Frækorn - 01.05.1912, Qupperneq 2

F R Æ K O R N
Sjá guðs lamb.
1. Mós. 22, 1—8.
______ Frh.
Einusinni á ári átti að slátra slíku
lambi til endurminningar um miskun-
arverk guðs og til þess að tákna
frjálsa fyrirgefningu hans. En hve
langur tími átti ekki að líða, áður
- en næsta lamb var borið fram, hve
margar, margar syndir yrðu drýgðar
allan tímann miili þessaradaga! En
það var ekki aðeins einusinni á ári,
sem slátra átti Iambinu. Guðsegir:
Þessi er sú fórn, sem þú skalt fórn-
færa á altarinu, ætíð hvern dag tvö
ásauðarlömb veturgömul, öðru lamb-
inu skaltu fórnfæra að morgni dags,
en hinu eftir sólarlag (2 Mós. 29,
38—39).
En ef einhver gjörði sig sekan
að opinberri synd, hvað átti þá að
verasauðurinn til brennifórnarinnar?
Drotíinn talaði til Móses og sagði:
Ef einhver syndgar og misbrýtur
stórlega á móti drotni, ineð því
hann við náunga sinn gengur á
móti því, sem honum hefir verið
trúað fyrir, eða honum hefir verið
fengið til geymslu, eða hann hefir
rænt, eða hann á annan hátt af
öðrum, ellegar hann hefir fundið
það, sem hinn hafði mist, og hefur
logið einhverju um það og staðfest
með eiði lyg'na, í einhverju þess
'háttar, sem menn gjöra og syndgast
á, þá skal sá, sem syndgar og verður
sekur á þennan hátt, skila því aftur,
sem hann hefir rænt, eða haft af
öðrum, eða hefir haft til geymslu,
og því tínda, sem hann hefir fund-
ið, og öllu því, sem hann hefir rang-
lega svarið urn . . . — Ensúsekta-
fórn, sem hann á að færa drotni,
er hrútur iýtalaus, tekinn af hjörð-
inni, sem færa skal til prestsins,
þegar þú ert búinn að meta hann.
Og presturinn skal þá forlíka fyr-
ir synd hans fyrir augliti drottins,
og þá mun honum fyrirgefast alt.
(3 Mós. 5,21 —26). Sérþúvinur?
Sér þú lambið hér? Þegar djúp
vorrar neyðar opnast, þegar vér
syndgum með vilja, þar eð oss er
kollvarpað af lögmáli syndarinnar í
limum vorum — eg segi ekki að
svo eigi að vera eða svo þurfi að
vera — en þegar þetta á sér stað,
hvar er þá lambið, hvar er sauður-
inn tii brennifórnarinnar! Ouð sér
um það Eins og sektafórn handa
drotni skal hann bera fram lýtalaus-
an hrút, og presturinn skal forlíka
fyrir hann frammi fyrir augliti drott-
ins.
Það er þungt að syndga og verða
aftur og aftur brotlegur, en ætli
ekki sé til sú neyð, sem er enn
dýpri, enn .örvæntingarfyllri ? Þeg-
ar maðurinn finnur að alt hið innra
er óhreint hjá honum, að hið innra
er djúp syndar og spillingar, þó
hann sé fæddur að nýju,orðinn barn
lifandi guðs, þá hefir sjónin opnast
til að sjá enn skýrara afleiðingarn-
ar af falli mannsins, og getur hann
þá í slíkri voða neyð trúað guði til
að friðþægja og hreinsa ? Meðal
ísraelsmanna lét guð óhreinleika
innra fyrir á ógnarlegan hátt koma
frani í ytri mynd, þar sem hann
oft vitjaði þeirra með holdsveiki,
og sjálfsagt vildi guð með þessu
tákni sýna mönnunum að þó þeir
væru komnir yfir Rauðahafið, væri
þó ekki til það djúp synda, er
þeir ekki gætu fallið í, ef ekki vernd-
andi kraftur guðs heldi þeim uppi.
Guð léUjafnvel stundum holdsveik-
ina læknast, og þegar svo bar við;
hvar var þá sauðurinn til brennfórn-
arinnar? Um þann er var hreinrr
af líkþrá sinni er þetta sagt: Áttunda
daginn skal liann taka tvo ársgamla
Iýtalausa hrúta og eina ársgamla
lýtalausa gimbur og tvotíundu parta
(Efa) hveitimjöls, sem viðsinjöri er
ausið yfir til matfórnar, og einn
lóg viðsmjörs. Síðan skal prestur-
inn taka annað hrútlambið og fram-
bera það sem sektafórn ásamt við-
smjörslóginum, og veifa hvoru-
tveggju sem veifingarfórn fyriraug-
liti drottins; og slátra hrútlambinu
á sama stað, sem vant er að slátra
syudafórnum og brennifórnum, á
helgum stað. . . Að þessu gjörðu
hefir presturinn forlíkað fyrir hann,
og hann er hreinn. (3 Mós. 14,
10—13. 20). Sér þú lambið?
Faðir minn, hér er viðurinn og
eldurinn, en hvar er sauðurinn til
brennifórnarinnar? Þú og eg, við
getum komið með við og eld, viðv
getum afneitað nautnum vorum og
gefið oss sjálfa út til að frelsa aðra,
en það^, hjargar oss ekki, ef guð
leggur ekki til lambið. Hvernig
getur þá hið slátraða lambið hreins-
að? Því líf dýrsins er í blóðinu,
og eg hefi gefið yður blóð fyrir
altarið, til þess forlíkun þar sé gjörð
fyrir sálir yðar; blóðið er það, sem
forlíkar fyrir sálina (3 Mós, 17, 11).
En varastu þó að eta blóðið, því
að lífið er í blóðinu, en enginn má
eta Iifandi hold (5 Mós. 12, 23).
Ef vér segjum: vér höfum ekki
synd, þá svíkjum vér sjálfa oss, og
sannleikurinn er ekki í oss. En ef
vér framgöngum í ljósinu, eins og
hanri er sjálfur í ljósinu, þá höfum
vér samfélag iunbyrðis, og blóðið
Jesú Krists, hans sonar, hreinsaross
af allri synd (1 Jóh. 1,7. 8). Börn
mín, þetta skrifa eg til þess, að þér
syndgiðekki;en ef einhversyndgar, þá
höfum vér árnaðarmann hjá föð-
urnum, Jesúm Krist hinn réttláta;
og hann er forlíkan fyrir vorar synd-
ir (1 Jóh. 2, 1— 2).
— Lífið er- opinberað.
— Guð er'tærleikur.