Höfuðstaðurinn - 13.10.1916, Qupperneq 3

HÖFUÐST AÐURINN
- m6\o tmu
er eins og allir vita, einhver hinn bezti mótor sem til er, og hér á landi hefir hann reynst
svo vel að þeir sem þekkja mótorinn taka hann fram yfir allar aðrar mótortegundir, er hingað hafa komið
Eitt dæmi af mörgum, ofanrituðu til stuðnings, er eftirfarandi bréf frá einum allra dug-
egasta sjósóknara við Faxaflóa, hr. Bjarna Ólafssyni, Akranesi.
TUXHAM h/f
Kaupmannahöfn.
Pegar þér meðtakið þetta bréf hafið þér, gegnum umboðsmann yðar á fslandi, fengið pönt-
un á enn einum mótor handa mér. í þetta sinn tvöfaldan mótor með 46—56 hestöfl.
Ástæðan fyrir því að eg nú hefi ákveðið mig til að kaupa T U X H A M-mótor er sú, að
mótorinn sem þér selduð mér í fyrra hefir reynst mér svo vel, sem eg frekast bjóst við. Frá því
fyrsta að mótorinn var settur í gang hefir hann gengið sem bezta stundaklukka.
Pér megið því trúa að T U X H A M-mótorinn hefir gott álit, hjá okkur, ekki einungis vegna
þess að hann eyðir minni olíu en nokkur önnur mótortegund sem þekt er á íslandi, heldur einnig
vegna þess hversu mótorinn er vel smíðaður og gott að gæta hans.
(Þýðing). Bjarni Ólafsson, Akranesi, ísland.
Þér, sem ætlið að fá yður mótor fyrir næsta sumar, veríð hyggnlr og pantið
TUXHAM-mótor nú þegar.
Þaö er alt af að verða erfiðara og erfiðara að ná í efni til mótorsmíði og verksmiðjur sem
mikið eru eftir sóttar þurfa æ lengri tíma til afgreiðslu.
Árlega kemur það fyrir að menn ákveði sig svo seint eða draga að panta vélar þangað til
þeir verða að hætta við útgerðina það árlð eða taka hvaða vél sem býðst.
Látið þetta eigi henda yður og
pantið TUXHAM-mótor nú þegar.
U M B OÐ S M E N N :
CLEMENTS & CO.,
Sími 575. Box 285. Þingholtsstreeti 5. Reykjavík.
Unmista hermannsins.
Norsk saga.
—o— Frh.
Alt i einu staðnæmdist hann og
hló hátt.
— Að nokkrum skuli koma til
húgar að gruna minn góða og trúa
Ebbesen um slíkt, tautaði hann.
Svo opnaði hann eldhúsdyrnar og
bað eldabuskuna að skila til Ebbe-
sens að koma upp eftir til hans
samstundis.
Skömmu síðar kom Ebbesen
hægur og rólegur, eins og vandi
hans var.
— Vildi stórkaupmaðurinn tala
við mig? spurði hanu.
— Já, það var eitt, sem mig
langaði til að spyrja yður um, þó
það sé { raun og veru hlægileg
spurning. Segið mér eitt, voruð þér
staddur hér upp frá nóttina góðu?
spurði Vilmer, og leit brosandi
framan í Ebbesen.
Ebbesen blóðroðnaði, en svar-
aði þó:
— Já, eg var hér.
— Hvað er þetta, og báruð þér
kanske böggul í fanginu líka?
— Já, það gerði eg.
Vilmer stóð agndofa og horföi
á manninn, eins og hann efaðist
um að hann væri með öllu viti.
— Hvað var í þessum böggli
Ebbesen?
— Fyrirgefið þér, það gel eg
ekki sagt,
Stórkaupmaðurinn hentist á fætur.
— Hvað er þetta, getið þér ekki
sagt það?
IÖ
S
2
cö
•pæ>
(fi
ro
ed
Dýrlingurlnn, 29
Iátið fanga sinn lausan sjálfviljugur, af því að hann væri
orðinn þreyttur á henni, eða hvort kanzlarinn hefir þröngv-
að honum til þess í kyrþey svo sem vandi hans var.
En annað sá eg greinilega,* húsbóndinn ýtti mér
góðum tilgangi út af heimilinu. Hann hafði ásett sér að
gefa Engilsaxa einum, frænda sínum, dóttur sína, er fyrir-
varð sig fyrir háðungina. Þessi maöur vann í smiðjunni
og hét Trustan Grimm, rauðhærður og ódæll. En hann
vildi eigi láta mig horfa upp á það. Hann taldi því um
fyrir mér á hverjum degi að eg skyldi fá mér betri atvinnu.
Þá fann eg upp nýjan boga til þess að sigrast á gremju
minni og reiði, og dró hann Iengra og var auðveldara að benda
hann en þá boga, er þá tíðkuðust. Var þetta gott verk
þótt mér hafi tekist betur síðar. Hann taldi mig því á
að sýna Hinriki konungi uppfundning mína, því að kon-
ungur unni mjög leikfimi og var sjálfur skotmaður. Réð
húsbóndi minn mér að fara sjálfur með bogann á kon-
ungs fund. Sá eg að hann vildi mér vel og fór eg að
ráðum hans.
IV.
Þegar eg kom til Vindsorhallarinnar og gekk fyrsta
sinn fyrir konung Englands, þá hafði eg hjartslátt.
Hann var mikill vexti og hörkulegur nokkuð, aug-
un voru blá og hrein og brunnu sem tveir logar. Hann
leit fyrst til mín með þykkjusvip, en skildi þó þegar f
stað hvað um var að vera. Rétti eg að honum bogann
og varð honum betri skýring, en orð mín stamandi. Tók
hann við, benti bogann, lagði ör á streng og gekk að
opnum glugga og miðaði á kráku er sat á vindhana hall-
30
arturnsins í logninu. Og skínandi brosi brá yfir andlit
hans, þegar vindhaninn snerist og fuglinn valt niður í
þakrennuna.
Hann reyndi enn þá einu sinni meö fingrinum streng
og hleypi og leit síðan til mín ánægjuaugum, «Þetta er
vel smíðað, piltur minn«, mælti hann verki mínu til hróss.
»Tak við og ber bogann í vopnabúr mitt og seg vopna-
verði til með að þú sért þjónustumaður minn. Því að
þú skalt mér fylgja, Þjóðverji, og bera bogann eftir mér á
veiðivang*.
Hér þýddi eigi á móti að mæla, jafnvel þótt mér
hefði verið þetta óljúft og eg hefði eigi þráð konungs-
þjónustu sem hið dýrlegasta í tafli lífsins.
Meðan Hinrik konungur talaði við mig, kom þriðji
sonur hans í röðinni, Rikarður, hlaupandi inn og kallaöi
af miklum fögnuði : Normannahestarnir eru komnir, faðir
minn, Ijómandi fallegar skepnur!« Og konungur lét
Ijúfling sinn draga sig með sér.
í djúpu veggskoti hafði maður setið við marmara-
borð þakið bréfum og hafði eg eigi séð hann. Sá var
göfugmannlegur, fölur á hörundslit og klæddur dýrindis-
klæöum, er hann bar fagurlega. Gekk hann nú til og
þóttist eg vita, að hann mundi og vilja fræðast um upp-
fundning mína. Þessi maður var kanzlarinn. Eg endur-
tók skýrslu mína, en var einuröarminni við hann en við
konunginn, þótt undarlegt sé. Því að mér varö ekki um
sel, þegar hann lét mig tala út og hlýddi á með athygli
og þótti mér sem þetta eintal mitt væri alt of djarflegt
og hávært í hinni háhvelfdu höll.
C$
(fi
ö/)
s
c$
lO
c$
N
ca
i