Frækorn - 01.08.1913, Side 7

F R Æ K O R N
55
»E!ísabet,« sagði frændi hennar
alvarlega, »þú líkist móður þinni
meir og meir, en þú ert viljasterk-
ari, en hún var, og—« hann þagn-
aði alt í einu, strauk hendinni um
ennið og kvaddi með niðurbældri
geðshræringu.
Svo snjeri hann sjer við og greip
hönd John’s, og um leið og hann
horfði alvarlega í augu hins unga
manns, sagði hann innilega: »John,
mundu, hverju þú lofaðir henni.«
Hann þagnaði augnablik. Hann
varð hörkulegur á svip. Svo sagði
hann.
»Og jeg vona að guð geri þjer
það sem þú gerir henni«.
John náfölnaði.
Svo kysti Margarethe frænka þau
bæði með tárvotum augum og svo
fóru þau.
Heimurinn sýndist Elísabet dimm-
ur og einmanalegur; en það birti
aftur, er hún mintist þess, að hún
átti þó John eftir.
Árið leið sinn vana gang. En
áður en það hvarf, veitti það þeim
göfuga sál, litla barnssál, sem var
frísk eins og döggin, björt eins og
sólskinið og ljúf eins og morgun-
blærinn.
Hin mikla móðurgleði fylti hjarta
hennar. Drengurinn óx og dafnaði,
varð knár og sterkur, og John var
hreykinn af syni sínum.
Næsta ár dó móðirjohn’s. Faðir
hans gat ekki verið við greítrun-
ina. Hann hafðibrugðiðsjer bæarleið
til þess að sækja sjer nýa brúði og
komst ekki heim í tæka tíð. Hár
hinnar látnu var greitt og augum
hennar Iokað, og engin sorg eða
gremja gat framar afskræmt þetta
friðsama andlit í faðmi dauðans.
Hún var lögð í hina þöglu gröf.
— Ótt hrundu tár Elísabetar. Hún
fann, að hin eina manneskja, sem
hún elskaði, auk John’s og litla
barnsins, var horfin.
Þau hjónin voru lítið með öðr-
um, og öðluðust því fáa vini.
Nokkru síðar fæddist annað barn-
ið þeirra, og þá var ennþá eitt til
að elska og bera umhyggju fyrir.
Litla telpan fór að ganga urn og
segja þessar inndælu smásetningar,
sem fylla oss gleði.
Litli bróðirinn gætti hennar með
hinum barnslega dugnaði og mynd-
ugleika, sem oss er svo mikil skemt-
un að.
Á þessum tíma fann Elísabet, að
óskiljanleg breyting varð að koma
yfir mann hennar.
Hann var ennþá vingjarnlegur.
Hann hugsaði minna utn hana og
börnin, var hlaðinn öðrum störfum
og gætti þess betur en áður að vera
við á öllum samkomum »kirkjunn-
ar«, því að nú var hann sjáifur
orðinn »öldungitr«. Veslings konan
var eins og lörnuð, stóð eins og
visið strá í stormi, í dauðans hættu.
Enn reyndi hún með miklum
skarpleika og ástúð að vinna hann
aftur. En eins og viðbjóðslegir
eiturormar nöguðu þessi saurugu
trúarbrögð alt hið besta út úr
hjarta hans. Einn dag, eftir að hann
hafði setið óvenjulega lengi þögull
við miðdegisborðið, sagðt hann alt
í einu: »Elísabet, við megum til að
fara meira út, en við gerum. Það
mælist illa fyrir, að við sitjum alíaf
heima. Við skulum fara á næsta
dansleik í »Fjelagshöllinni«.
Hún samþykti — í von um, að
henni myndi hepnast að dreifa ský-
unum, sem höfðu safnastyfir höfð-
um þeirra.
Tíandi kapítuli.
Eftir því, sem tíminn leið og
kveldið nálgaðist, er dansleikurinn
átti að fara fram í »Fjelagshöllinni«,
varð Elísabet órólegri og niður-
dregnari.
Þau höfðu aldtei fyr farið á mor-
móna-dansleik, og hún var nærri
því hrædd við að fara þangað.
Þegar kveldið kom, bjó Itún sig
með óvanalegri nákvæntni. Hún
vissi, að allur þorri þeirra manna,
sem þangað mundu koma, hefðu
með sjer margar konur, og hún
hugsaði rneð sjálfri sjer:
»John verður að vera hreykinn
af sinni einu kbnu.«
Þegar þau fóru, kysti hann hana
og sagði: »Þú ert mjög falleg í
kveld«, og hann brosti til hennar,
eins og hann var vanur. Og þegar
þau sátu hvort við annars hlið í
vagninum og óku gegn um borg-
ina, tók John þýðlega um hönd
hennar og dro hana að sjer.
Óttinn og efinn hvarf. Og stjörn-
urnar hvísluðu: »Hann elskar þig
ennþá!« Og hvert hljóð virtist end
urtaka hin sæluþrungnu orð. Um
stund varð hún glöð aftur. Ekki
þarf anttað en fá orð eða lítið ástar-
merki frá þeim, sem kona elskar,
til þess að gera hana sæla. Og
hversu mörg hjörtu hungra ekki,
af því að blíðan, sem heimurinn
hefur svo mikla, hefur ekki náð til
þeirra!
Þegar John og kona hans fóru
inn í danssalinn, var verið að leika
fjörugt danslag, og þau hurfu brátt
inn í hringiðu dansendanna.
Það var ekkert sjerstaklega merki-
legt við þenna mormóna-dansleik,
sem aðgreindi hann frá skemtisam-
komum annars staðar. — En þegar
dansinn byrjar, og þú tekur eftir,
að hin föla kona sem þú sjer til
hægri handar, dansar í nánd við
mann sinn, en að hann sýnir ungri
konu sjerstaka hugulsemi og end-
urtekur við hana alt jþað heimsku-
rugl, sem vann hjartað í upphafi,
þá er það eitíhvað raunaíegt við
marmaraandlk og steingjörfingsró
hinnar hjásneiddu konu og þetta
vefst eins og sorgarhljómur inn í
gleðisöngleikinn.
Og þegar þú gerir þjer ljóst, að
þessi litii sorgarleikur, sem fer fram
við hægri hlið þína, verður endur-
tekinn alt í !;ringum þig, þá er
hestshófurinn svo sýnilegur, að hann
kastar húmfeldt yfir alt.
John Eilsworth var mikiís metinn
mormóni og kona hans var hin
fallegasta í salnum, og þess vegna
vantaði hvorki aðdáun nje eftirtekt
í hentiar garð.
Kveldið var hálfnað.
Ellsworth var upp með sjer af
konu sinni og ætlaðí sjer að spyrja
hana, hvernig hún skemti sjer, þegar
Taylor öldungur kom til móts við
þau með unga stúlku við h.lið sjer.
Elísabet hafði mætt Taylor öldung
nokkrum sinnum, síðan hún giftist,
og ætlaði sjer að komast hjá því
að tala við hann, ef unt væri, en
þá stöðvaði hann hana með sinni
ísmeygilegu röddu;