Höfuðstaðurinn - 07.11.1916, Side 4

HÖFUÐST AÐURINN
r
APAÐ — FUNDIfl
! TILKYNNING.
Peningabudda með peningum
fundin á götum bæjarins.
A. v. á finnanda.
Fóðursíld, nokkrar tunnur til j
sölu nú þegar. A. v. á.
Samkvæmt heilbrigðissamþykt Reykjavíkur
er hver sá kennari sem hefir tekið fleiri
en lO börn tll kenslu, skyldur að senda
heilbrigðisnefnd skriflega tilkynningu til
undirritaðs um kenslustað og tölu barnanna
Reykjavík I. nóv. 1916.
hans, himinlifandi af gleði, og var
þess þá fullviss, að nú kæmi bréf
frá Stokkhólmi. En það kom ekk-
ert bréf frá honuni, því miður.
Hún gat ekkert skilið í þessu.
Foreldrar hennar reyndu að hug-
hreysta hana eftir megni, og töldu
upp ótal hindranir, sem gætu veriö
valdar að því, að ekki kæmi neitt
bréf frá Konráð.
Hann hlýtur að liggja dauðvona
fyrst hann skrifar mér ekki, mælti
María, harmþrungin. —
Tímar liðu. En ekkert kom
bréfið.
María var yfírbuguð af sorg.
Roðinn hvarf af vöngum hennar.
Hún varð föl og mögur, og hún
sat hnípin, eins og helsærður fugl.
Foreldrar hennar voru hætt að
»
vonast eftir bréfi. Þau þektu ekkert
af skyldmennum Konráðs, sem þau
gætu fengið upplýsingar hjá.
Þau leyndu nú ekki lengur að
telja Maríu trú um að öll von væri
ekki úti. Þau voru sannfærð um,
að Konráð væri ekki vitund betri
en hinir félagarnir, hann hafði að-
eins haft Maríu að leiksoppi. Það
var sorglegt að María skyldi láta
ginn'ast til að unna honum.
Bóktandsvinnustofa
Jónasar og Björns
er á Laugaveg 4.
Dag einn inti móöir hennar eitt-
hvað í þessa átt, en María brást
reið viö, og kvað Konráö bezta
mann á jarðríki, og það myndi ekki
vera ætlun hans, að svíkja hana.
— En hvers vegna skrifar hann
þér þá ekki? spurði móðirin, dá-
lftið hikandi.
— Það veit eg ekki, svaraði María
stutt. Eg fæ sjálfsagt einhvern tíma
að vita það.
Var svo aldrei minst á þaö fram-
ar.
María varð stöðugt þunglyndari
og fðlari, kvað svo ramt að því, að
faðir hennar sér ekki annað fært,
en leita ráða doktor Jordans.
Þegar hann haföi skýrt læknin-
um frá öllu, hristi læknirinn höf-
uðið og þagði um stund.
— Það var slysalegt að tarna,
sagði hann um síðir. María er ekki
hraustbygð, og þolir illa allar geös-
hræringar. Það er bezt að láta sem
ekkert sé og nefna ekki varðliðann
á nafn. Lofa henni að vera alveg,
sjálfráðri allra ferða sinna. Tíminn
er bezta meðalið fyrir fólk á henn-
ar aldri.
— Er þá ekkert annað hægt að
gera?
— Nei, en reynið að sjá til þess,
að hún geti notið smá skemtana
við og við.
Þegar smiðurinn kom heim, sagði
hann konu sinni alt sem farið hafði.
Þau brutu heilann um hvaða skemt-
anir þau gætu leyft henni að sækja,
en úr því var ekki auðráðið.
Dag einn buðu þau henni að
fylgjast með í afmælísfagnaö hjá
frú Markússen.
Hún aftók það með öllu.
Börnin í grendinni vildu gjarna
fá hana inn með sér til að segja
þeim sögur og æf ntýri og hún lét
gjarna aö óskum þeirra, en hún
sagði þeim ætið æfintýrið um
prinsinn sem fór á brott, langt,
langt í brott, og kom svo heim
aftur löngu sfðar, að sækja brúði
sína.
Kvöld eitt fékk María óvænta
heimsókn.
Það var Trína Holt, skólasystir
hennar sem kom að finna hana.
Hún var smá vexti, kát og fjörug,
ljóshærö og létt undir brún.
Maríu fanst hressing í að tala
við hana, hún var svo kát og
fjörug.
Þær höfðu ekki verið neitt sér-
lega samrýmdar í skólanum, en nú
bundu þær vináttu milli sín, í einni
svipan. Foreldrarnir sættu sig nú
viö það.
JUtú £,\natssot\
Kohinoor.
Saga hlns heimsfræga demants.
! ,
i í höll Maharaja hans (konungs-
ins) að Labore á Indlandi var hald-
ið mót mikið þ. 12. október 1848,
milli innlendra stórhöfðingja og
j breskra embættismanna. Ríki Dhu-
leeps Singhs Maharaja hafði verið
unnið af Engletidingum, og mót-
inu var þannig fyrirkomið sem kon-
ungurinn gæfi sig sigurvegurunum
á hönd.
Mikill verzlunarbragur var á móti
þessu, svo sem sómdi verzlunar-
þjóð. Einn af herforingjum Vic-
toriu drotningar, dr. Logau, stóð
frammi fyrir hásætinu, en umhverf-
is það var skipað innlendum mönn-
um af mismunandi stéttum og tign.
Konungurinn var átta ára gamall.
Á prem tungumálum, — fyrst
á ensku, því næst indversku, og
loks persnesku — las dr. Logau
upp yiirlýsingu drotningarinnar.
Eftir aö uppgjafarskilmálarnir höfðu
verið lesnir upp, ákváðu skjölin að
konungurinn skyldi verða brezkur
þegn, með 25 000 sterlingspunda
árlegum lífeyri og ennfremur að
hann ætti að láta af hendi við
stjórnanda Englands, demantinn
fræga, Kohinoor.
Drengurinn skrifaði undir skjölin
án þess að skilja minstu vitund af
því sem fram fór.
Því næst gekk hátt settur Bramíni
fram og losaði silkibandið af hand-
legg konungsins, tók síðan ur því
ósegjanlega fagran dýrgrip, og fekk
hann í hendur dr. Logau. Þetta
var hinn frægi Kohinoor, demant-
urinn sem þúsund sorgarsögur
fylgja.
Mótinu var slitið.
Stærsti demantur heimsins annar
en »Stórmógúl« Rússakeisara, hafði
haft eigendaskifti. Um 300 ára
skeið haföi hann gengið milli fjölda
þjóðhöfðingja. En það var gagn-
stætt öllum siðvenjum að dr. Logau
tók hann og fekk hann í hendur
konungsætt utan lndiands. Dr.
Logau fór með hann til Lundúna
og fekk hann í hendur Sir John
Lawrence, sem var einn þeirra er
höfðu á hendi stjórn Lahore og
Punjab.
Sir John hafði margt og mikið
um að hugsa. Hann tók við stein-
inum og stakk honurn í vejtisvasa
sinn. En þegar heim kom hafði
hann fataskifti, því að drotningin
hafði gert honum orð að mæta við
hirðina. Varla var hann kominn
inn fyr en drotningin spurði hann
eftir demantinum, sem sama dag
hafði komið írá lndlandi.
Menn geta hugsað sér hve ótta-
sleginn Sir John varð. Hann hafði
látið dýrmætasta stein Norðurálf-
unnar í vasa á vesti sem hann
hafði svo fleygt frá sér. Hann af-
sakaði sig þá þegar og sókti dýr-
gripinn, sem drotningin því fekk
að sjá nú í fyrsta sinni.
Hún skipaði samstundis svo tyr-
ir að har.n skyldi fægja á ný. Til
þess var maður feiigimi frá Amster-
dam. Honum var fenginn bústað-
ur í Windsor-höilínni og þar vann
hanu undir strangri gæzlu. Með
mikilli viðhöfn setti maður drotn-
ingarinnar það hjól á stað sem
notaö var við vinnuna og eftir 35
daga var verkinu lokið. Demant-
inn var orðinn 186 karat og var
hann síðan greyptur inn í umgjörð.
Nokkru síðar var hinn ungi Ma-
hanaja, Dhuleep] Lingh flutíur til
lands sem skjólstæðingur frúarinnar
Á fæðingardegi sínum, þegar hann
var fullveöja (21 árs), bað hann
drotninguna um að leyfa sér að
sjá dýrgripi feðra sinna.
Kohinorr var sóttur og þegar
konungurinn hafði virt hann fyrir
sér um hríð mælti hann.
»Yðar hátign, eg var ekki nema
drengur, þegar eg gaf þennan stein
án þess að vita hvað eg gerði. Nú
þegar eg er orðinn fulltiða maður,
gef eg yðar hátign hann af frjálsum
vilja*.
Því næst fékk hann drotningunni
steininn aftur, en það sáu menn,
að hann gerði það ekki með glöðu
geði.
En upp frá þessu varð prinsinn
með hverjum deginum óánægðari
Hann hugsaði ekki um annað en
alt það ranglæti sem þjóð hans
hefði verið beitt, fjandskapaðist
jafnvel við alt sera enskt var, og
yfirgaf England að lokum.
Frh.
Útgefandi Þ. Þ. Clementz
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1916.