Höfuðstaðurinn - 30.11.1916, Blaðsíða 3

HÖFUÐSTAÐURINN
— Fáöu þér sæti, Jensen, svar-
aöi Iversen, hálf sneypulegur{ og
svo baö hann um vínföng handa
Jensen og svo eina umferö handa
hinum öllum.
Jensen lét ekki segja sér þetta
tvisvar að taka sæti við borðiö.
Klingdi hann staupum við þá er
fyrir voru.
Jensen var kunnugt um ferðai g
Maríu með Steinert, en hann bjóst
þó ekki við svona góöum árangri.
Og hann hrósaði happi með sjálf-
um sér. Nú var hann búinn að ná
sér niðri á Iversen og fá hefnd.
Búinn að koma sér í mjúkinn hjá
Steinert og koma fram hefndum
gegn Konráð fyrir Hólmkvist.
Þetta ?var vatn á hans myllu.
Hann vissi það, þegar Iversen
væri byrjaður að drekka, myndi
það ríða honum að fullu.
BókbandsYinnustofa
Jónasar og Björns
er á Laugaveg 4.
Það var farið að glaöna yfir
hópnum, en á bak við drykkjuglað- j
værð Iversens, lá þó nagandi orm- ^
ur þunglyndis og örvæntingar sem
stöðugt varð að dreypa á af>ýju
svo Iversen léti ekki yfirbugast með
öllu.
Frú Iversen beið heimkomu
manns síns með óþreyju, þetta
kvöld. Hann hatði ekki komið
heim til miðdagsverðsr, eins og
vant var. Og þaö hafði aidrei
Hnefaleik - boxing -
byrja eg að kenna í næsta mánuði, ef nægileg tala nemenda fæst.
Vænfanlegir nemendur gefi sig fram fyrir 1. des. nk.
kosta 2 V2 eyrir orðið.
Skilist í prentsmiðjuna, Ingólfs-
stræti 2, sími 27, eða á afgr.
blaðsins í Þingholtsstræti 5,
sími 575.
Vilheini Jakobsson Eveiflsgötu 43
Höfnðstaðurinn
30-40 tn. mótorbátur
óskast.til leigu nú þegar.
kostar 6 5 a u r a um
mánuðinn, fyrir fasta
kaupendur. — Pantið
blaðið í ^síma 5 7 5
ífánari upplýsingar í Bankastiæti 11
-----eða 2 7.--------
Gömul reiðhjól sem ný
ef þau eru giJábrend>ofn!akkeruö) hjá
reiðhjólaverksmiðjunni Fálkinn
Laugaveg 24,
mr Fyrsta flokks vinna. "SH|
TUXHAM-mótora
selur
CLEMENTZ & CO. H|F
Þingholtsstræti 5. Reykjavík.
Skrifstofutími 10—2 og 5—7 Sími 575.
Nýkomið mikið af eplum
til H. Benediktssonar.
komið fyrir, sfðan þau giftust, að
hann léti sig vanta við máltíðir.
Seint um kvöldið kom loks Iver-
sen heim, dauðadrukkinn.
Konan varð sem þrumulostin.
Steðjuðu þá öll óhöpp og alt
ólán að heimili þeirra?
XVIII.
Á vegamótum.
Veturinn, með deyíð sinni og
dvala, var vikinn á brott fyrir fjör
og glaðværð vorsins, sem kom
streymandi inn yfir landið og
gægðist inn í hverja smugu. Það
var sólskin frá morgni tit kvölds
og vorloftið, þrungið af angan,
hleypti nýju lífi og fjöri f alt sem
anda dró, fótspor vetrarins hurfu
smátt og srnátt og menn fundu
til þess að það var þó gaman að
lifa.
Frú Iversen haföi, kvöld eitt,
heimsótt doktor Jordan og kvartað
r-
ÍM
cd
lO
<3J
lO
LO
cö
E
v35
ro
S
JS
3
íO
• xmm
C
CÖ
CL
Dýrllngurinn, 134
ur sínum. Honum gramdist nú á þessari stund að Rík-
harður sonur hans hafði béðið fyrir hann, og nú svail og
ólgaði svört tortrygni í hug hans.
»Hvert þröngvar þú mér?« mælti hann nú. »Á eg
eg að egna Normenn mína til reiði ? Hvað hugsar þú ?
Veita ánauðugum Söxum mínum frelsi ? Mælir þú það
ai heilum hug . . . ? Vilt þú steypa mér í glötun ... ?
Hann hleypti í brýrnar sem hann gerði sér far um að
hugsa, en alt í einu glapti íeiðin hug hans og hann
æpti: »Þú ætlar að torlíma mér og ríki mínu! . . Síð-
an Náð dó, fari hún bölvuð, hugsar þú dag og nótt um
torlíming míua, þú hræsnari, skaðræðismaðnr, þú hefni-
gjarni heiðingi.«
En af ásjónu Thomasar ljómaði sem af engilshöfði,
og hann mælti með skínandi augum: »Eg fyrirgef þér
dauöa Náðar og ókvæðisorð þín, ef þú frelsar Saxana,
bræður mína, og gengur framvegis á vegum guðs og
góðra manna. Vilt þú það, Hinrik konungur.
í þessum svifum varð Normanna Uokkurinn órór og
gramdist að konungur talaði svo lengi viö hinn útiæga
biskup, því að virðing þeirra fyrir konungi var nú minni
orðin en áður, enda óttuðust þeir vitsmuni biskups. Þeir
Iustu spjótum á skiidi sína, Iétu ófriðlega á hestum sínum
og æptu: »Finissez, Seigneur Roi, finissez«. (Hæltið,
herra konungur, hættið!).
Hitiriki konungi varð hverft ug hann benti yfirbisk-
upinum að fara sem fyrst frá sér.
»Far þú í þitt frakkneska klaustur«, mælti hann. —
»Stíg þú aldrei framar fæti á enska jörð, þjóðsvikari.
135
Hvorki vi) eg hér né hinumegin hitta þig eða við þig
eiga, þú töfrahundur og illviðrakráka«.
Nú varð yfiriitur yfirbiskupsins sem á ná sæi.
Hann svaraði með mjúkri röddu: »Eigi veit eg
hvort eg get hiýtt orðum þínum, því að lengi hefi eg
nú verið á ieíðinni og hjörð og hirðir þrá nú hvort ann-
að. Eg þrái og hvíldarstað minn. Þessvegna lofa eg
ekki að hlýða þér, herra. Kvíð þú þó engu af mínum
völdum, mín spor liggja til friðar.ns«.
»Varast þú að stíga fæt; á enskan jarðveg, það mætti
kosta þig lífið«, æpti konungur og lét svo mikið, að Rík-
harður ijónshjarta reið nú til þeirra sem hesfurinn máfti
fara. En Ríkharður hafði beðið í nánd við riddarana og
athugað þá báða.
En Thoma? Becket snerí sér frá konungi með sáru
brosi. »Eg held að Iausnarstund mín nálgist«, mælti
hann. Hve mundi eg annars, hugdeigur rnaður, hafa
fengið hugrekki til að lyfta höfðinu og reita herra minn
til reiði.«
Með þessum hætti skildu þeir, konungur og Thornas,
án friðar, og höfðu þó báðir Ieitað hans einlæglega.
XII.
En er vér vorum farnir af hinni gráu heiði, þar sem
neitað var um kossinn, og riðum þögulir og hugsandi
yil hinnar víggirtu Normannaborgar, Rúðu, þá blés kaidur
vetrargustur fyrstu snjókornunum í andlit oss, en haustiö
hafði verið hlýtt og langt. Sorgin lá á mér og kreysti að
mér sem ofþröng brynja, því að eg örvænti nú um hag
P3>
W
7?
®t
Ct>
3
C«L
S
-t
3
C>