Höfuðstaðurinn - 11.12.1916, Side 3

HÖFUÐSTAÐURINN
Auglysingum i Hðfuðstaðinn
má skila í Litlii búðina eítir kl. 6 siðdegis.

Jola&asanxxxv
á Laugavegi 5
og skoðið þar á ð u r en þið
kaupið annarstaðar,
það mun borga sig,
Maskínolía -- Lagerolia
Cylinderolia
«
Sýnishorn látin ef um er beðið
H. I. So
moVoúxvxv.
S'ó^uxxv \>ess aB vevfcsxxuSjaxv fvejvr
kvvavxvav, ^etuv fvuxv ajgxevtt
xvo^.va móVova \ lofe mavmáxvaBav Jvam
^Jvv \>a*8 sem \z%iv ev paxvtáð.
Pantanir verða að
koma nú þegar.
Clementz & Co.
H|
F
cM
cö
lO
V
iD
in
vd
E
s35
KO
s
ed
-O
jO
’n
eö
Qm
15ö
Hann tók mér virðuiega, því að hann vissi eigi að eg
var fallinn í ónáð, og hann hló og grét eins og barn.
Beiskja og sorg höföu gert hann hrörlegan á sál og lík-
ama. Eg spurði um Hildi. Hann sagði að hún lægi í
hitasótt og fór með mig í herbergi hennar,
Þegar hún sá mig, ljómuðu augu hennar biá og
‘djúp. Hún þakkaði mér fyrir að eg kom. Sagðist hún
hafa þráð aö sjá mig einu sinni áður en hún dæi. En
ásamt með meðaumkuninni vaknaði hin forna ást með
fullum krafti. Forlögin höfðu leikið mig hart og auð-
mýkt mig, og bauð eg henni nú að ganga að eiga hana
og taka hana heim með mér, ef henni gæti batnað. Hún
kinkaði kolii, en þó með efa og sorgarsvip,
Þá kom mér í hug hinn helgi dómur, sem eg átti,
því að um endilangt England var mjög af því raupað að
heigir dómar frá Thómasi Beek læknuðu menn og gerðu
önnur kraftaverk. Hinir saxnesku prestar sögðu að dauðir
hefðu Ilfnað við ef þeir snertn við þeim. Eg hleypti uú
nú aftur til Vindsor og skundaði sfðan tii iierbergis henn-
ar með dúkinn. Hún svaf og eg iagði dúkinn á brjóst
hennar. Þá hreyfði hún sig, brosti vingjarnlega, varp önd-
inni nokkrum sinnum, lauk upp Ijómandi augum sínum,
og lét þau síðan aftur með léttu andvarpi. Hún var dáin.
Þá varð eg bæði hryggur og reiður yfir því, að herra
Thómas ofsóttl mig ófriðþægjandi og banaði því sem eg
eiskaði, þótt hann vekti aðra upp frá dauöum. Eg flýði
á brott og hinn blóöugi klútur hefir án efa farið í kistuna
með henni.
Eg fékk iilt sjóveður og varð tvisvar afturreka til
Englandi. En er eg komst á iand, sótti eg til Svafalands.
157
Því að lífsreynslan hafði svift mig allri ferðafýst og for-
vitni. En er eg hafði nú vatnað hesti mínum í Rín, þá
dró ósigrandi heimþráin mig niður með fljótinu allt til
Schaffhausen. -t*
Þar höfðu menn gleymt Manasse gyðingi en mér var
tekið vel sem víöförlum og frægum manni. Áður eru
frægð mín gleymdist, gekk eg að eiga unga ekkju, er
færði mér í búið tvo sveina af fyrra hjónabandi og turn
einn í Sehaffhausen og sólsælan víngarð við Rin.
Þér megið trúa því, að þótt eg væri aðalsmaöur og
hefði verið í konungsþjónustu, þá lagði eg eigi iðn mína
fyrir óöul. Eg setti þegar á stofn smiðju þar sem var
vinna og glaðværð, og innan skamms lét eg stór og smá
skotvopn í té borgum og bæjum þar víða umhverfis.
En ekkert frétti eg af konungi raínum annað en það,
að hann gæti eigi haldið frið við sjálfan sig og sonu sína.
Þá bar svo við einn dag, að eg Ieiddi eldri son konu
minnar mér við hönd út að fossinum í Rín, til þess að
skjóta yfir fljótið með nýjum boga til þess að sjá, hversu
mikið örvarflugið skekktist af hvirfilvindi þeim, sem þar
svífur yfir vatninu.
En er eg litaðist um eftir skotspæní hinu megin fljóts-
ins, þá sá eg riddara einu sitja þar á steini. Hafði sá
sverðið lagt þvert yfir kné sitt eins og karl hér við kirkju-
turninn.
Sveinninn tekur að hræðast og eg hugleiði, hver það
gæti verið. er um nóttina hafði sett þessa eðlilegu mynd
þar viö fljótið.
Þá lyfti riddarinn upp hertýgjaðri bendi sinni og eg
sé að hann bendir mér.