Frækorn - 16.09.1910, Page 3

F R Æ K O R N
123
Ekki skulum vér fullyrða neitt
frekara um það, hvort biskupinn sé
nú horfinn frá fríkirkjuhugsjóninni,
sem hanu áður veitti svo ágætt fylgi.
En oss er spurn:
Skyldi biskupsstaða í þjóðkirkju
ómögulega geta samrýnist sannleik-
anum um fríkirkjuna eða um afstöðu
kirkjunnar til ríkisins?
Þurfa endilega skoðanaskifti í frí-
kirkj-umálinu að verða hjá fríkirkju-
manni, ef hann verður biskup?
Vér getum ekki skilið það.
Prófsteiimmn,
Eftir E. O White.
Réttlæti er að gjöra rétt, og það
er eftir verkum ''orum, að vér allir
munum verða dæmdir. Verk vor
sýna hugarfar vort, sýna, hvort trúin
cr sónn eða ei.
Það nægir ekki, að vér trúum
því, að Jesús sé ekki svikari, og að
ritningin sé ekki munnmælasögur.
Það er hægt að trúa, að nafn Jesú
sé hið eina nafn undir himninum,
sem oss er boðið fielsi fyrir, og
samt ekki gjöra alvöru af þeirri trú.
Kristur þarf að vera frelsari sjálfra
vor. Það er ekki nóg, að vér trú-
um fræðikerfi lærdómsins um Krist,
eða það að hafa nöfn vor rituð í
kirkjubók. »Hver sá, sem heldur
hans boðorð, hann er guði staðfast-
lega sameinaður, og guð honum, og
af því þekkjum vér, að liann er
stöðuglega í samfélagi við oss, af
þeim ancia, sem hann hefir ossgef-
ið.« »Og á því vitum vér, að vér
þekkjum liann, ef vér varðveitum
lians orð.« 1. Jóh. 3, 24; 2, 3.
Þetta er sönnun fyrir afturhvarfi.
Það stendur á sama, hver játning
vor sé, svo framariega Kristur opin-
berast ekki hjá oss í réttlátum verk-
um.
í fjallræðunni sagði Jesús: »Ekki
munu allir þeir, sem til rnín segja:
Herra herra, koma í himnaríki, held-
ur þeir einir, sem gjöra vilja míns
himneska föðurs«. Matt. 7, 21. Sönn-
uniti fyrir einlægni og alvöru er
ekki fólgin í orðun, heldur í verk-
nm. Kristur segir ekki: »Hve mik-
ið talið þér meir en aðrir?« heldur:
»Hve mikið rneira vinnið þér en
aðrir?« Orð hans eru mikilvæg:
»Ef þér skiljið þetta, þá eruð þér
sælir, ef þér breytið eftir því.« Orð
eru gagnslaus, ef ekki samsvarandi
verk fylgja þeim.
Þetta er fræðslan, sem er gefin
oss í dæmisögunni um hina tvo
sonu. (Matt. 21, 28—32.) Sonur-
inn, sem sagði: »Herra, eg vil«,
þóttist vera trúr og hlýðinn; en
tíminn sýndi, að hann var ekki ein-
lægur. Elann elskaði ekki föður
sinn í sannleika. Þannig hrósuðu
farísearnir sér af heilagleika sínum,
en heilagleiki þeirra stóðst ekki próf-
ið, og Kristur sagði uni þá: »Eftir
verkum þeirra skulið þér ekki breyta,
því þeir bjóða það, er þeir sjálfir
ekki halda.« Matt. 23, 3.
Sjálfsréttlæti er ekki sannarlegt
réttlæti, og þeir, sem aðhyllast það,
munu verða að taka afleiðingarn-
ar af því að hafa haldið sér að
hættulegum svikum. Margir nú á
dögum segjast hlýða guðs boðorð-
um, en þeir liatr. ekki guðs kær-
leika í hjartanu þannig, að hann
geti streymt út til annara. Kristur
hvetur þá til þess að starfa saman
við sig fyrir frelsun mannanna, en
þeir láta sér nægja að segja: »Herra,
eg vil.« Þeir eru letingjar og gefa,
eins og sonurinn í dæmisögunni,
fölsk loforð. Þegar þeir ganga í
hóp með guðs fólki, takast þeir á
hendur hátíðlega skuldbindingu um
að hlýða guðs boðorðum og þjóna
guði; en þeir gjöra þetta ekki. Með
orðunum segjast þeir vera guðs
börn, en í framkvæmdinni afneita
þeir því. Þeir yfirgefa ekki vilja
sinn til guðs. Líf þeirra er svik.
Skipunin: »Gaktu í dag í vín-
garðinn,« er prófsteinninn á ein-
lægni einstaklingsins. Verður það
starf, en ekki einungis orð? Vilt
þú, sem hefir fengið köllunina, nota
hæfileíka þína, og starfa með ástund-
un og óeigingirni, fyrir eiganda vín-
garðsins? . . .
Áform guðs tneð forsjón ogstjórn
sinni er að reyna mennina og gefa
þeim tækifæri til að þroskast. Á
þennan hátt reynir hann, hvort þeir
séu hlýðnir eða óhlýðnir við boð-
orð sín. Vér getum ekki keypt oss
guðs kærleika með góðverkum, en
þau opinbera, hvort vér séum hlut-
takandi í þessum kærleika. Ef vér
felum sjálfa oss guði, þá munum
vér ekki starfa til þess að verðskulda
kærleika guðs. Guðs kærleiki er
gjöf, seni vér ekki getum verðskuld-
að, en þessi kærleiki mun, þegar
honum er móttaka veitt, verða
oss sjálfsögð hvöt til þess að hlýða
boðorðum hans.
Eina heilaga bókin.
Max Miiller háskólakennari í Ox-
ford sagði: »Þar sem eg hef nú
í 40 ár kennt Sanskrít við háskól-
ann í Oxford, er mér vonandi óhætt
að segja það, að eg hefi fremur en
nokkur maður annar í heiminum
varið tíma mínum til að kynnast og
rannsaka »heilagar bækur Austur-
Ianda«. Og eg verð að segja það,
að tónninn, sem hljómar þaralstað-
ar, ef eg mætti svo að orði kveða,
er — sáluhjálp fyrir verk vor. Þær
kenna allar að maður verði að vinna
sér inn sáluhjálpina, og verðið er
verk manns og verðskuldan.
Biblía vor, heilaga bókin vor frá
Austurlöndum, mótmælir frá upp-
hafi til enda þessari kenningu. Reynd-
ar heimtar hún einnig góðverk, og
heimtar þau enn skýrar og ákveðn-
ara en nokkur önnur »heilög bók«,
en þau eru hér ekki annað en vott-
ur og afleiðing af þakklátum hjört-
um. Þau eru einungis þakkarfórn,
ávöxtur af trú vorri. Þau eru aldrei
lausnargjald sannra lærisveina Jesú
Krists.
Lokum ekki augum vorum fyrir
því, sem fagurlega hljómar í öðr-
um »heilögum ritum«. En kennum
Hindúum, Búddistum ogMúhameðs-
trúarmönnum að það sé að eins ein
heilög bók frá Áusturlöndum, að
eins ein bók, sem getí verið hugg-
un á alvörutímanum, þegar hver
maður verður að fara aleinn yfir til
ósýnilega heimsins. Það er sú heil-
aga bók, senr flytur boðskapinn, sem
er vissulega sannur og móttökuverð-
ur fyrir alla, — snertir alla, menn
konur og börn — og ekki að eins
oss, sem kristnir erum, — aðjesús
Kristur er kominn í heiminn til að
gjöra synduga menn sáluhólpna«.