Höfuðstaðurinn - 25.11.1916, Blaðsíða 4

HÖFUÐST AÐURINN
TJnnusta hermannsins.
Norsk saga.
— o — Frh.
XVI.
Hrösun og fall.
Steinert lauk upp dyrunum og
kom inn í veitingastofuna. Hann
var klæddur loðkápu mikilli og
með ioðhúfu á höfði og öku-
hanska á höndum, var hann hinn
föngulegasti og í góðu skapi.
Hann heilsaði Maríu og leit
til hennar rannsakandi augum.
— Ætlið þér að aka eitthvað'
spurði hún.
— Pað held eg, veðrið er svo
fagurt og færðin er afbragð, og
hópur giaðra drengja og kvenna
hefir komið sér saman um að
skreppa út í Bygdö og eyða
kvöldinu þar.
Er það sleðaför?
— Eitthvað í áttina, og svo
komum við einhversstaðar inn,
þar sem húsrúm er nóg og hljóð-
fceri er að fá og dönsum úr okk-
ur hrollinn. Komið þér nú með,
María, sagði hann hiöjandi.
— Pökk fyrir, eg he!d eg fari
hvergi, svaraði hún.
— Pví þá ekki? spurði hatm
og leit til hennar átakanlegum
bænaraugum. Pér hefðuð þó gott
af því að koma út úr molluloft-
inu hérna í stofunni og út í góða
veðrið og aka spottakorn eftir
rennsléttu hjarninu, gegnum skóg-
inn, og svo kalt púns og kampa-
vín til að hressa yður á, — æ
komið þér nú, María!
— Aka gegnum myrkviðinn,
kampavín og kalt púns, sagði
hún drœmt, eg yrði yður nokk-
uð dýr, bætti hún við og hristi
höfuðið brosandi. Pað yrði altof
kostnaðarsamt, hr. Steinert.
— Kostnaðarsamt? Eg borga
auðvitað.
— Eg var nú ekki að hugsa
um það.
— Trína og Hilmar Larsen
verða í förinni.
— Já, Trína getur verið með.
— Pér getið það líka. Verið
þér nú ekki svona óþjál og slæm
við mig, María, sagði hann blítt
og biðjandi. Eg lofaði að koma
með yður.
— Nei, eg fer hvergi, svaraði
hún, ákveðin.
— Pá er mér sama um alt ferða-
lagið sagði hann, eg get eins vel
setið heima, bætti hann við og
fleygði sér í Iegubekkinn.
María horfði á hann alveg
forviða.
Oat það átt sér stað. að þessi
fallegi og fyrirmannlegi maður,
£ampar
bmwr M
Jóns Hjaríarsonar & Go.
Tekjuskattsskrá
Skrá yfir eignar- og atvinnutekjur í Reykjavík 1915 og tekju-
skatt 1917 liggur frammi til sýnis á bæjarþingstofunni 15. nóvem-
ber til 29. s. m. að báðum dögum meðtöldum.
Kœrur yfir skattskrána skulu komnar ti! undirritaðs formanns
skattanefndarinnar fyrir 29. nóvember.
Borgarstjórinn í Reykjavík, 14. nóv. 1916.
K. Zimsen.
væri svona dauð-ástfanginn í
henni?
Hugsunin var óneitanlega ginn-
andi fyrir hana.
Frú Larsen kom inn úr eldhús-
inu. Steinert heilsaði henni kurt-
eyslega og spurði um líðan henn-
ar, svaraði hún þessari hugul-
semi hans með yndælu brosi og
kvað sér líða ágœtlega.
Bókbandsvinnustofa
Jónasar og Björns
er á Laugaveg 4.
— Finst yður ekki að María
gæti slegist með í sleðaförina?
spurði hann frú Larsen.
— Jú, eg veit ekki hvað ætti
að vera því til fyrirstöðu, — eg
skal afgreiða gestina hérna í dag
— Eruö þér ekki ennþá alveg
vonlaus um að fá mig með, hr.
Steinert?
— Nei, eg sleppi aldrei allri
von, svaraði hann, undarlega al-
varlega fanst henni.
— Góða, farið þér nú með
þeim, María, sagði frú Larsen í
bænarróm.
— Nei, það geri eg ekki, svar-
aði María áköf.
Frú Larsen gékk aftur fram.
Steinert varð æði þungbrýnn
við, f I eygði sér niður í legubekkinn
og bað um hálfflösku af öli. —
Þegar hann var nýbyrjaður að
fást við flöskuna, koin pósturinn
inn.
—fc Hér er bréf til yðar, ungfrú,
sagði hann og rétti Maríu bréf.
Hún leit á það og sá að sænskt
frímerki var á bréfinu og hún
hafði næstum œpt upp yfir sig
af gleði.
Steinert sat við borðið og hafði
tekið dagblað og sýndíst nú sokk-
inn ofan í lesturinn.
María braut upp bréfið. Hvað
varnúþetta? Kort. Hún brá því
upp að Ijósinu og varð föl sem
nár. Petta var trúiofunarkort og
á því stóðu nöfnin:
Amanda Hedström
Konráð Ebbesen.
Henni lá við köfnun og hún
hné niður í stólinn, alveg yfir-
buguð af geðshræringingu. Henni
sortnaði fyrir augum og henni
fanst alt hringsnúast í kring um
sig. —
Hún sá í huganum síðustu
samfundi þeirra, úti f girkjugarð-
inum — þegar hann sór henni
trygðir.
Hvernig hafði hann haldið þann
eið sinn?
Nei, hann var ekki verður tára
hennar. Enginn skyldi fá vitneskju
um sorg hennar — enginn,
Hugur hennar fyltist af harmi
gegn unnusta sínum,
Var hægt að ganga lengra en
að senda h e n n i trúlofunarkort-
ið hans — smána hana í viðbót.
Söguhetjan hennar var horfin.
Pó unni hún honum enn, meira
en nokkru sinni áður.
Sorgin bugaði hana aftur og
hún brast í þungan, krampa-
kendan grát.
Petta var hræðilegt. Hvernig
átti hún að geta borið sorg sína
svo enginn yrði þess var. Hún
vildi ekki hafa hana á glámbekk.
Þótt hún í huganum kallaði
Konráð svikara, var það lítil hugg-
un, —
Henni fanst nún vera aleg til-
fingingarlaust að eins hún gæti
komist eitthvað langt, langt í
burtu, frá þessum heljandi hugs-
unum, og strax datt henni í hug
örþrifa ráð.
Hún stóð á fætur, færði til glös
og diska, sem stóðu á borðinu.
Steinert gekk til hennar og blístr-
aði kampavíns stökkdansinn.
Honum varð litið á hana.
— Hvað gengur að yður, Mar-
ía? Þér eruð svo föl.
! — Ekkert, svaraði hún rólega.
; Pað er hálfþungt loftið hérna inni.
—■ Ójá, það er það nú.
Manfreð.
Hundrað ár eru nú liðin síðan
' Manfreð var saminn suður í Sviss,
árið 1916. — Höf. leikrits þessa,
Byron lávarður, hafði þá kvatt
Engiand í síðasla sinn og skilið
j við konu sína. Er það engum,
efa bundið að, að tilfinningar þær
er koma í Ijós hjá Manfreð víða
í leikritinu eða skáldritinu, sem
öllu heldur mætti nefhá það, eru
eigin tilfinningar höf. Hafði hann
orðið að reyna margt og þola,
sem æst hafði tiifinningar hans.
Manfreð er talinn eitt mesta
snildarverkið eftir Byron og hefir
séra Matthías Jochumsson þýtt
það á ísl. tungu, eru 40 ár síð-
an að »lárviðarskáldið« vann það
þrekvirki.
Manfreð er nú ný útkominn í
annað sinn, var fyrri útgáfan fyr-
ir löngu orðin ófáanfeg, hefir
Quðm. Oamalíelsson bókbindari
kostað útgáfuna, er hún vönduð,
á góðan pappír og frágangur all-
ur góður.
Var það vel til fundið að gefa
Manfred út nú, þegar trumritið
var 100 ára og þýðandinn átt-
ræður.
Myndina á kápunni hefir gert
Ríkarður Jónsson listamaður.
Bókina er að fá í Bókaverslun
Ouðm. Gamalíelssonar og hjá
öðrum bóksölum. K.
V I N N A
Stúlka sem er vön verslunar-
störfum óskar eftir atvinnu við
verslun eða á skrifstofu nú Peg-
ar. A. v. á.
Einn mann kunnugan til róðra
vantar. Oísli Halldórsson,
Qrett.g. 20 B.
I