Frækorn - 22.12.1910, Blaðsíða 3

F R Æ K O R N
179
vorum vér, sem kristnir nefndumst,
dauðir í syndum og yfirtroðslum.
Við endurfæðinguna af heilögum
anda skóp guð í oss nýtt hjarta.
Það er duiarfult, en jafn áreiðanlega
virkilegt fyrir það. Líf hjarta vors
er Kristi svo sameinað og bundið
og fær svo algjörlega alt magn sitt
frá honum, að postulinn getur lýst
því með orðunum: »falið með Kristi
í guði«.
Rætur eplatrésins dyljast sjónum
vorum; í kyrþey teygja þær sig nið-
ur í moldina og þreifa fyrir sér
eftir vökva og fæðu, til að flytja
hvorttveggja upp til greina og blaða.
Á sama hátt læsa rætur trúarinnar
hjá endurfæddum manni sig inn til
Krists og leita sér þar andlegrar
fæðu. Eins og líkami vor heldur
krafti sínum við nautn hins daglega
brauðs, eins fær sál hins endurfædda
alla fæðu sína frá Jesú, sem er
»lífsins brauð«. Hinn sanntrúaðí
kennir þess, að hjá Jesú fær hann
eigi e'nungis fyrirgefninguna og
friðinn, heldur tinnig kraftinn ti! að
standast freistingar. Honum lærist,
hve indæll sá félagsskapur hans er
við herra sinn, og svo innilega er
hann tengdur Kristi, að hann á tím-
um efa og vanda þarf að eins að
spyrja: »Hvað vilt þú að eg gjöri,
drottinn minn?«
Dyggur, einhuga kristinn inaður
siglir eigi ávalt um sléttan sjó, en
krafturinn hið innra er yfirsterkari
öllum mótvindi. Fellibyljir mótlæt-
isins geta á stundum svift kristinu
mann öllum eigum hans, en hon-
um er þó jafnan eftirskilinn fólginn
fjársjóður, hin dýrðlega meðvitund
um það, að með honum er sá, sem
heimurinn getur hvorki gefið né
tekið. Hið sanna og sæla kristilega
líf er slíkt innra samfélag við Jesú,
svo að hinn trúaði getur sagt: »Eg
•ifi, Þó ekki framar eg, heldur lifir
Kristur í mér*1, lífið, sem eg nú
lifi í holdinu er líf í trú, í trúnni
á guðs son, sem elskaði mig og
gaf sjálfan sig út fyrir mig. Þessi
trú er meira en hyggja ein eða til-
finning. Hún er hald vort á Kristi
og hald hans oss. Sáluhjálpleg trú
1) Oal. 2, 20.
er sameining sálar vorrar viðjesúm
Krist. Kristna trúin er máttugust
allra andlegra krafta, af því að hún
flytur alvaldan arottin Jesúni Krist
inn í sálir vorar, sem íbúandi ná-
lægan almættiskraft. Það var ekk-
ert hégómamál hjá Páli postula, er
hann sagði: »Alt megna eg fyrir
hans hjálp, sem mig styrkvan gjör-
ir«l.
Páll viss: á hvern hann trúði.
Þegar eg var unglingur, þá heyrði
eg sagt um endurfædda menn, að
þeir hefðu »reynt trúna á sjálfum
sér«. Það er ágætt orðtak, það
borgar sig ekki að hafa trú, sé hjart-
að ekki búið að reyna hana og
prófa. Vesalings ýlustráin í kirkj-
um vorum hafa lííið sent ekkert af
slíkrr trú að segja. Þeir hafa sagt
sig í félagsskap við kirkjuna2, en
ekki sagt sig í félagsskap við Krist.
Ef þeir hefði einliverju sinni reynt
á sjálfum sér, að Kristur var kom-
inn inn í hjarta þeirra, ef þeir hefðu
kent endurfæðingarinnar af heilög-
um anda, þá breyttust þeir ekki alt
í einu í gjálíf veraldarbörn, aura-
dýrkendur og kjarklausar bleyður,
það væri þá ekki eins tuikið t.i af
þessum ógeðslegu andlegu krypp-
lingum. Kolalaust gufuskip erósjálf-
bjarga á öldunt hafsins. Tómur
poki stendur ekki upp á endann.
Það er ofdirfskuráð að ganga í
samband við kirkjuna án hjartasam-
bands við frelsarann, að reyna að
lifa án andvatpa bænarinnar, ándag-
legrar fæðu heilagrar ritningar, að
hcyja stríðið við satan með grönnu
grenipreki, en ekki með sverði and-
ans, — í stuttu máli, það er hræði-
legt ofdirfskuráð, að reyna að telj-
ast kristinn án Jesú Krists. Til þess
að rtsa upp á móti hverjum þeim
straum í mannfélaginu, er fjarlæg-
ist guð og heilagleikann, til þess að
beygja ekki bakið fyrir auðnum og
valdinu, hvað sem það kostar, til
þess að yfirbuga holdlegar fýsnir,
til þess að halda í skefjum óstilt-
um geðsmunum, til þess að kefja
sjálfselskuna, til þess að beina allri
hyggju vorri og áformum, beita
1) Filipp. 4, 13.
2) Höf. er amerískur.
öllum gáfum vorum og áhrifum
bræðrunum til góðs og drotn: til
dýrðar, — til þessa þarf meiri mátt,
en nokkur hjálparvana maður hef-
ir. Til þess þarf Jesús Kristur að
vera í sálunni. Stjórn Krists á oss,
hún ein og ekkert annað gefur oss
stjórnina yfir sjálfum oss, og mátt-
inn yfir völdum myrkranna og hel-
vítis. Það er leyndardómur hivts
styrka og glaða Iífs.
Slíkt líf ber vitni urn sjálft sig.
ÞóU hið innra samband hir.s trú-
aða við endurlausnara sinn sé ósýni-
legt, þá eru hinar ytri verkanir þess
máttugar, sjáanlegar, áþreifanlegar
öllum mönnum. Eins og vér sjá-
um kolaágjöfina og kraft hinnar
huldu vélar af hraða gufuskipsins,
eins getum vér lagt á met þroska
og styrkleik trúrækninnar hjá hverj-
um manni af daglegu lífi hans. Ytra
líf vort nær aldrei meiri fuilkomn-
un en hið innra, sá sem ekki hef-
ir Krist í samvizkunni, mun ekki
heldur hafa hann í dagfarinu. Kirkju-
maðurinn, sem ekkert hefir til Krists
að sækja í launklefanum, hefir lícið
út að láta af honum í ahnenningi.
Hið hulda líf eplatrésins brýzt út
í Ijósum blöðurn og gullnum ald-
inum. Hið »falda líf með Kristi-
hefir ótal vegu og myndir til að
sýna sig. Það kemur fram hjá
verzlunarmanninum, sem mælir vör-
ur sínar á stiku heilagrar ritningar,
það kemur fram hjá þingmannin-
um, sem heldur vill missa kjördæm-
ið en guðs náðarauga, hjá kjósend-
anum sem lætur vilja drottins síns
ráða atkvæði sínu, hjá prestinum,
sem sálirnar eru kærari en kaupið.
Móðirin sjnir það þegar hún leit-
ar fyrst ríki himnanna fyrir börnin
sín, og dóttirin birtir það, þegar
hún kýs heldur að sitja við rúm-
stokk sjúkrar móður, en fara á
kvöldskemtan. Ekkert líf er svo
lítilmótlegt og auðvirðilegt, að eigi
geti staðið ljómi af því, ef Kristur
fær að skína út frá því. Vinur
minn, ef Kristur er falinn með þér,
láttu hann þá ekki vera falinn fyr-
ir heiminum umhverfis þig. Þú átt
að vera vottur hans. Hin allra
kröftugasta prédikun, sem engin
vantrú getur hrakið, er hin daglega