Frækorn - 22.12.1910, Síða 4

180
FRÆKORN
prédikun grandvars, hógværs, styrks
og ávaxtasams lífs. Kþ.
„Innan skamms“.
Eg veit ekki, hvort frelsari minn
kemur á nóttu eða degi, f kvöldskugg-
anum eða í döguninm. En eg veit,
að hinn rólegi andvári, sem fylgir
aftni heimsins, og kyssir Iiöin:i dag,
ávalt hvíslar: hann kemur brátt. Eg
veit ekki, nversvegna hjörtu vor
gætu efast um fyiirheitin um komu
hans; því undraverðir viðburðir eiga
sér stað í unnvörpum, eins og mörg
blóm, sem mæna til himins og
vitna hátt: guðs sonur er nálægur.
Eg hef ekki séð þá óviðjafnan-
legu dýrð, sem Jesús hafði hjá föð-
urnum, áðuren grundvöllur heimsins
var lagður; en eg veit, að guðs
börn, íklædd hinmesku yndi ódauð-
leikans, skuiu upp rísa úr gröfunum.
Og trúin er fullvissun, að mofgun
upprisunnar er nálægur. Eg veit
ekki, hvaða ár eða hvaða dag freis-
ari minn kemur með þúsund sirm-
um tíu þúsund engium; en eg veit,
að jarðskjálftar og þrutnur, æðandi
hafsbylgjur, tákn á himnum uppi og
á jörðu niðri tala hátt í sálu minni
og segja: endurlausnari þinn er ekki
langt í burtu.
Eg bíð með löngun eftir hinu
eilíra, blíða sumri, sem hrekur btirt
hinn langa vetur jarðarinnar, og
Jesús brosir ástúðlega við þeim.sem
hafa þráð tilkomu hans. Eg veit
ekki, hve lengi eg þarf að bíða; en
hin sæiufulla von hrærir strengi
hjartans, og harpa trúarinnar hljóm-
ar sætt, því strengirnir eru samstilt-
ir við guðs orð, í samhljóðun við
hina hiinnesku söngva. »lnnan lít-
i!s tíma munuð þér sjá mig afíur«,
ómar sæluríkt í fylgsni sálarinnar,
þar sem Jesús heldur kvöldverð með
mér og eg nieð honum.
Eg veit ekki, hversvegna margar
tungur eru oft svo þögular og segja
ekkert um þetta sæluríka efni; en
eg veit, að öll skepnan andvarpar
og guðs börn stynja með sjálfum
sér, og bíða eftir, og fiýta fyrir,
hinum niikla endurlausnardegi. Eng-
in bölvun er framar tii, og jörðin
brosir uppljómuð af dýrð drottins,
þegar Jesús kemur til að ríkja eilíf-1
lega og guðs tjaldbúð er rneðal
m mnanna.
Lífs~sannindi.
Það er liægt að trúa, þegar ait er
augljóst fyrir augum vorum, en það
er ekki trú, heldur skoðun.
Hægt að elska þá, sem eru elsku-
verðir við oss; en elskar þú þá, sem
eru þér óþýðir? Þar reynír á kær-
leika þinn.
Það er auðvelt að vera þolin-
móður og hafa stjórn á sjálfum sér,
þegar alt gengur að óskum, en það
sýnir enga þolinmæði.
Það er auðfengið að reiðast og
verða særður, en að eins Kristur í
þér gjörir, að þú á sama augnabliki
þegir.
Hægt er að vera hugrakkur, þeg-
ar engin er hættan, en það er ekki
hugprýði.
Aðvelt er að dáðst að þeim nafn-
frægu, hugljúfu og látprúðu, en það
er ckkert lofsamlegt. Það ávinnur
engum himininn. En lætur þú þér
hugarhaldíð um þá, sem er fráhrind-
andi og óaðlaðandi? Það er meira
virði.
Það er hægt að sigra freistarann,
þegar tæli'afn hans hefir engin áhrif
á oss, en það getur aldrei kailast
sigur.
Hægt er að gefa þá hluti, sem
oss þykja einskis virði, en það er
engin fórn.
Hægt að aumkva sjúka og nauð-
stad 'a, en kristindömurinn sýnirsig
réttilega, þegar þú réttir þeim hjálp-
arhönd.
Auðvelt að fylgjast með þeim
fáu, þegar enn færri eru andstæðir.
Það er hægt að verja málefni, þeg-
ar yfirgnæfandi meirihluti er þín
megin.
Það er auðvelt að elska frelsara,
sem segir: »Eg skal engan veginn
sieppa þér og engan veginn yfirgefa
þig.« H S.
Kristnifcoðið i Kina. •
,, ,
Eftir 1 y*
Charles A. Hayes,
lækni ög -kristniboða í Kína.
Opnar dyr* \.
Nú eru 103 ár síðan fyrsti pró-
testantiski trúboðinn hóf starf sitt í
Kína. Hann hét Róberfc Morrisoh;
og var piestur. Hahri bar niður í
Kanton, hinni stóru borg. Þar eru
bæjarbúar nú 2 niilj. óg þær fullar.
Átján cru þau íaiin, skattiönd hins
mikla Kínaveldis,’ ög nú telst' svo
til, að einir 36,000 prótestantiskir
trúboðar- séu út um þær víðu lendur
í kristniboðsstarfi.
En gætum nú að því, að í Kína-
veidi eru 423 rnilj. sálna. Það læt-
ur nokkuð nærri, að þar búi þriðj-
ungur alls mánnkýtisins: Og hvað
verður þá úr þesstim fáu þúsúndum
kristniböða?
Þegar Mórrison .prestur, tók fil
starfa, þá varð hann að bíða arin
sjö eftir þvf að 'nokkur árangur
sæist. Þá fyrst varð innleudur mað-
ur tii að taka kristna trú. Nú horf-
ir það alt ólíkt og betur Við, og
við söfnuðina bætast nú hjá kristni-
bpðunuru árlega einar 25.000 sálfr.
Kwong Sai' heitir skattlandið, þaV
senr við hjónin eigum okkar verka-
hring. Þar eru um 7 milj., eh
kristniboðarnir þár eru ekki nema
einir 50.
Verkefnið er alveg óendanlega
mikið, en starfsmennirnir eru svó
fáir, og það er eigi nema lítið hund-1
raðsbrot af fólkinu, setn gefst tæki-
færi til þess að heyra fagnaðarboð-
skapinn.
Alstaðar kveður það við í Kíná
hin síðustu árin, að umbóta sé þörf
þár í landi, og þeirra mikilla. Seigt
gengur það og seint, en enginn efi
er á því, að í liuga fjöldamargra
Kínverja er það nú komið, og það
með innilegri þrá, að fá verulegar
uhibætur á þjóðarháttunum. Menn
eru hér í landi farnir rækilega að
beita sér gegn fjárglæfra-spilamenskn,
ópíums-réykiflgunum, fóta-misþyrm-
iugunni á stúlkum og opinbem spill-
ing.
I. Kor. 16,9.