Höfuðstaðurinn - 04.02.1917, Blaðsíða 3

UÖVUÐSTAÐURINN

Undir dularnafni.
Eftir Charles Garvice.
---- Frh.
»Hér er nokkuð nýtt á ferðum, Bert. Við
Mabel ætlum að gifta okkur.«
Bert brosti út undir eyru. »Eg kalla það nú
engar sérlegar nýjungar*, sagði hann háðslega.
»Eg hefði getað sagt ykkur það fyrir viku.*
Mabel tók utan um hann og ætlaði að kyssa
hann, en hann ýtti henni fiá sér.
»Nei, fyrir alla muni«, sagði hann. »Ham-
ingjunni sé lof, að þú ert nú búin aö fá
annan til þess a$ kyssa, sem virðist gera sér
það að góðu. Eg kæri mig ekkert um það.
Og nú er líklega úti um allar skemtanir tyrir
mér«, bælti hann við ólundarlega, »því að
þið sjáið náttúrlega ekki sólina hvort fyrir
öðru og svo verð eg látinn eiga míg. Það
er versti ókosturlnn við þetta kvenfólk. Það
kemst upp á milli karlmantianna og spillír
ölium kunningsskap þeirra.«
Þau hjónaleysin notuðu lika tímann rækilega
en afræktu Bert þó ekki, eins og hann bjóst
viö og undu þessir þremenningar lífinu hið
bezta. Samt fann Lynforde stundum til ónota
þegar honum datt launung sín í hug, en hann
friöaði samvizkuna með því, að hann mundi
gera alt uppskátt áður en þau giftust og hafði
hann meö alls konar vélum og fortölum feng-
ið Mabel til þess að loía sér að eiga sig að
mánuði liðnum.
Kvöld eitt varð hanri var við að hanrt var
orðinn viridlaiaus og gekk því í gistihúsiö tit
þess að kaupa sér vindla. í Iitlu herbergi við
skenkistofuna sátu tveir menn og töluðu sam-
an og var annar þeirra lögreglustjóiinn. Heils-
uðu þeir Lynforde og hann gaf sig á tal við
þá um leið og hann kveikti sér í vindli, Þvi
næst gekk hann út með vindlakassann undir
hendinni, en mundi þá eftir því, að hann hafði
skilið eftir eldspýtnahylkið sitt og sneri aftur
til að sækja það.
Lögreglustjórinn hélt á því og var að skoða
það í krók og kring sem von var, þvf að það
Fósturdótttrin 55
ný, með ðllu sínu afli og hún elskaði Ge-
orgíu litlu brátt eins og hún hefði verið
hennar eigið barn.
Barónninn þorði ekki að treysta umsjá
konu sinnar fyrir ekkjunni og ánafnaði henni
því á banalegu sinni árlegan lífeyri, en af
því að hann var lítt efnaður , varð lífeyrir
sá ekki mikill, en þó svo, að nœgði til
framfaeris, ef sparlega var á haldið.
Eftir dauða- barónsins erfði ekkja hans
jörð nokkra, skamt frá Janköbing, eftir frænd-
konu sína eina. Yfirgaf hún þá Finnland
og flutti til Svíþjóðar og settist að í Sjö-
lunda, með dóttur sinni og frú Ekrenberg,
eða Matthildi, sem hún var jafnan nefnd af
fjölskyldunni.
Þegar Oeorgína giftist Borgenskjöld greifa,
gerði hún það að skilyrði, að Matthildur
fœri með sér. Greifinn gekk fúslega að
því, og þess heldur sem hann annars hefði
orðið að fá henni einhverja lagskonu, og
hann sá fram á það, að engin önnur mundi
vera henni jafn kær og Matthildur, og hann
treysti henni líka best til að annast um
konu sína þegar hann vœri sjálfur fjarver-
verandi.
Frú Ehrenberg fylgdi fósturdóttur sinni
var úr gulli og nafn Lynfordes grafið á þaö
og skreytt demöntum og roðasteinum. Hafði
einhver kunningi Lynfordes íroðiö þessu skraut-
hylki upp á hann, því sjáifur var hann maður
yfirlætislaus og frssneiddur öllum hégómaskap.
»Eigið þér þetta hylki?« sagði lögreglustjór-
inn. Það lá viö að rónfur hans væri valds-
mannslegur þegar hann spurði um þetta og
hann aögætti Lynforde nákvæmlega frá hvirfli
til iíja.
»Já, eg á það — þakka yður fyrir«, sagði
Lynforde ánægjulega.
Lögreglustjórinn tæmdi glas sitt, gekk út að
glugganum og horfði á eftir Lynfort'e þangað
til hann var horfinn. Því næst gekk hann
hvatlega til jámbrautarstöðvarinnar og sendi
símskeyti. Seinna um kvöldið var Lynfo'de
s.addur úti í garftmum og M’bel auðvitað hjá
honum, Si hann þá hvar lögreglustjónnn gekk
hjá í hætðum sínum og kinkaftt kolti til hans.
Tók þessi hötðmgi undir það og hvatf úr
sýn, en kom b'áít afpir og stóð kýr þarskamt
frá og virti fyrir sér landslagið.
»Það lítur ekkt út fyrir að lögreglan hérna hafi
nein ósköp að gera«, sagði Lynforde, sem var
að tala ura brúökaupið við Mabel. Þau ætluðu
að láta þaö fara fram í kyrþey, því að Mabel
kvaðst eiga fáa ættingja og enn færri vini og
Lynforde vildi helst vera laus við sína vini,
ef þeir annars voru nokkrir. Hugsuðu þau sér
að hverfa aftur til Bude að afstöðnu brúð-
kaupinu og dvelja þar hveitibrauðsdagana og
átti Lynforde þá að biðja um langt leyfi frá
»störfum< sínum. Honum fanst launungarmál
siit hvíla á sér eins og mara meðan á þessu
stóð, en hann hélt sig mundu geta gert gott
úr því ðitu og ætlaöi að segja henni upp alla
sögu á brúðkaupsdaginn.
Morguninn eftir kom frú Woolley inn til
hans meðan hann sat að morgunverði og
sagði að lögreglustjórann langaði til þess að
tala við hann. Lyníorde tók því vel og kom
hinn þá inn. Hann læsti hurðinni vandlega á
eftir sér og vék sér mjög alvarlegur aö Lyn-
forde, sem var { bezta skapi.
»Eg býst við að þér vitið hvert erindið er,
herra Grey«, sagði hanu.
»Hvað þá«, sagði Lynforde og undraðist
67
til Víkingsholm og var það henni ómeing-
að gleðiefni.
Greifinn tók hið besta á móti henni og
sýndi henui meiri vinsemd en hann var
vanur að sýna fólki í hennar stöðu. En
þrátt fyrir það, þótt Matthildur rækti starf
sitt hið besta og varaðist að trufla hjónin
nýgiftu ega vera nærgöngull við þau, fram
yfir það sem staða hennar krafði, varð Ge-
orgina þess þó fljótt vör — kona sem er
ástfangin er skarpsýn á slíka hluti — að
manni hennar mundi þykja henni ofaukið
og nærvera hennar þvingandi, þótt aldrei
léti hann það á sér skilja, hvorki á einn
eður annan hátt.
Allur kœrleiki mannanna — nema ef
vera skyldi móðurástin — er meira og minna
blandaður eigingirni, og þó mest hjá körl-
um. —
Þvt var og þannig varið með Borgen-
skjðld greifa. Hann unni konu sinni hug-
ástum. Hann gat enga stund án hennar
verið. Hann sýndi henni riddaralega um-
hyagju, gaf henni konunglegar gjafir og
gerði henni alt tll geðs. og hún endurgalt
ást hans með ástúð og blíðu, sem hún átti
f rfkum mæli. En konan þarfnast — þótt
þe ta hranalega ávarp. »Nei, þaö veit eg
sanna iega ekki. Hvaö er það ? «
»Það er í sambandi við innbrotsþjófnað í
húsi Lynfordes f Londoni, sagði hann.
Lynforde brá litum og vissi ekki hvaðan á
sig stóð veðrið, en lögreglustjórinn héit á-
fram :
»Eg hefi skipun um aö taka yður fastan,
herra Grey. Segið þér ekki nokkurt orð, því
að það er skylda mín að vara yður v»ð því,
að hvað sem dér segið, getar orðið til þess
að spilla málstað yðar. Komið bér nú góð-
fúsiega, eða á eg heldur eð k l!a á fðs»oftar-
mann minn, sem bíftur hér iy ir t>tan?«
Hann fór að fikra vift hijóftptpu sínji.
Lynforíte m sti handdúkmn og ha'lafti sér
aitur á bak. Hai:n hotffti á lögreglusijó ann
bæfti gletnisiega og vandræftaiega.
»Innb otsþjófnaftur í húsi Lynfo'des«, sagði
hann. »Eg heíi ekki heyrt get>ð um hand«.
Það var nú mjög eðli egf, því að hann hafði
ekki litið í nokkurt blaö síðan hann kom til
Bude. »Hvem g í ósköpunum getið þér farið
að gruna mig« ?
Lögreglustjórinn brosti ánægjulega.
»Eldspýtnahylkið«, sagði hann. »Nafn Lyn-
fordes er grafið á það. Þið piltungar komið
alt af upp um ykkur fyr eða síðar. Eg vissi
tsndir eins að eg var búinn að ná í rélta
manninn, þegar eg héit á því í hendinni, því
að eg var búinn að lesa lýsingu á hinum
stolnu munum, og átti nafnið að vera grafiö
á flesta þeirra. Jæja, ætlið þér þá að koma
umsvifalaust ?«
»Bíðið þér augnablik«, sagði Lynfordé hugs-
andi. Hann var í standandi vandræðum, því
þó að þetta væri hlægilegt í sjálfu sér, þá var
það óviðkunnaniegt og mundi vekja leíöinda-
umtai. En eg veit ekkert um þetta, góðurinn
tninn«, sagði hann loksins. »Hvenær var þess
innbrotsþjófnaöur framinn ? Eg hefi dvalið
hér vikum saman«.
Frh.
68
hún sé hamingjusöm í hjónabandi — ein-
hvern kvenlegan vin, konu, sem hún
geti sagt frá hamingju sinni og smásorg-
um, sem hún vill ekki ónáða mann sinn
með og h a n n mundi ekki heldur geta
skilið til fuilnustu.
Þegar maðurinn rœkir starf sitt, sér um
jarðeignir sínar, hugsar um iandseta sína
eða annast um fjárhag sinn, verður konan
að sitja ein — hán tekur sjaldnast þátt í
slíkum störfum. Um það hugsar maður-
inn ekki. Hjá honum á hún að eiga alt
sitt athverli, hann á að vera henni a 11. —
Hann þolir ekki að missa af einni einustu
hugsun hennar, né brosi, þegar hann er
hjá henni. Hann veit ekki um tómleikann
sem er f sál hennar, þegar hann sinnir öðru,
eða er fjarverandi.
Þannig var það ernmitt með Borenskjöld
greifa, Hann þoldi engan þriðja mann í
nánu sambandi við konu hans. Þe.ssi hugs-
un gerði hann mislyndan, óróan f skapi,
svo hann gat ekki við ráðið og varð konu
hans, sem hann unni, til byrði.
Má vera, að Matthildur hafi orðið þessa
fyr vör, en greifafrúin og ákveðið með
sjálfri sér, að sæta færi að komast brott frá