Gjallandi - 01.05.1907, Blaðsíða 5

5
GJALLANDI
framt þvi að leysa af hendi þá skyldu sem hverjum
lögregluþjóni er á hendur falin. Sé lögregluþjóni þess-
um jafnmikill heiður fyrir þetta, sem sumum þeirra
vanheiður fyrir sum sín verk.
Þess skal getið sem gert er!
En illa kunnum vér við, að sjá þá er ekkert eruann-
að en tuskur þær, er utan á skrokknum hanga — þó oft-
ast gjöf frá foreldrum eða fósturforeldrum — standa
upp í hárinu á mikilsvirtum, greindum og ráðsettum
borgurum, með sjálfsstæðissvip og gorgeir, þykjast vera
að rétta hlut kvenþjóðarinnar, þegar hún er að drýgja
lagabrot, sem getur orðið til meiðsla mönnum — jafn-
vel þeim til dauðs. Slikt er þeim óþarfi, þeir fá fyrir
því vilja sinn með aurum, ef á þarf að knýja, þar sem
þeir geta náð sér niðri; auðvitað spillir þetta ekkert til.
(Fregnritari »Gjallanda« í Miðbænum).
Fyrsta heimskan.
sem Gunnari Klampa datt í hug.
Já, lágt er metinn vVestru, það veit þó hamingjan
þó verri sé hann »Austri«, eg held hann vitskertan,
og »Pjóðólfur« er slæmur, já óstöðugur æ,
en allir skirpa á »Valinn« og skoða eins og hræ.
Hún »Isafold« er kviksyndi íslenzkt, hér á fold
en »lngólfur« er beztur kirkjugarðs í mold.
Hún »Lögrétta« er afkvæmi »Bjarka« og barna hans
en bannsúnginn sé »Norðri«, sem afhrak þessa lands.
En »Norðurland-ib« ljúfa, það lánið ber í mund(!)
og lifa mun hún »Reykjavík«, að gleðja hal og sprund.
Hann »Pjóðhvellur« mun hvella, og hverju eyra ná
en hátt »Gjallandi« gellur, — að landsins yztu tá.