han vildi ekki láta selja myndir
af sér, og áleit hann allan þennan
myndagang, sem nú tíðkast svo
mjög, vera hégómann einberan; og
er það rétt skoðun. Þegar hann
hélt síðast samkomur hér í borginni,
veitti eg því eftirtekt, að stúdent einn
hafði til sölu myndir af Moody.
Mig grunaði, að honum mundi mis-
líka það, og sagöi honum frá því.
»Hvað er þetta!« sagði nanngremju-
lega; »farðu og náðu þeim öllum
frá honum undir eins!«
Niðurlag í næsta tbl.