Höfuðstaðurinn - 17.10.1916, Síða 4

HÖFUÐSTAÐURINN
Nei, en ekki já.
Þess er nú ekki langt að biða
að veturinn gangi í garð, að eins
fáir dagar, unz hann drepur á dyr.
Og margir munu þeir, sem kvíða
mjög komu hans í þetta sinn. —
Langt síðan menn þóttust finna
gustinn af honum, — napran og
nístandi.
Ástæðurnar fyrir þessum mikla
vetrarkvíða eru þær: hversu erfitt
sé að draga fram lífið, svo við sé
unandi — erfitt að eignast þær
nauðsynjar, sem ekki veröur án
verið, vegna dýrtíðarinnar. Og lík-
legt er að þeir, sem hafa börn fyrir
að sjá, kvíði fytir þorradægrunum ,
löngu og köldu, sem oft er við
brugöið, þar sem lítur út fyrir að S
mjólk verði ekki fáanleg.
Já, það er satt, að dýrt sé að j
lifa núna, og því engin furða þótt
hugsandi heimilisfeður horfi kvíða-
fullir fram til komandi vetrar. Alt
bendir á þröngar og lítt færar út-
göngudyr. Allir vita hvað kostar
nú ljós, hiti og húsaskjól, — og
alt annað hækkað í verði að mikl-
um mun. Og vonandi að verð-
hækkunin sé bygð á sanngirni og
sönnum ástæðum, þó menn séu
efasamir á sumum svæðum. —
Hvað á að taka til bragðs? —
Þar sem stjórnin er fremur gerða-
hæg og seljendur slaka lítt á klónni
— virðist vera brýn nauðsyn fyrir
alla að athuga betur, hér eftir en
hingað til, þolmagn pyngjunnar,
þegar skemtanir eru á boðstólum.
— Það er lítið samræmi í því að
verkamenn kvarti og kveini hver
við annan, við vinnu sína, yfir því
hve alt sé dýrt, en hlaupa þó að
loknu dagsverki á skemtanirnar, og
fórna þar sveita sínum á altari
heimskunnar.
Þær eiginkonur sem stunda skemt-
anir, hafa æðra og göfugra verk að
vinna heima en fórna tímanum þar.
Og heldur framlágar framtíðarvonir
virðast hvíla yfir þeim eiginkonu-
efnum, sem hlaupa á hverja skemt-
un og dvelja þar fram á nætur.
Það er því heillaráð fyrir alla að
heilsa komandi vetri með föstum
ásetningi um sjálfsafneitun á skemt-
unum og hégóma, en verja pen-
ingum sfnum og tíma til nauð-
synja sinna, en segja hreint »nei«,
en ekki »já«, við því sem án verð-
ur verið. Tíminn núna heimtar
það.
»Forsjónin gerir engan ófarsæl-
an, en hún gefur oss kost á að
kjósa um það sem í kjöri er«, —
stendur þar.
Reykvíkingur.
Falsaðir forngripir
Það virðist eitthvað undarlegt og
óskiljanlegt, við þá áfergju, sem
grípur ýmsa safnara þegar þeir
heyra gelið einhverra gamalla muna.
— Hvers vegna eru gamlir og
skemdir munir í margfalt hærra verði
Maskínuolía, Lagerolía
og Cylinderolía fyririiggjandi.

sem kynnu að hafa húsnæði til leigu, handa fjölskyldum
) geta fengið það auglýs ókeypis hér I blaðinu.
en nýjir og nothæfir? - Þessa hemjuleg, var það lengi vel að
gömlu og eftirsóttu muni er hægð- ítalir svöruðu þessum möngurum,
arleikur að gera af nýju, nú á vor- að nú væri ekkert lengur að hafa
um dögum og setja á þá svo eðli- og þegar það hreif ekki, tóku þeir
leg ellimörk, að ekki sé fært að sjá sig til og komu á fót verulegum
missmíði nein á hlutunum. iðnaði í þessari grein, til að full-
Þessi fornmenjagræðgi hefir orðið nægja eftirspurninni og nú fyrir
til þess, að fjöldi manna hefir leik- ófriðinn, var það blátt áfram orðið
ið sér að því og gert það að at- að listiönaði í stórum stíl. í Flo-
vinnu sinni að falsa fornmenjar, og rents og Carara er fjöldi mynd-
nota sér heimsku annara. Stórar höggvara, sera hafa lag á því að
verksmiðjur hafa jafnvel risið upp hækka myndir sínar 500 falt í verði
í þessu augnamiði, j á 24 klukkustundum.
Einkennilegust er þó framþróun
þessa iönaðar á Ítalíu. Eins og flest
önnur lönd Evrópu, hefir Ítalía ver-
ið gersópuð og rúin öllum reglu-
legum fornmenjnm. Hafa það gert
einkum Englendingar og Hollend-
ingar, keypt alt sem hönd á festi
til að fylla ruslakompur sínar, sem
þeir kalla söfn, og ekki ætíð horft
í skildinginn.
Þegar fór að minka um gripi
þessa og eftirspurnin var jafn ó-
Frh.
2)vet\$u
geta fenglO fasta vlnnu vlð
mr HÖFUÐSTAÐINN.
Útgefandi Þ. Þ. Ciementz
Prentsmiöja Þ. Þ. Clementz.
CM
cS
XO
0J
m
iO
cd
E
'aS
io
S
X)
jO
c
cö
Qa
40
þessara heiðinglegu dutlunga í deilu við alt England, kon-
ung, aöal, klerka og þjóð.
Norn þessi hét María svarta. Hún hafðist við skamt
frá Lundúnum, bruggaði þrumuveður, sendi sýki á meun,
feldi fé og börn. Loks var hún pínd til sagna fyrir klerka-
dómi. Játaöi hún fúslega til þess aö bjarga iðrandi sál
sinni úr eilífum loga, var hún í því skyni náðarsamlega
dæmd til aö brenna í stundlegum eldi.
Þá bar svo við, að kanzlarinn heimsótti nornina í
viðbjóðslegu fangelsi hennar og lét hana segja sér um
einslæðingsskap sinn í æsku og síðan umgengni sína við
djöfulinn. Oetið þér nú trúað mér til þess, að þegar
María svarta heimtaði hreinsandi bílið sér til handa með
brennandi tárum, þá reyndi Thomas að telja um fyrir
henni og sannfæra hana um að hún drægi sjálfa sig og
aðra á tálar ? Og því Ijóslegar sem hún skýrði honum
frá öllu, eftir því varö hann vantrúaðri. Herra Thomas
stefndi málinu fyrir konungsdóm, en hann vildi enga
miskun veita. «Kanzlari«, mælti hann, »eg er kristileg
samvizka Englands, eg get eigi náðað hana !« Þá svaraði
kanzlarinn stillilega: «Hvað má eg gegn vísdómi aldarinnar
sem þú ber í brjósti, herral* og skrifaði undir dauða-
tíóminn.
Stðan er hann gekk út úr salnum, sneri hann sér
að mér, þar sem eg stóð við þröskuldinn og mælti:
»María er ekki frekar göldrótt en eg er heilagur. Það
kemur fyrir, Hans minn, að mig hryilir jafnt við því,
hvaö mennirnir eru, sem hinu, hvaö þeir halda að þeir
sé«.
Þetta hefi eg aldrei skiliö, en eg hugsa mér að herra
41
Thomas hafi verið svo dramblátur af heimspeki sinnt, að
hann hafi lagl trúmð á vélræði Satans.
Nú skyldi taka Maríu svörtu úr fangelsinu og lífláta
hana, en þá var klefi hennar auður. Konuugur reiddi þá
fingur sinn við kanzlaranum og ávítaði hann fyrir þetta,
þá svaraði hann að þetta mundi vera galdrar sem alt
uudangengið — og féll svo málið niður.
Síðan lék orð á þvf, að María svarta hefði eigi farið
í brott með illa þefjandi galdri, heldur lifði nú kyrlátu
lifi í fjarlægu mjólkurbúi, sem kanzlarinn ætti. Ann eg
henni þess vel, ef hún hefir bætt líferni sitt í alvöru. Eg
skal játa fyrir yður, aö eg kendi og f brjósti um hina
syndugu konu, þar sem eg sá hana silja á óhreinni strá-
hrúgu með flókið og flakandi hár og gaut svörtum óvits-
augum á kanzlarann, og þar sem eg heyrði hana barma
sér yfir einstæöingsskap sínum í æsku og hversu illa var
við hana búið, meðan hún var saklaus. Eg hafði nú
fengið reynslu i því efni.
Þér sjáið nú af þessari sönnu frásögn minni, að
kanzlarinn hefði lálið mig ríöa með sér sem trúnaðarmenn
þegar hann heimsótti nornina*.
Kórdjákninn leit nú rannsóknaraugum á bogsmiðinn.
»Þú hefir skotið bannsetri norninni undan, Hans!« mælti
hann.
»Haldið þér það, herra?« svaraði Hans og sýndist
bros koma á varirnar undir skegginu. Því næst veik hann
að öðru.
Á þeim tfma var önnur verri norn á Englandi, en
hún varð eigi brend og runnb til þess sterk rök.
Konungurinn var kvæntur hennl.
*
-n
o*
rt>
QPQ
</>
ST
o
QfQ
n
QTQ
<r>
ST
cr
p
O*
oi
*