Höfuðstaðurinn - 01.05.1917, Side 3

HÖVUÐST AÐURINN
löndin. Af eigin reynslu veit eg
aö þessi félðg hafa verið öflugur
tengiliðut milli þjóðanna. Það sást
bert á síðustu fundum þeirra fyrir
ófriðinn, f Kauþmannahöfn í maí
1913 og í London í maí 1914,
þar sem fulltrúar ?»llra þjóða voru
með svo miklum bróðurhug, líkast
því sem varanlegur friður væri
tryggur. Vilja menn nú halda því
fram, að ófriöurinn hafi á svip-
stundu skorið sundur öll þau bönd,
sem tengdu öll þessi alþjóðafélög
og sambönd hvort við annað? Nei,
það er ómögulegt. Ófriöurinn getur
um tíma losað þessi bönd, en sam-
eiginleg áhugamál munu þjappa
þjóðununr saman vegna þess, hve
menningarþróunin er nauðsynleg
og í félagi verða þjóðirnar aö ráða
fram úr úrlausnarefnunum. Fyr á
límum, þegar samgöngutækin voru
svo ófullkomin var unt að koma á
einangrun þjóða. En þær tilraunir,
sem nú eru geröar til þess að stía
þjóöunum sundur eftir ófriðinn,
geta aldrei staðist þrýstinginn, er
samgöngualdan aftur veltur yfir
löndin. Eins og þýzkur rithöfund-
ur hefir sagt: Alþjóöa sambandið
getur slitnað um stund, en það
endurnýjast aftur, eins og jörðin á
vorin þegar snjórinn bráðnar og
vetrarstormarnir eru um garð gengn-
ir«. Og jafnvel þótt nú í hita ófrið-
arins sé vonlítið útlit, getur sagan
bent á óteljandi sannanir þess að
það, sem ómögulegt var i gær,
getur orðið mögulegt og veruleiki
í dag. Menn mega ekki gleyma
því, að ófriöurinn þrátt fyrir allar
ógnirnar hefir reynt meira en
nokkru sinni fyr á uppfyndninga-
hæfileika mannanna á ýmsum svið-
um. Þegar svo á að fara að gera
allar uppfyndingarnar og reynsluna
nothæfa í þjónustu friðarins mun
það veita alþjóða samvinnu vítt
verksviö.
Þegar vér nú snúum oss að al-
þjóða verzlunarsambandi eftir ófrið-
inn, eru skoðanirnar mjög mismun-
andi jafnvel meðai sjálfra ófriðar-
þjóöanna. Spurningin er í stuttu
máli um verndarverzlun og frjálsa
verzlun. Það er að vísu sem stend-
ur í ófriðarlöndunum, sterk hreif-
ing í þá átf, að útiloka sig sem
mest frá viðskiftum við óvinina í
framtíðinni.
í þessu sambandi munu menn
mirmast fundar bandamanna í Paris
í ágúst, sem haföi til meðferðar
ýmsar útilokunarráðstafanir gagn-
vart miðveidunum eftir ófriðinn.
Þannig hafa menn í Engiandi tekið
að framleiöa fjölda vörutegunda,
sem áður varð aö sækja til annara
landa. Sama á og við hinar ófrið-
arþjóðirnar, sérstaklega Þjóðverja,
sem hafa fundið upp ótrúlegustu
ráð til þess, að bæta sér upp skort-
inn á lífsnauðsynjum. En þegar
alt kemst aftur í samt lag mun það
koma í ljós, hve vel verður hægt
að framkvæma þessar varúðarreglur.
Rœstingarkona óskastum lengri
tíma til kvöldræstinga. Afgr. v. á.
Úlgefandi Þ. Þ. Clementz.
Prentsmiðja Þ. Þ. Qementz 1917.
Kafbátasmiðurinn
út úr ysta byröingnum. Bátur-
inn kostaði hálfa miljón króna,
en þýzku kafbátarnir sem nú eru
mest notaðir kosta 4—5 milj kr.
■ÍW?"
Nýja
verzSunin
Hverfisgötu 34.
Ssssg
Aliskonar tilbúinn
fatnaður
fyrir dömur og börn.

Vátryggið gegn eldi
vörur og innbú hjá
British Dominions General
i Fyrsti kafbáturinn sem not-
hæfur reyndist, var smíðaður
af sænskum manni, Thorsten
Nordenfelt, varð hann nýlega 75
ára gamall. Fyrsti kafbáturinn
^ hans, var smíðaður 1882, en það
1 ekki fyr en nokkrum árum síð-
| ar, að hann hljóp af stokkunum.
i Reynsluferð var farin um Gaut-
elfarskurð, um Kattegat til Lands-
krona. þar vaf báturinn skoð-
aður í krók og kring af fjölda
smiða og ýmsum stórmennum
Evrópu, þar á meðal Danakon-
ungi og fjölskyldu hans. Fyrsti
kafbáturinn var i mörgu og miklu
frábrugðinn eftirkomendum sín-
um. Hann hafði t. d. ekkert
njósnarauga, en aðeins glerkúpul
Insurance Co. Ldt. London.
Aðalumboðsm. á Islandi
Garðar Gísláson, Rvík.
Sími 681.
1 herbergi til leigu 14. maí, í
Pingholtsfræti.
A. v. á.
K j ó I a r, biúsur, pils o. fl. er
er saumað ódýrt á Hverfisgötu
43 (uppi).
Fósturdóttlrin 330
það sem prófasturinu sagði — slíkt er al-
kunnur breyskleiki. Saga brúðurinnar hafði
gefið ástæðu til ýmissa hugleiðinga, en allir
dáðust að fegurð hennar, þar sem hún stóð,
mjallhvít og hrein sem Saronslilja, í gull-
bryddum brúðarklæðum, með glitrandi gim
steinaband um háisinn og gulldjásn um
enni, sem Maria Elenora, hafði eitt sinn
gefið Borgenskjöldsættinni. — Brúðurin var
fögur og brosli blítt, engilfögru brosi, en
þrátt fyrir það, hafði þó alvara Hfsins rist
rúnir sínar í svip hennar og andiitsdrætti.
Brúðguminn var höfðinglegur sýnum, —
lesendurnir verða að geta sér til hver hann
hefir verið — og af Borgenskjöldsættinni
var hann. Þótt hann væri ekki ungur leng-
ur, bar hann hina fjóra tugi ára, svo vel,
að margur hugði hann ekki meira en 30
ára. Lífsreynslu mátti lesa í hinum göfug-
lega og gáfulega svip hans, en jafnframt
viljaþrek og festu.
Öllum bar saman um, að sjaidan hefðu
þeir séð fegurri og göfugmannlegri brúð-
331
hjón — undariega samvaiin og lík að sjón
— mundi nokkurn gruna að þar væri um
ættarmót að ræða?
Þegar brúðhjónin litu hvert á annað, var
það auösætt, að ást sú sem þar ijómaði, var
engin augnabliks geðshræring eða dægur-
fiuga — nei, hún mundi endast gegn um
lífið, hvort sem það yrði langt eða skamt.
Prófasturinn hafði haldið hjartnœma ræðu
og hljóðfæraleikendurnir hófu nú brúðar-
iagið. Svo var byrjað að árna brúðhjón-
unum til hamingju.
Greifahjónin voru mjög hrærð, er þau
lögðu blessun sína yfir brúðhjónin og þeg-
ar greifinn leiddi konu sína aftur til sætis,
hvíslaði greifafrúin að honum:
— Ó, Gabríel minn, mikið höfum viðað
þakka guði fyrir að hann lét okkur lifa
þennan gleðidag. Nú eigum við bæði ást-
rika dóttur og elskulegan son!
Gamla frú Ehrenberg var hin glaðasta,
og andlit hennar Ijómaði af fögnuði, er hún
vafði brúðina örmum, og Nilson gamli kreisti
332
svo fast hönd brúðurinnar, að hana sár-
kendi til.
Ungfrú Agatha, sem nú var 82 ára göm-
ul, vildi ekki standa upp úr sœti sínu, því
henni förlaðist nú óðum gangurinn; brúð-
hjónin komu því til hennar.
Brúðhjónin hneigðu sig djúpt fyrir henni
og kystu auðmjúklega á hönd hennar.
Brúðkaupsveislan fór vel fram og allir
skemtu sér hið besta, aðalsmennirnir voru
svo glaðir, að þeir gleymdu stéttamuninum
og hugsuðu um það eitt að láta sér líða
sem best.
Brúðhjónin áttu og óefað sinn þátt í
gleðinni, þau voru svo hógvær og lítillát
en þó glöð, en gerðu sér þó engan manna
mun, að tala við gesti sína.
En allir dagar eiga kvöld um síðir, og
eins er með hóf hvert, og eins var með
brúðkaupshófið rnikla á Vikingsholm.
Hljóðfæraslátturinn var þagnaður, gest-
irnir farnir. — Ljósastjakar og Ijósakrónur