Frækorn - 01.08.1913, Síða 5

F R Æ K O R H
53
Er Mmhljóð tímans þagnar.
Ó, blessuð kyrð, nær brimhljóð tímans þagnar,
þá breytist sorg í djúpan guðdóms frið;
og drottins vinum himnesk hersveit fagnar,
guðs hástól við, guðs hástól við.
Hver þögul bæn og þrá hins mædda hjarta
mun þar um síðir fullnægingu ná/
Hið mikla stríð og stormahretið svarta
mun stillast þá, mun stillast þá.
Hin ljúfa von er vængur drottins barna,
sem vært þeim lyftir yfir tímans höf,
hún lýsir eins og mildust morgunstjarna,
þá myrku gröf, þá myrku gröf.
Þeim sem hann elska sigurkrans er búinn,
þeir sjá í fjarlægð dýrðarljóma hans;
uns yfir gröf þá hátt upp hefur trúin
til himnarans, til himnarans.
Þjer tilbjó Jesús hvíta skikkju hreina,
að hylja þína syndumspiltu önd,
og ljúfa veitir lækning allra meina
hans líknarhönd, hans líknarhönd.
Ó, viltu fyrir svikult heimslán selja
þá sælu’ og dýrð, sem guð þjer býður nú?
Um líf og dauða verður þú að velja.
Hvað velur þú? Hvað velur þú?
Úr ensku.
himni frá guði, búna sem brúði, er
skartar fyrir manni sínum. Jeg
heyrði mikla rödd af himni, segj-
andi: Sjá, tjaldbúðin guðs er með-
al mannanna, hjá þeim mun hann
hann bústað hafa, og þeir skulu
vera hans fólk og guð sjálfur mun
vera hjá þeim og vera þeirra guð.
Op. 21, 1—3.
Mikill hluti af þessum 21. kap.
Opinberunarbókarinnar er lýsing á
dýrð og vegsemd hinnar nýu Jerú-
salem, höfuðborg hinnar nýu jarð-
ar, sem innan skamms verður eign
og arfleifð hinna endurleystu.
Innan lítils tíma munu þeir ásamt
með Jesú eignast það ríki, sem
þeim var fyrirbúið frá upphafi ver-
aldar, og guð sjálfur mun búa
meðal þeirra. Eins og hann nú
býr og hefur sitt hásæti á himnum,
svo mun hásæti guðs og lambsins
þá vera í höfuðborg hinnar nýu
jarðar. Þjónarnir, börn hans,skulu
sjá auglit föður síns og bera hans
nafn á ennum sjer. Borgin þarf
ekki heldur sólar við eða tungls til
að lýsa, því dýrð guðs uppljómar
hana og lambið er hennar ljós.
Kæri Iesari! Mætti þitt hlutskifti
vera meðal þeirra, sem hjer feta í
Jesú fótspor og síðan innganga með
honum í hans dýrð!
Sigr. Jónsdóttir.
Trú og siðgæði.
Eftir G. H.
X.
Hvað bætir?
Já, hvað bætir úr trúar- og sið-
leysinu? Pað hafa flestallir kristnir
menn heyrt, já, margir hafa heyrt
það svo oft, að þeir eru hættir að
taka eftir því að gagni. Kemur það
af því, að það hefur verið sagt svo
kuldalega. »Guðsord og bœnin og
betrunartilraun«, það á nú að duga
til trúbóta og siðbóta.
Ekki ætti að þurfa að minna
mjög oft á guðsorðið. Það er nóg
af því; er allstaðaðar fyrir augum
manna. Altaf fjölgar biblíunum, hús-
lestrabókunum og kristilegu tíma-
ritunum.
Én nokkuð öðru máli er að
gegna með bænina.
Það er undarlegt, hvað litla trú
margir hafa á henni, þótt þeir þyk-
ist eitthvað trúa á guð.
Það þarf þó sannarlega ekki mikla
trú til að sjá nytsemi bænarinnar
og trúa því, að guð geti bænheyrt.
Það þarf ekki annað en kalda og
heilbrigða skynsemi til þess að trúa
á möguleik bænheyrslunnar.
Því það er auðvitað, að sje nokk-
nr almáttugur guð til, svo getur
hann bænheyrt, þegar hann vill.
Já, hann þarf ekki einu sinni að
vera almáttugur til að geta bænheyrt.
Maður biður mann, þótt máttur
hans sje smærri. Og telur sjálfsagt
að sú bæn öugi.
Þessvegna hafa jafnvel heiðingjar
trúað, að guðirnir, sem þó sjaldan
voru álitnir almáttugir, gætu bæn-
heyrt mennina.
Persónulegur og ennþá fremur
»yfir-persónulegur« guð, ætti þó
hann ekki almáttugur væri, að geta
bænheyrt svo margfalt meir og
betur, en máttugasti og besti mað-
ur getur.
»En gleymdu ekki náttúrulög-
málunum, maður*! munu margir
segja, ef þeir lesa þetta. Nei, þeim
gleymi jeg aldrei; og jeg þekki vel
flestallar, ef eigi allar, mannlegar
efasemdir.
En jeg trúi á þann guð, sem er
herra,enekki þræll náttúrulaganna.