Frækorn - 09.09.1910, Blaðsíða 3

F R Æ K O R N
115
hefja kirkju vora úr niðurlæging-
unni, til þess hún gæti orðið oss
og þjóð vorri til blessunar, bjargað
henni úr andlegu og siðferðislegu
volæði. Styðjum skilnaðarmálið með
greind og gætni.
Það væri »andlegur fjörkippur«
og eigi ótímabær nú orðið. —«
Meðal kirkjulegra manna er þá
farið að verða sameiginlegt álit, að
aðskilnaður ríkis og kirkju sé orðið
tímabært og nauðsynlegt mál. Jafn-
vel ritstjóri »N. Kbl.« hefir oft talað
með aðskilnaðinum, og líkast til hefir
hann ekki breytt til í því efni, þótt
hann sé nú orðinn æðsti maður þjóð-
kirkjunnar.
„Samkyæmt viðteknum
hætú“.
i.
Aumari vitnisburð er varla hægt
að gefa barnaskirninni en sjálf hand-
bókin nýja — »Helgisiðabók ís-
ienzku þjóðkirkjunnar« — gefur
henni.
Við barnaskírnina á nú að játa
það beinlínis, að hún sé framkvæmd
samkæmt *viðteknum hætti kristinn-
ar kirkjn« (bls. 79).
Auk þess er í sömu andránni
minst á orð Jesú í Matt. 28, .8—20,
sem skírnarverjendurnir hafa orðið
að rangfæra til þess að að styðja
sitt mál. Því að í nýja testament-
inu finst enginn fótur fyrir ung-
barnaskírninni annar en röng út-
legging á fyrnefndum stað. Þar á
nú að koma því inn hjá mönnum,
sem er alveg spánnýtt, að menn
verði lærisveinar Jesú með því að þeir
— viljandi, eða óviljandi helst —
verði skírðir, meðan guðs orð talar
um að heyra orðið, trúa því, ganga
drotni á vald fyrir fúsan vilja manns-
ins sjálfs. Sarnber Mark. 16, 16.
En þá kemur siðvenjan — siðvenj-
an. »Samkvæmt viðteknum hætti«,
Það á að duga!
Það er margt fleira, sem varð að
»viðteknum hætti« í kristilegri kirkju,
er hún breyttist í kaþólska kirkju,
sem náði yfir heiminn; þá fóruýmsar
mannasetningar að komast þar inn
og verða að »viðteknum haetti«,svo
sem sunnudagshelgin, bænir fyrir
dauðum, dýrkun helgra manna og
þá fyrst og frems* Maríu meyjar,
hjátrú viðvíkjandi hlututn, er svo-
nefndir helgir menn hefðu borið o.
s. frv. Alt fór smámsaman að fá
hefð »samkvæmt viðteknum hætti«.
En það var ogerrangt eins fyrir því,
Jesús segir: „Þeirra dýrkan er
til einskis, er þeir kenna þá
lærdóma sem eru manna boð-
orð‘\ Matdi. 15, 9. — Þessi orð
frelsara vors eiga blátt áfram við
barnaskírnina og fleira, sem hefir
stoð að »viðteknum hætti«, en er í
rauninni inn komið í kirkjuna á frá-
fallstímum hennar. Slíkt þarf að
fara. Alt þess háttar er andlegu lífi
til niðurdreps, en að fylgja guðs
orði, og því einu, verður oss til frels
unar og eflir og styrkir oss í guðs
þjónustu, og það er eini vegurinn,
þar sem vér getum haft fullvissu
um velþóknun drottins á guðsdýrk-
un vorri.
í næsta tölublaði skulum vér líta
svolítið á skírnarmálið með tilliti til
sögunnar. Mörgum manni mun
vafalaust þykja fróðlegt að heyra
ýmislegt af því, sem Sagan talar
þessu viðvíkjandi.
Bækur,
sendar >Frækornum«.
Jón Trausti: Heiðarbýlið. Þriðji
þáttur: Fylgsnið. Rvík. 1910.
Kostnaðannenn Arinbjörn
Svcinbjarnarson og Þor-
steinn Oíslason.
»Frækorn« hafa oftar en einu
sinni minst á sögur Jóns Trausta,
og það lof, sem vér höfum borið
á þessar snildarlegu lýsingar á ís-
lensku þjóðlífi, á ekki síður heima
um þetta hefti, sem nú er út kom-
ið.
í þessu hefti finnur maður aftur
marga af þeim mönnum, sem hin
heftin fjalla um, svo sem Höllu,
Borghildi, Finn og Settu, o. fl. Og
maður finnur samhengi f viðburð-
unum; öllu er eðlilega lýst. Jón
Trausti á einkar-hægt með að lýsa
vel manneskjum. Auga hans er
skarpt, og maður fytgist vel með.
Aðalmaðurinn í »Fylgsninu«, sem
segir frá þjófnaðarbæli upp í Dala-
sveit, er Pétur á Kroppi. Frá hon-
um er sagt með svo mikilli ná-
kvæmni og í heild sinni tekið svo
vel, að undrun sætir. Frá sögunm
sjálfri viljum vér ekki segja, heldur
benda lesendanum á bókina. Hún
er þess verð, að vera lesin. Alvara
fylgir framsetningunni. Og hún
vekur mann til alvarlegra hugsana.
Ogmeirenþað: Hún víðkar sjón-
deildarhringinn, sýnir orsakasamband
í breytni mannanna, hvetur til sið-
ferðis, en hjálpar manni um leið
til að sýna þeim mönnum samhygð
og vægð, sem brotið hafa gegn sið-
ferðinu, eins og það er í heimin-
um.
Úr því að menn lesasögur, dæmi-
sögur úr lífi meðbræðra sinna, þá
er um að gera að þær séu sem
beztar. Góðar sögur koma í stað
lélegra og spillandi. Og því er það
gleðiefni, að ísland á Jón Trausta.
Yfirleitt er góður, hreinn blær yfir
öllu, sem hann ritar, og síðustu sög-
ur hans eiga þá útbreiðslu skilið,
sem þær eru farnar að fá.
Að eins iveir flokkar.
í rauninni eru að eins tveir flokk-
ar til í heiminum, og á dómsins
degi munu að eins verða tveir flokk-
ar: þeir, sem brjóta lögmál guðs
og þeir, sem hlýða því. Kristur
sýnir oss, hvað vér getum gjört, til
þess að sýna kærleika vorn til hans:
»Ef, að þér elskið mig, þá haldið
þér mín boðorð.« »Sá, sem hefir
mín boðorð og heldur þau, hann
elskar mig. En faðir minn mun
elska þann, sem elskar mig, og eg
mun elska hann og sýna mig hon-
um.« »Sá, sem ekki elskar mig,
hann varðveitir ekki mín orð, og
það orð, sem þér heyrið, er ekki
mitt, heldur föðursins, sem mig
sendi«. »Ef að þér haldið mín
boðorð, þá munuð þér halda minni
elsku, eins og eg hélt boðorð föður
míns og held hans elsku.« Jóh. 14,
15. 21. 24; 15, 10.