Geisli - 27.10.1917, Page 3

GEISLI
3
til var klest í tveim klessum af votu rúg-
brauði.
Amster varð ráðalaus á svipinn. Hann
rannsakaði pinkilinn gaumgæfilega. Það
var skrifað utan á hann: „Til næstu lög-
reglustöðvar". Það var eins og það væri
neyðaróp. Stafirnir voru misjafnir að stærð,
ýmist langír eða stuttir, liklega skrifaðir í
miklum flýti.
— Hér hefir verið um lífið að tefla,
hugsaði Amster með sjálfum sér.
Brátt komst þessi gáfaði verkamaður
samt að fastri niðurstöðu.
Vagnförin á þessum fáförula vegi, gler-
brotin og blóðblettirnir, benti alt í þá átt,
að sá sem setið hefði í vagninum hefði
mölvað ruðuna, í áflogum, til þess að geta
kastað pinklinum út, það hefði verið eina
hjálpárvonin að hann fyndist.
Áhugi Amsters óx. Hann varð að fá
vissu í þessu efni.
Auk þess var hann brjóstgóður maður,
sem af einskærri meðaumkvun fann hvöt
hjá sér til þess að koma þessum ókunna,
óhamingjusama manni til hjálpar. Þetta
þögula neyðaróp hljómaði án afláts í eyr-
um honum.
Hann flýtti sér til næstu lögreglustöðv-
ar, og komst þangað loks á harðahlaup-
um.
Lafmóður þaut hann inn í fremsta her-
bergið, til þess að segja frá fundi sínum.
Honum var vísað inn í það næsta.
Það var skrifstofa lögreglustjórans.
— Hvað gengur á?
Þessum orðum var beint til hans af
ungum „fullmektugum“, sem sat þar og
var að fala við veiklulegann miðaldra
mann. „Fullmektugur“ snéri sér að
Amster.
— Eg fann þenna pinkil í Garðastræti,
tók Amster til máls.
— Lof mér að sjá.
Amster lagði pinkilinn á borðið.
Gamli maðurinn leit á pinkilinn allra
snöggvast, og þegar hinn ætlaði að fara
að rífa hann upp, þá rétti hann honum
vasahníf sinn og sagði:
— Skerið hann heldur upp, herra full-
mektugur.
— Hversvegna það?
— Það gæti haft þýðingu að athuga
innsiglið.
— Eg skal gjarna gera það Möller,
sagði ungi maðurinn brosandi. Það leit
út fyrir að hann væri nýkominn í embætt-
ið. Þegar litið var til þess, hve ungur
hann var, þá var líklegast, að hann hefði
komist í þessa ábyrgðarmiklu stöðu, með
hlálp einhvers mikilsmegandi manns.
Hánn var ungur og mjög laglegur.
Skjaldarmerkið á innsiglishringnum hans
var laglegt.
Hann hét Kurt von Mayringen og var
sonur háttsetts embættismanns. Það benti
á að hann hefði ljúfa lund, að hann skyldt
taka svo vel aðfinslum Miillers gamla.
(Frh.).
Laglega svarað
Tveir kunningjar voru fyrir nokkru að
gera að gamni sínu og tala hvor um
annars ástamál, og kvað þá annar þeirra
þessa vísu:
Um það skrafar öldin hljótt
oft á bak við tjöldin,
að I......sé ekki rótt
einsömlum á kvöldin.
Þá svarar hinn:
Mig þú dæma mátt ei hart
meyjar þó eg finni,
því sjálfur hefirðu sjálfsagt margt
á samviskunni þinni.