Frækorn - 14.10.1910, Page 2

146
F R Æ K O R N
drottinn haittt i 'hurfu úr aldjngarð-
inum í Fden og setti kerúbim tiF
að geyma veýuúi að lífsins tre. (Sjá
l.'Mós. 3.) "■■ ■■■
Jafnvel þð þessi frásaga, væri lík-
ing, hefir 'niin þó þann Ijósa sann-
leik í sér fólgirin, að Ádatfi og Eva
voru ekki ódauðieg af uáttúrunni,
liefdur hefðu þau orðið það, ef þau
hefðu staðist freistinguna og ekki
syndgað; því þá mundu þau fram-
vegis hafa haft aðgang að lifsins tré,
og þessvégná, að því er virðist, orð-
ið fær um áð »lifa eilíflega«..
Þegar þau vegna óhlýðni sinnar
voru skilin frá lífsins tré, voru þau
einnig svift þeim mögulegleika að
lifa eilíflega; þau hlutu að deyja.
Ouð vildi eigi, að syndugur og
óhlýðinn maður lifði að eilífu; því
í slíku ástandi gat hann eigi haft
umgengni við heilagan og réttlátan
guð, og með því hefði samræmi
sköpunarverksins að eilífu verið trufl-
að. Alvizka guðs og kærleiki opin-
beraðist þannig einmitt í því, að
maðurinn varð dauðanum undirorp-
inn, og var það eðlileg afleiðing af
broti hans. »Eins og syndin þess-
vegna kom fyrir einn mann inn í
heimínn og dauðinn fyrir syndina,
þannig er og dauðinn runninn til
allra manna, af því að allir hafa
syndgað« (Róm. 5, 12). Allir menn
eru þannig dauðlegir. En hinn
óend?nlega kærleiksríki himneski
faðir eftirskildi ekki mannanna börn
án vonar í hinu fallna, dauðlega
ástandi þeirra; þegar í Paradís opin-
beraði hann sína náðarsamlegu og
vísdómsfullu ákvörðun, sem hann
frá eilífð liafði gjört til að frelsa
mannkynið frá eilífum dauða. Aft-
ur var manninum veittur reynslu-
tírtii; áftur var honum veittur kost-
ur á að verða aðnjótandi hins eilífa
lífsins, sem ávalt, eins og heilög
ritning skýrir frá, er samfara óum-
ræðilegri sælu og hamingju.
Jesús sagði: »Eg er vegurinn,
sannleikurinn og lífið; enginn kem-
ur til föðursins, nema fyrir mig«
(Jóh. 14, 6). »Eg er kominn til
þess að þeir hafi !íf« (Jóh. 10, 10).
»í því var líf« (Jóh. 1, 4). Hann
hefir »í Ijós leitt lífið ogódauðleik-
uir neð sínum náðarlærdómi« (2.
Tíui. 1, 40). Ög hver, sem á hann
trúir, jglatasít. ekki, h^ld/ir hefír ájjft
lif (Jólí. T, -16; 6, 40)'. »f>vt að
laiíh syndarinnar er dauði, en náð-
argjöf guðs er eilíft líf íJfsújKristi
fwotríi. vdrnm «á (Róm. 6, 23). Og
* þega?t;.-K;ristur, vort líf, opi'nberast,
þá munuð þér og ásamt honum í
dýrð oþ.inberast« (Kol. 3, 4).
y; Engitt kenning kristindómsins er
þýðingat'mein né Ijósara sett fram í
heilagrt ritiúhgu en þessi, að það
sem maðurinn ekki öðlaðist á fyrsta
reynslutímabilinu, eða með öðrum
orðum, það, sem liann misti yið
syndafallið, geti hami,, öðlast fyrir
tilstyrk Krists, nefnilega ódauðleik
eða eilift líf í sameiningu við guð.
Þetta er einnig aðalmergur náðar-
boðskaparins.
I þriðju greininni ífræðum Lúthers
játum vér, að vér trúum á upprisu
holdsins og eilíft l;f«. Þessi fagra
játning gefur einnig til kynna hið
göfuga markmið hjálpræðisráðstöf-
unar guðs. »Líf og óforgengileg-
leika« eða ódauðleika hafa af Kristi
sjálfum verið leidd í Ijós með náð-
arboðskapnum fyrir Ádams dauð-
legu nfkomendum (2. Tím. 1, 10).
En einnig þessi ódauðleiki, sem
menn öðlast fyrir milligöngu Krists,
er skilyrðum bundinn. Hversvegna
skyldi guð þá hafa rekið mennina
úr Eden, og síðan gefið son sinn í
dauðann til aðfrelsaþá? OgKristur
er orðinn »undirrót til ævarandi far-
sældar« aðeins þeim, »er honum
hlýðnast< (Hebr. 5, 8. 9). Það er
liver'u orði sannara, að eilíft líf er
»guðs gjöf«, en þessi gjöf er skil-
yrðum bundin. »Hver, sem heyrir
mitt orð og trúir þeini, sem niig
sendi, sá hefir eilíft líf«; »en hver,
sem ekki hlýðnast syninum, skal ekki
sjá lífið«, sagði Kristur (Jóh. 3, 36;
5, 24).
Þegar A nokkurum stöðum er
sagt, að sá, sem trúir á soninn, hafi
nú þegar eilíft líf«, og aftur á öðr-
um stað, að hann »skuli öðlast
eilíft líf«, að hann skuli á efsta degi
»upprísa til eilífs lífs«, að »hinir
réttlátu skulu fara . . . til eilífs lífs«
og »sku!u fá kórónu lífsins«, þegar
Kristur komi, o. s. frv., þá er auð-
sjáanlega meint með því, að eins
t»g vér nú ÖPúm í yoninni frelsá()jf
(Róm. 8, 24, 25), þannig liöfum
vér nu fyrir trúna hið eilífa lífið;
en þetta >líf er falið með Kristi í
guöL, og »f>egar Kristur, vort líf-,
oþinberast, þá skuíum vér öðlast
hina óforgengilegu kórónu lífsins,
þá mun hið daþðlega íklæðastódauð-
leikanum og hið eilífa lífið verðéf
verulegt öllilm þeim, sem hafs. lifað
í trú guðs sonar. (Sjá Kol. 3, 3.'
4; 2. Tím. 4, 8; Jak. 1, ’2; 1. Kor.
15, 53.)
Haiðgjört svar.
Skömmu eftir að hinn alræmdi
guðsafneitari, Robert Ingersoll, hafði
fallið aumlega við ríkisstjórakosning-
una í lllinois, fór hann einn dag
með járnbraut milli Chicago og
Peoria, og eins og vant var, ta!aði
hann stórum orðum gegn kristin-
dóminum og auglýsti vantrú sína.
Eftir að hann hafði haldið þessu
áfram um stund, snéri hann sér til
rnaims eins í járnbrautarvagninum,
og sagði við hann: Getið þér
nefnt mér eitt einasta stórverk, sem
kristindómurinn hefir komið til leið-
ar?
Maðurinn fann enga löngun til
að fara í orðakast við hann og
svaraði þess vegna ekki. Þá stöðv-
aðist járnbrautarlestin við stöð eina.
Við þá kyrð, sem varð við, að
vagnaskröitið hætti, reisti áttræð
kona sig úr sæti sínu bakviðguðs-
afneitarann, lagði sínaskjálfandi hendi
á handlegg hans og sagði:
»Herra minn, eg veit ekki, hver
þér eruð, en eggetsagt yður frá miklu
dýrðlegu verki, sem kristindómurinn
hefir komið til leiðar«.
»Hvað getur það verið?« spurði
Ingersoll.
»Hann hefir útilokað guðsafneit-
arann Robert Ingersoll frá ríkisstjóra-
embættinu í hinu mikla ríki Illinois*.
Þó að eldingunni hefði slegið
niður í vagninn, hefði það ekki get-
að haft mikilvægari áhrif en þetta
svar. Ingersoll varð náhvítur af
reiði og sagði ekki eitt orð meira.